တစ္ခါတုန္းက ဘုရားအေလာင္း စူဠသူေဌးဟာ
ဘုရင့္ဆီအခစားဝင္ဖုိ႔သြားရင္း၊လမ္းမွာ ႂကြက္ေသ
တစ္ေကာင္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္း စူဠသူေဌးဟာ ပညာရွိသလုိ၊
နကၡတ္နိမိတ္ေတြကုိလည္းတတ္ကြၽမ္းပါတယ္။
ႂကြက္ေသဟာ နကၡတ္ေကာင္း၊နမိတ္ေကာင္းနဲ႔
ယွဥ္ေနတာျဖစ္လုိ႔ ႂကြက္ေသကုိၾကည့္ၿပီး၊
“ဒီႂကြက္ေသကုိ အရင္းတည္ၿပီး စီးပြါးေရးလုပ္တဲ့သူဟာ
မၾကာခင္ သူေဌးျဖစ္ႏုိင္တယ္” လုိ႔ ေဟာကိန္းထုတ္သြားပါတယ္။
စူဠသူေဌးေျပာလုိက္တဲ့စကားကုိ ႂကြက္ေသအနားမွာရွိေနတဲ့
“စူဠေႏၲဝါသိ”ဆုိတဲ့ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္က
ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
ဒီေတာ့ “စူဠေႏၲဝါသိ”ဆုိတဲ့ ဆင္းရဲသားက
“ဒီသူေဌးဟာ မသိဘဲနဲ႔ မဆုိေလာက္ဘူး။
ဘာပဲေျပာေျပာ လုပ္ၾကည့္အုန္းမွပဲ”ဆုိၿပီး၊
ႂကြက္ေသကုိ ယူၿပီးေစ်းမွာ ေၾကာင္စာအျဖစ္
သြားေရာင္းတာ၊အသျပာတစ္ျခင္းေရြး ရခဲ့ပါတယ္။
ရလာတဲ့ အသျပာတစ္ျခင္းေရြးကုိ တင္လဲခဲဝယ္လုိက္ပါတယ္။
●ေရအုိးထဲမွာေရထည့္ၿပီး ပန္းေရာင္းသမားေတြနားခုိတဲ့
အနားကုိသြားၿပီး၊တင္လဲခဲနဲ႔ ေရတုိက္ပါတယ္။
ပန္းေရာင္းသမားေတြကလည္း ေရဆာေနတုန္း
ေရေသာက္လုိက္ရတဲ့အတြက္ “စူဠေႏၲဝါသိ”ကုိ
ပန္းတစ္စည္းစီေပးသြားပါတယ္။ရလာတဲ့ပန္းေတြကုိ
ေစ်းမွာသြားေရာင္းလုိက္ေတာ့ ေငြရလုိက္ျပန္ပါတယ္။
ရလာတဲ့ေငြနဲ႔ တင္လဲခဲဝယ္ၿပီး ေရွ႕နည္းအတုိင္း၊
ပန္းသည္ေတြကုိ တုိက္ေကြၽးျပန္ပါတယ္။
ပန္းသည္ေတြကလည္း တစ္ဝက္ပဲ ခူးရေသးတဲ့၊
ပန္းပင္ေတြကုိ ေပးလုိက္ျပန္ပါတယ္။
အဲဒီပန္းေတြကုိ ေရာင္းလုိက္ေတာ့
“ရွစ္အသျပာ”ရျပန္ပါတယ္။
●တစ္ေန႔မွာ ေလႀကီးမုိးႀကီးက်လုိက္တာ မင္းဥယ်ာဥ္ထဲက
သစ္ပင္ေတြ လဲက်ကုန္ပါတယ္။
ဒီသတင္းကုိ “စူဠေႏၲဝါသိ”ၾကားရေတာ့၊
ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ဆီသြားၿပီး လဲက်ေနတဲ့သစ္ပင္ေတြကုိ
ရွင္းေပးပါရေစ၊ၿပီးေတာ့ အဲဒီသစ္ပင္ေတြကုိလည္း
ယူပါရေစလုိ႔ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကလည္း
သူရွင္းရမယ့္ သစ္ပင္ေတြကုိ ရွင္းေပးမယ့္သူေပၚလာေတာ့
တစ္ခါတည္းပဲ ခြင့္ျပဳလုိက္ပါတယ္။
စူဠေႏၲဝါသိက ကေလးေတြကုိ တင္လဲခဲေကြၽးၿပီးကေလးေတြ
အကူအညီနဲ႔ သစ္ကုိင္း၊သစ္ရြက္ေတြကုိ ဥယ်ာဥ္နဲ႔
မလွမ္းမကမ္းမွာ စုပံုထားလုိက္ပါတယ္။
ေနာက္ဘုရင့္အုိးထိန္းသည္ေတြ အုိးဖုတ္ဖုိ႔ ထင္းလုိက္ရွာတာနဲ႔
ၾကံဳလုိ႔ေရာင္းလုိက္တာ တစ္ဆယ့္ေျခာက္အသျပာနဲ႔
အုိးႀကီးငါးလံုး ရလုိက္ပါတယ္။
ရလာတဲ့အသျပာနဲ႔ တင္လဲခဲဝယ္ၿပီး၊
ျမက္ရိတ္သမားေတြကုိ ေရနဲ႔ တင္လဲခဲ
သြားတုိက္ေကြၽးျပန္ပါတယ္။ျမက္ရိတ္သမားေတြကလည္း
ေက်းဇူးတင္မဆံုးျဖစ္ၿပီး အကူအညီလုိတဲ့အခါ
ေျပာပါလုိ႔ မွာလုိက္ပါတယ္။
“စူဠေႏၲဝါသိ”ဟာ ၿငိမ္မေနပါဘူး။
အလုပ္တစ္ခုခုကုိ အၿမဲတမ္းလုပ္ေနတတ္ပါတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ ကုန္းလမ္းအလုပ္သမား၊
ေရလမ္း အလုပ္သမားေတြနဲ႔လည္း
မိတ္ဖြဲ႕ထားလုိက္ပါေသးတယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ သူမိတ္ဖြဲ႕ထားတဲ့ ကုန္းလမ္း
အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က ျမင္းကုန္သည္ငါးရာ
ေရာက္လာမည့္အေၾကာင္း သတင္းေပးလာပါတယ္။
ဒီေတာ့ စူဠေႏၲဝါသိက သူေက်းဇူးျပဳထားတဲ့
ျမတ္ရိတ္သမားေတြဆီ သြားၿပီး၊
ျမက္စည္းတစ္စည္းစီေတာင္းပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူမေရာင္းမီ ျမက္ေတြမေရာင္းဖုိ႔လည္း
မွာခဲ့ပါတယ္။စူဠေႏၲဝါသိဟာ ျမင္းကုန္သည္ေတြကုိ
ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေရာင္းလုိက္ရတဲ့အတြက္
ေငြတစ္ေထာင္ရ လုိက္ျပန္ပါတယ္။
ျမက္ေရာင္းၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ ေရလမ္း
အလုပ္သမားေတြဆီက သတင္းတစ္ခု ဝင္လာျပန္တယ္။
ကုန္မ်ားစြာပါတဲ့ သေဘၤာႀကီးတစ္စင္း ေရာက္လာမယ္
ဆုိတဲ့သတင္းပါ။
စူဠေႏၲဝါသိလည္း ကုန္သေဘၤာႀကီးေရာက္လာတာနဲ႔
ကုန္ပုိင္ရွင္ဆီ လက္စြပ္ကုိ စရံအျဖစ္ေပးၿပီး
ကုန္အားလံုးကုိ ဝယ္ပစ္လုိက္ပါတယ္။
တစ္ကယ္ေတာ့ သူ႔ဆီမွာ ကုန္အားလံုးဝယ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္
ေငြမရွိပါဘူး။ကံဆုိး၊ကံေကာင္း စြန္႔စားလုိက္တာပါ။
ၿမိဳ႕ထဲကကုန္ဝယ္မယ့္လူေတြေရာက္လာေတာ့၊
ကုန္ပုိင္ရွင္က စူဠေႏၲဝါသိက စရံေပးၿပီး
ကုန္အားလံုးကုိဝယ္သြားၿပီးေၾကာင္းေျပာလုိက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကုန္ဝယ္မယ့္လူအားလံုးက စူဠေႏၲဝါသိဆီ
လာၿပီးေတာ့ညိႇၾကေတာ့ ေနာက္ဆံုး စူဠေႏၲဝါသိဟာ
ကုန္သည္တစ္ရာဆီက တစ္ေယာက္ႏွစ္ေထာင္စီႏွဳန္းနဲ႔
“ေငြႏွစ္သိန္း” အသားတင္ ရလုိက္တာပါပဲ။
စူဠေႏၲဝါသိဟာ ေငြႏွစ္သိန္းရလာေတာ့ ဒီေငြေတြဟာ
စူဠသူေဌးေၾကာင့္ရတာပဲဆုိၿပီး၊စူဠသူေဌးကုိ
တစ္သိန္း သြားကန္ေတာ့ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ စူဠသူေဌးကုိလည္း အက်ဳိးအေၾကာင္း
ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။စူဠသူေဌးကသေဘာက်သြားၿပီး၊
သူ႔သမီးနဲ႔ ေပးစားလုိက္ေရာဆုိပါေတာ့။
သူေဌးသမီးနဲ႔ ညားလုိက္ေတာ့ တခါတည္းသူေဌး
ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။
-【ငါးရာ့ငါးဆယ့္ဇာတ္၀တၳဳ - စူဠေသဠိဇာတ္】
ဒီ အနာကုလာစကမၼႏၲမဂၤလာဟာ စီးပြါးေရးနဲ႔
ပတ္သက္လုိ႔ လမ္းၫႊန္ျပထားတဲ့ မဂၤလာေလးပါ။
ဒါေၾကာင့္အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြါးေရး
ဦးေဆာင္တဲ့ “ႂကြက္ေသတစ္ခု အရင္းျပဳ”
သာဓကဝတၳဳေလးကုိ ထုတ္ျပလုိက္ရတာပါ။
“ရွဳပ္ေထြးျခင္း ကင္းတဲ့အလုပ္” ကုိ လုပ္တာ
မဂၤလာျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ရွဳပ္ေထြးျခင္းကင္းတဲ့အလုပ္ဟာ
ဘယ္လုိအလုပ္မ်ဳိးလဲ။ ရွဳပ္ေထြးျခင္းကင္းပံုနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔
ေရွးေရွးဆရာေတာ္ေတြ ဖြင့္ျပထားတာ
သိပ္စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ေရွးေရွးဆရာေတာ္ေတြ
ဖြင့္ျပပံုေတြကုိ ေျပာျပခ်င္ေပမယ့္၊ေျပာျပဖုိ႔
အေျခအေနမေပးပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ ဖြင့္ျပမႈေတြကုိ
ေက်ာ္လုိက္ရပါေစ။
မနက္ အိပ္ရာက ထလုိက္တာနဲ႔ ပထမဆံုး
ေတြးရမယ့္အေတြးက “ငါဒီေန႔ ဘာလုပ္မလဲ” ဆုိတဲ့
အေတြးပါ။ဒီအေတြးကုိ အက်င့္တစ္ခုျဖစ္ေနေအာင္ကုိ
က်င့္ယူထားသင့္ပါတယ္။
အေတြးထဲမွာ အခ်ိန္ဇယားကုိ တိတိက်က်ဆြဲၿပီး၊
သတ္မွတ္ခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ကုိလုပ္သြားဖုိ႔ပါ။
အခ်ိန္တိတိက်က်နဲ႔ အလုပ္လုပ္တတ္တဲ့လူေတာင္
တစ္ခါတစ္ေလ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္၊
ပ်က္သြားတတ္ပါတယ္။ေက်ာင္းသားဆုိရင္လည္း
●ဘယ္အခ်ိန္ ေက်ာင္းသြားမယ္။
●ဘယ္အခ်ိန္ က်ဴရွင္သြားမယ္။
●ဘယ္အခ်ိန္ စာက်က္မယ္။
●ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္စာပုဒ္ကုိ ရေအာင္က်က္မယ္
စသည္ျဖင့္ အေတြးနဲ႔ သတ္မွတ္ၿပီး၊
သတ္မွတ္ထားတဲ့အတုိင္းလုပ္သြားဖုိ႔ပါ။
စာေရးသူကုိယ္တုိင္က ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိနဲ႔ အလုပ္မယ္မယ္ရရ၊
မလုပ္ျဖစ္ဘဲ၊အခ်ိန္ေတြ ကုန္ကုန္သြားဖူးလုိ႔ပါ။
ဒါမ်ဳိးက တစ္ခါတစ္ေလေတာင္မဟုတ္ပါဘူး။
မၾကာခဏ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္မွာ ထိေရာက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုေတာ့
ပံုမွန္ ရွိေနသင့္ပါတယ္။အလုပ္မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာ
မေကာင္းတဲ့စိတ္ဝင္ဖုိ႔ သိပ္လြယ္ကူပါတယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ၫႊတ္စရာ သီးျခား အလုပ္အာရံုမရွိရင္
ပုထုဇဥ္ရဲ႕စိတ္ကုိက မေကာင္းတဲ့စိတ္ဆီကုိပဲ၊
ေရာက္ေရာက္ေနတတ္လုိ႔ပါ။
စိတ္ဝင္စားတဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုကုိ လုပ္ေနျခင္းဟာလည္း
မေကာင္းတဲ့စိတ္ကုိ တားတန္သေလာက္
တားၿပီးသားျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
စိတ္ဆုိတာ အာရံုႏွစ္ခုယူလုိ႔မရတာဆုိေတာ့၊
ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ပဲ စိတ္ၫႊတ္ေနရင္
တျခားအာရံုဆီကုိ စိတ္ကမေရာက္ေတာ့ပါဘူး။
သိကြၽမ္းတဲ့တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ရထားတဲ့အေမြေတြကုိ ကုိယ္နဲ႔
ေသြးသားမကင္းတဲ့အမ်ဳိးေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းတစ္ခုခုမွာ
ျမႇဳပ္ႏံွထားၿပီးေတာ့ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘဲ၊ရိပ္သာသြားလုိက္၊
ဘုရားသြားလုိက္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္ၾကပါတယ္။
ဓမၼေရးရာရွဳေထာင့္က ၾကည့္ရင္ေတာ့၊
သိပ္ေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေလာကေရးရာဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့
ကြက္လပ္တစ္ခုျဖစ္ေနတာအေသအခ်ာပါ။
ႏုိင္ငံအတြက္ နစ္နာသလုိ၊ကာယကံရွင္အတြက္လည္း
မျမင္ႏုိင္တဲ့ နစ္နာမႈေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။
အရြယ္လည္းရွိေနေသးတယ္၊လုပ္ဖုိ႔လည္း
အေျခအေနေပးေနေသးတယ္ဆုိရင္ေတာ့
အလုပ္တစ္ခုခုကုိ လုပ္ကုိလုပ္ေနရပါ႔မယ္။
အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္တာကုိပဲ၊ေနေနတာကုိပဲ၊
ဂုဏ္တစ္ခုလုိ႔ ႏွလံုးသြင္းေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့
အလြန္မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆ တစ္ခုလုိ႔
ေျပာရေတာ့မွာပဲ။
ကုိယ္ကဓမၼအေပၚ အခ်ိန္ျပည့္အာရံုၫႊတ္ထားႏုိင္တယ္
ဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ႔။
အဲဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အကုသုိလ္ဆုိတဲ့
မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြက ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ဆီကုိ
ဘယ္အခ်ိန္ဝင္လုိ႔ရမလဲ ဆုိတာ အခ်ိန္ျပည့္
ေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါ။လစ္တာနဲ႔ ဝင္မွာပါ။
ၫႊတ္စရာ အာရံုတစ္ခုခုမရွိတာနဲ႔ သူက
ဝင္ေနရာယူေတာ့တာပါပဲ။
လူတစ္ေယာက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနေနတာကုိက
အကုသုိလ္ကုိ ဖိတ္ေခၚေနတာနဲ႔ အတူတူပါ။
လူဟာ အလုပ္မရွိရင္ လူနဲ႔အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့
မေကာင္းတဲ့အေတြးတစ္ခုခုကုိ ေတြးေနတတ္တာဟာ
လူ႔သဘာဝတစ္ခု ျဖစ္ေနေလေတာ့ အလုပ္တစ္ခုခုကုိ
လုပ္ေနျခင္းဟာလည္း မေကာင္းတဲ့စိတ္ကုိ
တားတန္သေလာက္ တားထားတယ္ဆုိတာ
အထူးသတိျပဳဖုိ႔ပါ။
ျမတ္စြာဘုရားက အလုပ္လုပ္ပါတဲ့။
ၿပီးေတာ့ ရွဳပ္ေထြးျခင္းကင္းတဲ့ အလုပ္ကုိလုပ္ပါတဲ့။
စာမွာ “အလုပ္မရွဳပ္ေထြးေၾကာင္း ငါးပါး”ကုိ ျပထားပါတယ္။
■(၁)။အခ်ိန္သိျခင္း=လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ကုိ သိဖုိ႔၊
သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ၿပီးဖုိ႔၊
အလုပ္လက္ခံထားရင္လည္း ကတိခံထားတဲ့
အခ်ိန္မွာ ေပးႏုိင္ဖုိ႔ေတြပါ။
■(၂)။သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ျပဳျခင္း=သင့္ေလ်ာ္တဲ့လုပ္ငန္း၊
သင့္ေလ်ာ္တဲ့အရပ္၊သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္စသည္ေတြကုိ
ေရြးခ်ယ္ၿပီးျပဳလုပ္ရပါမယ္။
■(၃)။ပ်င္းရိျခင္းမရွိျခင္း=အဲဒီအပ်င္းဓာတ္ဟာ
အလုပ္ရွဳပ္ေထြးရံုတင္မကဘဲ၊
ဘဝတက္လမ္းကုိလည္း ေတာ္ေတာ္ေႏွာင့္ေႏွးေစပါတယ္။
တခ်ဳိ႕အခြင့္အေရးေတြဟာ အပ်င္းဓာတ္ေၾကာင့္
ဆံုးရွံဳးရတာပါ။
■(၄)။လံု႔လရွိျခင္း=ေရွ႕မွာ ပ်င္းရိျခင္းမရွိျခင္းကုိ
ျပၿပီးေပမယ့္ ၊မိမိအလုပ္မွတစ္ပါး တျခားအလုပ္ကုိ
စိတ္မဝင္စားမိဖုိ႔ ထပ္ျပရတာပါတဲ့။
■(၅)။မပ်က္စီးေစျခင္း=မိန္းမ၊အရက္၊ေလာင္းကစား
စသည္ေတြေၾကာင့္ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ မပ်က္စီးေအာင္
သတိထားရပါ႔မယ္တဲ့။
ဒီမဂၤလာမွာ ဒြန္တစ္ခုအေနနဲ႔ တြဲပါလာတာကေတာ့
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ရွဳပ္ေထြးျခင္းကင္းတဲ့၊
အေႏွာင့္အယွက္ကင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ဖုိ႔လုိသလုိ ၊
ကုိယ္လုပ္လုိက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခု အတြက္ေၾကာင့္လည္း
တစ္ဖက္သားမွာ မရွဳပ္ေထြးဖုိ႔၊အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ဖုိ႔
လုိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္အျပဳအမူေၾကာင့္
တစ္ဖက္သားမွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ဖုိ႔ပါ။
ဒါလည္း အထူးသတိထားရမယ့္ အခ်က္ပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ေနတာေတာ့
အေကာင္းဆံုးပါ။
အလုပ္ေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးလုပ္ပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြဟာ သူတစ္ပါးကုိ
စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္လည္း
ဘုရားအလုိက် မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ညအိပ္ရာဝင္တဲ့အခါ နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး
စဥ္းစားပါ။
“ဒီေန႔ ငါလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ အကုန္လုပ္ျဖစ္ရဲ႕လား။
ငါ႔အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းတဲ့ အလုပ္ေတြျဖစ္ရဲ႕လား။
ၿပီးေတာ့ ငါလုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြဟာ သူတစ္ဖက္သား
အတြက္ေကာ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းရဲ႕လား”ဆုိတာပါ။
လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ေတာ့ အနာကုလာစကမၼႏၲာမဂၤလာနဲ႔
ျပည့္စံုတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ အျဖစ္နဲ႔ပဲ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္လုိက္ပါေတာ့။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
-【အရွင္ရာဇိႏၵ(ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ) ၏
“မဂၤလာအေတြးမ်ား”ႏွာ ၈၆ - ၉၃ မွ-
ေကာက္ႏွဳတ္ကူးယူပူေဇာ္မွ်ေဝပါသည္။】
Posted by
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
[အနာကုလာစကမၼႏၲာ၊ဧတံမဂၤလမုတၱမံ။
ရွဳပ္ေထြးျခင္းကင္းေသာအလုပ္ကုိလုပ္ျခင္းသည္
ျမတ္ေသာ မဂၤလာမည္၏။
အလုပ္တာဝန္မလစ္ဟင္းေစႏွင့္၊
အျပစ္ကင္းေအာင္လုပ္ပါေလ။ ။]
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ (၁.၁၂.၂၀၀၃)