တစ္ခါတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္းမွာ
အမွဳေတြကုိ ဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ တရားသူႀကီးတစ္ေယာက္
ရွိပါတယ္။သူ႔ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ လာဘ္စားတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ...တရားသူႀကီးကသာ လာဘ္စားတာ၊
တရားသူႀကီးရဲ႕ ဘုရင္မင္းျမတ္ကေတာ့
ဥပုသ္ သီလကုိ ကုိယ္တုိင္ေဆာက္တည္သလုိ၊
မွဴးမတ္ငယ္သားေတြကုိလည္း ေဆာက္တည္ေစပါတယ္။

တစ္ေန႔မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ တရားသူႀကီးဟာ
အမွဳတစ္ခုကုိ လာဘ္စားခဲ့ၿပီး၊ဘုရင့္ဆီ အခစား
ဝင္လာပါတယ္။ညီလာခံသဘင္မွာ ဘုရင္မင္းျမတ္က
တုိင္းေရးျပည္ေရးကိစၥေတြ မေဆြးေႏြးခင္
သူ႔ရဲ႕ မွဴးမတ္ေတြကုိ ...
“ဒီေန႔ ဥပုသ္ေန႔ ၊ ဥပုသ္ေဆာက္ျဖစ္လား”ဆုိတဲ့
ေမးခြန္းကုိ အရင္ေမးပါတယ္။မွဴးမတ္ေတြလည္း
“ေဆာက္ျဖစ္ပါတယ္”ဘုရားေပါ႔။
အဲဒီ မွဴးမတ္ေတြကေတာ့ တကယ္
ဥပုသ္ေဆာက္တဲ့သူေတြပါ။

တရားသူႀကီးဝင္လာေတာ့လည္း ဘုရင္မင္းျမတ္က
“ဆရာတရားသူႀကီး ဒီေန႔ ဥပုသ္ ေဆာက္ျဖစ္လား”
လုိ႔ေမးပါတယ္။တရားသူႀကီးလည္း ေရွ႕မွဴးမတ္ေတြ
ေျဖတဲ့အတုိင္းပဲ “ေဆာက္တည္ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား”လုိ႔
ညာေျဖ လုိက္ပါတယ္။

တရားသူႀကီးညာေျဖတာကုိ အေၾကာင္းသိ
ပေရာဟိတ္ပုဏၰားတစ္ေယာက္က ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ညီလာခံၿပီးလုိ႔ အျပင္ေရာက္တဲ့အခါ
အေၾကာင္းသိ ပေရာဟိတ္ပုဏၰားက
“ဆရာ …ဒီေန႔ ဥပုသ္ မေဆာက္ျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား”လုိ႔
ေမးပါတယ္။ဒီေတာ့ တရားသူႀကီးက
“ဟုတ္တယ္၊ငါမေဆာက္ျဖစ္ဘူး၊
မနက္က အျပစ္မကင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကုိလုပ္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီညမွာေတာ့ ခံတြင္းကုိေဆးၿပီး ညစာမစားဘဲ၊
ဥပုသ္ေဆာက္မယ္။ဒါဆုိငါ႔အတြက္ ဥပုသ္တစ္ဝက္ေတာ့
ရမွာပဲ” လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ပါသတဲ့။

တရားသူႀကီးကေျပာတဲ့အတုိင္းပဲ အိမ္ေရာက္ေတာ့
ဥပုသ္ေဆာက္ပါတယ္။ဒီလုိနဲ႔မနက္ေရာက္လာေတာ့
ဥပုသ္အၿမဲေဆာက္ေလ့ရွိတဲ့အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က
အမွဳလာအပ္ပါတယ္။အမွဳအေၾကာင္းေျပာၾကဆုိၾကရင္းနဲ႔
မြန္းတည့္ခါနီးေရာက္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့။
ဒီေတာ့ အမွဳလာအပ္တဲ့အမ်ဳိးသမီးက
ခံတြင္းေဆးဖုိ႔ျပင္ပါတယ္။

●သူတုိ႔ေခတ္ကေတာ့ ခံတြင္းကုိေဆးၿပီးမွ
ဥပုသ္ေဆာက္ေလ့ရွိပါတယ္။
နည္းယူဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ဓေလ့တစ္ခုပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲ။
တရားသူႀကီးကုိ သရက္သီးေတြ လာကန္ေတာ့ပါတယ္။
တရားသူႀကီးကလည္း လာကန္ေတာ့တဲ့ သရက္သီးေတြနဲ႔ပဲ
“ဒီသရက္သီးေတြစားလုိက္ၿပီး ဥပုသ္ေဆာက္ပါ”လုိ႔ေျပာၿပီး
ေပးလွဴလုိက္ပါတယ္။

အမ်ဳိးသမီးကလည္း တရားသူႀကီးေျပာတဲ့
အတုိင္းပဲ ျပဳလုပ္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ သက္တမ္းကုန္ဆံုးတဲ့အခါက်ေတာ့
တရားသူႀကီးစုေတခဲ့ေရာ ဆုိပါေတာ့။

စုေတေတာ့ ဘယ္မွာ သြားျဖစ္သလဲဆုိေတာ့
သရက္ဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခုမွာ နတ္သားအျဖစ္
ေရႊဗိမာန္ႀကီးနဲ႔ ထင္ရွားသြားျဖစ္ပါသတဲ့။
အျခံအရံ နတ္သမီးေတြကလည္း
တစ္ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ေလာက္ေတာင္ ရွိပါသတဲ့။

●နတ္တစ္ျဖစ္လဲ တရားသူႀကီးဟာ
ညဘက္မွာသာ နတ္စည္းစိမ္ကုိ ခံစားေနရေပမယ့္၊
●မနက္အရုဏ္တက္တာနဲ႔ နတ္အသြင္နဲ႔
နတ္စည္းစိမ္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး၊
ေဝမာနိကၿပိတၱာ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။

●ၿပိတၱာျဖစ္သြားေတာ့ စားရမဲ့၊ေသာက္ရမဲ့ဘဝနဲ႔
“ကုိယ့္ရဲ႕အသား”ကုိ ျပန္စားေနရပါတယ္။
ကုိယ့္ရဲ႕အသား ကုိယ္ျပန္စားေနရတာဆုိေတာ့
ေသြးသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ေအာ္ဟစ္ငုိေႂကြးေနရပါသတဲ့။

ကံအက်ဳိးအေၾကာင္းေတြကုိ ျပန္ၾကည့္ေတာ့
►ဥပုသ္ေဆာက္တည္သူ အမ်ဳိးသမီးကုိ
သရက္သီး လွဴခဲ့တဲ့အတြက္ သရက္ဥယ်ာဥ္ႀကီးရတာပါတဲ့။
►လာဘ္စားခဲ့တဲ့အတြက္ေန႔မွာ ၿပိတၱာျဖစ္ရတာပါတဲ့။
►ဥပုသ္တစ္ဝက္ေဆာက္တည္ခဲ့တဲ့အတြက္
ညဥ့္မွာ နတ္စည္းစိမ္ ခံစားရတာပါတဲ့။

-【ငါးရာ့ငါးဆယ့္ဇာတ္၀တၳဳ - ကႎဆႏၵဇာတ္】

အနဝဇၨကမၼ=အျပစ္ကင္းတဲ့ အလုပ္ဆုိတာ
“ေလာကျပစ္၊ဓမၼျပစ္၊ပစၥဳပၸန္ျပစ္၊
သံသရာျပစ္”ကင္းတဲ့အလုပ္ေတြပါ။

အဲဒီမွာ စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ေကာင္းတာက အ႒ကထာမွာ
အနဝဇၨကမၼ=အျပစ္ကင္းတဲ့ အလုပ္ေတြကုိ
ဖြင့္ျပတဲ့ေနရာမွာ
ဥပုသ္ေဆာက္ျခင္း၊
ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာေဝယ်ာဝစၥျပဳလုပ္ေပးျခင္း၊
ရဟန္းလူ တိရစၧာန္တုိ႔နားခုိဖုိ႔ သစ္ပင္စုိက္ျခင္း၊
ဥယ်ာဥ္တည္ျခင္း၊လမ္းျပင္ျခင္း၊
တံတားခင္းျခင္း၊ေရတြင္းေရကန္မ်ားတူးျခင္း၊
စတဲ့ အမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာေစမယ့္
ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဖြင့္ျပထားတယ္။

အမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာေစမယ့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြဟာ
တကယ္အျပစ္ကင္းတဲ့ လုပ္ငန္းေတြျဖစ္တဲ့အတြက္
လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔လည္း တုိက္တြန္းထားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီအ႒ကထာအဖြင့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး
ဆရာႀကီးဒဂုန္ ဦးထြန္းျမင့္က
“သန္႔စင္ျပစ္မ်ဳိး လူထုအက်ဳိး သယ္ပုိးေဆာင္ရြက္ေစ”
လုိ႔ စပ္ဆုိထားပါတယ္။

လူတုိင္း ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိရထားတာဆုိေတာ့
ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ေတာင္းဆုိခ်က္ျဖစ္တဲ့ စားဖုိ႔၊
ဝတ္ဖုိ႔၊ေနဖုိ႔ဆုိတဲ့ ဖုိ႔သံုးဖုိ႔ကုိ မျဖစ္မေနရွာၾကရမွာပါ။
အဲဒီလုိရွာေဖြၾကတဲ့အခါ အျပစ္ကင္းတဲ့
ရွာေဖြမွဳမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနဖုိ႔ လုိပါတယ္။

■ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
ကုိယ္ခႏၶာအတြက္အျပင္၊
ကုိယ္နဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ မိသားစု ခႏၶာကုိယ္ေတြ
အတြက္ပါ၊ရွာရ၊လုပ္ရတာဆုိေတာ့ ပုိလုိ႔ေတာင္
သတိထားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။

ကုိယ္က အျပစ္မကင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိ
တစ္ေယာက္ထဲသိမ္းၾကံဳးလုပ္၊
သံုးေဆာင္ေတာ့ တစ္မိသားစုလံုးသံုးေဆာင္ ၊
သံသရာမွာအျပစ္ခံရေတာ့ ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ
ဆုိရင္ ေနရာမက်ပါဘူး။
မိသားစုအတြက္ကုိယ္က သံသရာျပစ္ခံရရံုသက္သက္၊
လုပ္ကုိင္ ရွာေဖြ ေကြၽးေမြးေနရတဲ့ သေဘာ
သက္ေရာက္ေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့၊
ရရွိထားတဲ့ လူ႔ဘဝဟာ အဓိပၸါယ္မဲ့ေနပါလိမ့္မယ္။

အျပစ္တစ္ခုဟာ ျပဳပါမ်ားလာရင္ အျပစ္ကုိ
အျပစ္လုိ႔ မျမင္တတ္ေတာ့ပါဘူး။
လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ အလုပ္တစ္ခုလုိပဲ
ျမင္သြားတတ္ပါတယ္။
အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ မျမင္တတ္ေတာ့ဘူး ဆုိရင္
ကုိယ္ယံုၾကည္ထားတဲ့ ဘာသာတရား
အေပၚ သစၥာေဖာက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

ျပဳထားတဲ့ကံေတြက အလကား မေနပါဘူး။
ျပဳၿပီးတာနဲ႔ ကံဆုိတာ ေျမာက္သြားတာပါ။
ကံေျမာက္သြားတာနဲ႔ “ကံရဲ႕အက်ဳိးေတြ”က
လာေတာ့မွာပါ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ အေရးအႀကီးဆံုး
“တရားသံုးပါး”ရွိပါတယ္။အဲဒီသံုးပါးက
“ကံရယ္ ၊ ကမၼနိမိတ္ရယ္ ၊ ဂတိနိမိတ္”ရယ္ပါ။

အဲဒီ နိမိတ္သံုးပါးက
ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထင္ရွားျဖစ္သလဲဆုိရင္...
“ေသခါနီး”မွာ ထင္ရွားျဖစ္ျပပါတယ္။

●ကံ=ဆုိတာ ျပဳခဲ့သမွ် ေကာင္းမႈ၊မေကာင္းမႈေတြပါ။
●ကမၼနိမိတ္=ဆုိတာက ေသခါနီးမွာ ကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့ကံေတြ
ျပန္ထင္တာ၊ျပန္ျမင္ေယာင္တာပါ။
(ဥပမာ -ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းခဲ့တယ္ဆုိရင္
ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးပံုစံေတြ ေပၚလာတာပါ။
ႏြားေတြ၊ဝက္ေတြ သတ္ခဲ့တယ္ဆုိရင္လည္း
ႏြားေတြ၊ဝက္ေတြ အရုိးေတြေပၚလာတာပါ။)
●ဂတိနိမိတ္=ဆုိတာကေသခါနီးမွာ ကုိယ္ေနာက္
ဘဝလားရာေရာက္ရမယ့္ ဂတိအာရံုေတြထင္လာတာပါ။
(ဥပမာ
-နတ္ျပည္လားေရာက္ရမယ္ဆုိရင္
ဥယ်ာဥ္၊ဗိမၼာန္၊ပေဒသာပင္၊နတ္သား၊နတ္သမီးေတြပါ။
-ငရဲလားေရာက္ရမယ္ဆုိရင္
ေခြးနက္ႀကီး၊လင္းတ၊ငရဲသား၊ငရဲမီးလ်ံ ေတြပါ။
-တိရစၧာန္ျဖစ္ရမယ္ဆုိရင္ ေတာေတာင္ခ်ံဳစသည္ေတြပါ။
-ၿပိတၱာျဖစ္မယ္ဆုိရင္ အမုိက္ေမွာင္၊သမုဒၵရာ၊
ျမစ္ကမ္းစသည္ေတြပါ။
-လူ႔ျပည္ျပန္ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ ကမၺလာလုိ
နီတဲ့အဆင္းရွိတဲ့ အမိဝမ္းေရး စသည္ေတြပါ။

နမိတ္ ထင္တယ္ဆုိတာက ျပဳခဲ့တဲ့ကံေတြကုိ မွီၿပီး
ထင္တာဆုိေတာ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ကံေတြ
ျပဳျဖစ္ေနဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
အျပစ္မကင္းတဲ့ကံေတြ ျပဳခဲ့ၿပီး၊ေသခါနီးက်မွ
ေနာင္တရေနမယ္ဆုိရင္လည္း အခ်ိန္က ေႏွာင္းသြားပါၿပီ။

ဘဝတစ္ခုရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ နိမိတ္
ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ထင္ဖုိ႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။
နိမိတ္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြထင္ဖုိ႔ အတြက္ကေတာ့ …..။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
-【အရွင္ရာဇိႏၵ(ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ) ၏
“မဂၤလာအေတြးမ်ား” ႏွာ ၁၁၄- ၁၁၉မွ-
ကူးယူပူေဇာ္္မွ်ေဝပါသည္။】

[မဂၤလာအေတြးမ်ား(၁၇)
အနဝဇၨာနိကမၼာနိ၊ဧတံမဂၤလမုတၱမံ။
အျပစ္ကင္းေသာ အလုပ္တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္
ျမတ္ေသာ မဂၤလာမည္၏။
သန္႔စင္ျပစ္မ်ဳိးလူထုအက်ဳိး၊သယ္ပုိးေဆာင္ရြက္ေစ။ ။]
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ (၂၉.၁၂.၂၀၀၃)