တစ္ခါတုန္းက “ငဆြံ႕”တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
ဆြ႕ံေပမယ့္ သူ႔မွာထူးျခားတဲ့ အတတ္တစ္ခုက ရွိေနပါတယ္။
သူက “ေက်ာက္ခဲပစ္” သိပ္ေတာ္တာပါ။
ဘယ္အရာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊မွန္ေအာင္ပစ္ႏုိင္ပါသတဲ့။

တစ္ေန႔ေတာ့ ကေလးေတြက အဲဒီငဆြံ႕ကို
ရထားေပၚတင္ေခၚလာျပီး၊ျမိဳ႕ျပင္မွာရွိတဲ့
ေညာင္ပင္ႀကီးရွိရာကို ေခၚခဲ့ပါတယ္။
ေညာင္ပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြက
ပုိက္ဆံေပးျပီး၊ “ဆင္ရုပ္ျပပါ ၊ ျမင္းရုပ္ျပပါ”
ဆုိျပီး ပူဆာၾကပါတယ္။

ငဆြ႕ံကလည္း ကေလးေတြပူဆာတဲ့အတုိင္း
ေညာင္ရြက္ေတြကို ေက်ာက္ခဲနဲ႕ ပစ္ပစ္ျပီး၊
“အရုပ္”ထင္ေအာင္လုပ္ျပပါတယ္။
ဒါကို ကေလးေတြက အလြန္သေဘာၾကဆုိပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗာရာဏသီမင္းက ဥယ်ာဥ္ကစားထြက္လာရင္း၊
ငဆြံ႕နဲ႔ ကေလးေတြဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။
ဗာရာဏသီမင္းက ငဆြံ႕ရဲ႕လက္ရာကို ျမင္လုိက္ရေတာ့
“ငါအတြက္ေတာ့ အသုံးၾကၿပီ”ဆုိျပီး၊
ငဆြ႕႔ံကို တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေျပာျပပါတယ္။

“ငါဆီမွာ အလြန္စကားမ်ားတဲ့ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
အဲဒီပုဏၰားစကားမမ်ားေအာင္ သင္ကူညီႏုိင္မလား”
“ကူညီႏုိင္ပါတယ္မင္းႀကီး”

ဗာရာဏသီမင္းနဲ႔ ငဆြံ႕ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ တုိင္ပင္ၿပီး၊
ငဆြံ႕ကုိ နန္းေတာ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ေနာက္တစ္ေန႔
ညီလာခံအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ငဆြံ႕ကို
ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္မွာ ထားထားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ “ဆိတ္ေခ်း”တစ္စလယ္လည္း ေပးထားပါတယ္။

ညီလာခံစတယ္ဆုိရင္ပဲ စကားမ်ားတဲ့ပုဏၰားက
စကားစဖုိ႔ ျပင္လုိက္ပါတယ္။ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္က
ငဆြံ႕ကလည္း ပုဏၰားစကားေျပာဖုိ႔ ပါးစပ္ဟလုိက္တာနဲ႔
ဆိတ္ေခ်းတုံးတစ္တုံး ပါးစပ္ထဲလွမ္းပစ္သြင္းလုိက္ပါတယ္။
ပုဏၰားကလည္း ၀င္လာတဲ့ ဆိတ္ေခ်းတုံးကို
အသာမ်ိဳခ်လုိက္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ပုဏၰားက စကားေျပာမယ္လုိ႔ ပါးစပ္ကိုဟလုိက္၊
ငဆြံ႕က ဆိတ္ေခ်းတုံးနဲ႔ လွမ္းပစ္သြင္းလုိက္နဲ႔
ဆိတ္ေခ်းတစ္စလယ္ကုန္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့။
ဆိတ္ေခ်းကုန္သြားၿပီးဆုိေတာ့ ငဆြံ႕ကလည္း
ဗာရာဏသီမင္းကို ကန္႔လန္႔ကာ လွဳပ္ၿပီး၊
အခ်က္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဗာရာဏသီမင္းက
“ဆရာ ပုဏၰား တယ္စကားေျပာႏုိင္တာပဲ။
သြား ငုေရေသာက္ၿပီး ေရာဂါမျဖစ္ေအာင္
ျပန္အန္ပစ္လုိက္ပါဦး” လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီေနကစျပီး ပုဏၰားလည္း စကားမမ်ားေတာ့ဘူးလုိ႔
ဆုိပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ဗာရာဏသီမင္းက
“ငဆြံ႕ေၾကာင့္ ငါနားခ်မ္းသာရေပတယ္”ဆုိၿပီး၊
“အခြန္တစ္သိန္းထြက္တဲ့ ရြာေလးရြာ”ကို ေပးလုိက္ပါသတဲ့။

-【ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္၀တၳဳ-သာလိကတၱဇာတ္】

ဘာမွမေျပာပေလာက္တဲ့ သာမန္အတတ္ကေလးက
ငဆြံ႕ကို ေက်းဇူးျပဳသြားတာပါ။
ၿပီးေတာ့ စကားမ်ားတဲ့သူဆုိ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္
မႏွစ္ၿမိဳ႕တာလည္း သတိထားစရာပါ။

သိပၸံအရ လက္နဲ႔ ျပဳလုပ္ရတဲ့ “လက္မႈပညာ”ေတြ
ယူရမယ္လုိ႔ အ႒ကထာမွာ ဖြင့္ျပထားပါတယ္။
စာထဲမွာေတာ့ သိပၸံအရ “လက္မႈပညာ(၆၄)ပါး”ကိုေတာင္
ထုတ္ျပထားပါတယ္။ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာငဲ့ၿပီး
အဒီ “အတတ္ပညာ(၆၄)ပါး”ကို ေရးျပမေနေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီေခတ္ကေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ အတတ္ပညာေတြ
ေရးျပထားတာပါ။

ႏုပ်ဳိျခင္းဆုိတာ ဘ၀မွာ တစ္ႀကိမ္သာရတဲ့ အခြင့္အေရးပါ။
ႏုပ်ိဳတုန္းမွာ “အသက္ေမြးမႈ တစ္ခုပညာ၊ကိုယ္ဆီပါ”
ဆုိတဲ့ အတုိင္း အသက္ေမြးဖုိ႔အတြက္ ပညာတစ္ခုခုကို
သင္ကိုသင္ရပါ့မယ္။အဲဒီလုိ အတတ္ပညာတစ္ခုခုကို
သင္ေနတုန္းက ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ
“သိပၸမဂၤလာ”ျဖစ္ထြန္းေနတာပါ။

●လူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ ဘ၀မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ
အတတ္ပညာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစ၊
လူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ ပုိၿပီးၾကံဳရပါတယ္။
ဒီေတာ့ “ကုိယ္ဘာကို တန္ဘုိးထားသလဲ၊
ဘာကိုျမတ္ႏိုးသလဲ၊ ဘာကို၀ါသနာပါလဲ”
စသည္ျဖင့္ မွန္ကန္စြာ ဆုံးျဖတ္တတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
●သူမ်ား ေဆးတကၠသုိလ္တက္တုိင္း
ကုိယ္ကသြားတတ္စရာ မလုိပါဘူး။
●သူမ်ား စက္မႈတကၠသုိလ္တက္တုိင္း
သြားတတ္စရာမလုိပါဘူး။

ကိုယ္ ဘယ္ဘာသာရပ္ကို တန္ဘုိးထားသလဲ။
ကိုယ္တန္ဘုိးထားတဲ့ ဘာသာရပ္ကို ေရြးခ်ယ္မိလုိက္ဖုိ႔ပါ၊၊
ဘာသာရပ္တစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္လုိက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့
ကိုယ္ေရြးခ်ယ္လုိက္တဲ့ ဘာသာရပ္ကို
အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္တည္ေဆာက္ယူရပါ့မယ္။

တေလာက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က
ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ထဲမွာ သူကရုိးရုိးတကၠသုိလ္ပဲ
တက္ေနရၿပီး၊က်န္ႏွစ္ေယာက္က ေဆးတကၠသုိလ္
တက္ေနတဲ့အတြက္ အားငယ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။
အေမလုပ္သူကလည္း သူ႔သမီးအတြက္ ကူျပီး၊
အားငယ္ေပးေနလုိက္ပါေသးတယ္။

ဘယ္ဘာသာယူထားလဲလုိ႔ ေမးေတာ့ “ဥပေဒ”တဲ့၊၊
ဒီေတာ့ မိမိက နားလည္ခံယူထား
သေလာက္ေျပာျပပါတယ္။

“ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ခ်ည္း တည္ေဆာက္လုိ႔
မရပါဘူး။
●အင္ဂ်င္နီယာလည္း ပါရမယ္။
●စုိက္ပ်ိဳးေရးသမားလည္း ပါရမယ္။
●ကြန္ပ်ဳတာသမားလည္း ပါရမယ္။
●စာရင္းကိုင္သမားလည္း ပါရမယ္။
●ဥပေဒသမားလည္း ပါရမယ္။
●လယ္သမား၊ ဆုိက္ကားသမား၊
ေစ်းသည္၊ေနာက္ဆုံး
မိလႅာသယ္တဲ့ သူလည္းပါရမယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့
အေကာင္းဆုံး၊အေတာ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္
တည္ေဆာက္ယူရမယ္။

ေက်ာင္းမွာ သင္ေနရတဲ့ ဥပေဒအျပင္၊ အျပင္မွာ
ဥပေဒပညာရွင္ေတြ ဖြင့္ေနတဲ့ သင္တန္းမ်ဳိးစုံကိုလည္း
တက္ေနမယ္။ႏိုင္ငံတကာကလာတဲ့ ဥပေဒနဲ႔ပတ္သက္တဲ့
စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဖတ္ေနမယ္။အင္တာနက္ကတဆင့္
ဥပေဒနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြ၊
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပညာရပ္ေတြကိုလည္းၾကည့္ေနမယ္။
ေနာက္ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ႏုိင္ငံျခားတကၠသုိလ္တစ္ခုခုက
ဥပေဒဘြဲ႕ တစ္ခုခုကိုလည္း ဆက္ယူလုိက္မယ္ဆုိရင္
ႏုိင္ငံတြင္မကဘဲ၊ကမၻာမွာ “အေကာင္းဆုံး
ဥပေဒပညာရွင္”ေတြထဲမွာကုိယ္လည္း တစ္ေယာက္
အပါအ၀င္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ဥပေဒနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဥပေဒသမားကိုပဲ
တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးရမွာ။ဆရာ၀န္ကုိ သြားတုိင္ပင္ေဆြးေႏြးလုိ႔
ဘယ္ရမလဲ။ကိုယ္ဘာသာရပ္မွာ ကိုယ္က
ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ဆရာႀကီးျဖစ္ေနဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။”

အဲဒီလုိေျပာျပီး ဆရာေအာင္သင္း၊ဆရာလူထုစိန္၀င္း၊
ဆရာနႏၵသိန္းဇံ၊ ဆရာေဖျမင့္၊တုိ႔ရဲ႕ ဖတ္သင့္ဖတ္ထုိက္တဲ့
စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႕ကိုလည္း ၫႊန္ျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။

ေက်ာင္းအတြင္းမွာ ေရြးခ်ယ္စရာေတြမ်ားသလုိ၊
ေက်ာင္းျပင္ပမွာလည္း ေရြးခ်ယ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
အားကစား၊စာေပ၊ရုပ္ရွင္၊ဂီတ၊ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္၊
အက်ိဳးေဆာင္စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါ။
●ကုိယ္က အေကာင္းဆုံးအားကစားသမား၊
●အေကာင္းဆုံးအယ္ဒီတာ၊
●အေကာင္းဆုံးသရုပ္ေဆာင္၊
●အေကာင္းဆုံးဒါရုိက္တာ၊
●အေကာင္ဆုံးအဆုိေတာ္၊
●အေကာင္းဆုံးသီခ်င္းေရးဆရာ၊
●အေကာင္းဆုံးေစ်းသည္၊
●အေကာင္းဆုံးအက်ိဳးေဆာင္ျဖစ္ဖုိ႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။

ဆုိပါစုိ႔။ကိုယ္က “စီမံခန္႔ခြဲမႈပညာရပ္” ကို စိတ္၀င္စားတယ္။
ေက်ာင္းျပီးတာက “ျမန္မာစာ” ။ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ။
အျပင္မွာ စီမံခန္႔ခြဲမႈ သင္တန္းမ်ဳိးစုံကို လုိက္တက္ေနမယ္။
စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ စာအုပ္ေတြ တစ္လသုံးအုပ္ႏွဳန္း
အနည္းဆုံး ဖတ္ပစ္ေနလုိက္မယ္။အင္တာနက္ကတဆင့္
စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ဆုိင္တဲ့စာအုပ္ေတြကိုလည္း ရွာ၀ယ္ဖတ္ေနလုိက္မယ္။
အဲဒီလုိသာ တစ္စုိက္မတ္မတ္လုပ္ပစ္ လုိက္စမ္းပါ။
သုံးႏွစ္ေလာက္ၾကာလာတဲ့အခါ “အေကာင္းဆုံး
စီမံခန္႔ခြဲမႈပညာရွင္” တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ဒါဆုိ ကုမၸဏီမ်ားစြာက အသင့္ႀကိဳေနမွာပါ။

■ ေနာက္ဆုံး မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းမယ္ဆုိရင္ေတာင္
“အေကာင္းဆုံးမုန္႔ဟင္းခါးသည္” ျဖစ္ေအာင္
တည္ေဆာက္ယူရပါ့မယ္။

■ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခႏၶာကိုယ္ကို
သန္႔ရွင္းႏုိင္သမွ် သန္႔ရွင္းေအာင္ထားၿပီးခ်က္မယ္။
ပုဂံ၊ခြက္၊ဇြန္းေတြကိုလည္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေဆးေၾကာေပးမယ္။
ၿပီးေတာ့ “ငါတုိ႔မိသားစု ထမင္းစားေနရတာ ဒီေစ်း၀ယ္သူေတြကို
အမွီျပဳျပီး စားေနရတာ။ေစ်း၀ယ္သူေတြဟာ ငါတုိ႔ရဲ႕
ေက်းဇူးရွင္ေတြ။ေစ်း၀ယ္သူေတြကို အစဥ္သျဖင့္
ေမတၱာပုိ႔ ေနသင့္တယ္” ဆုိျပီး မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေနဆဲမွာလည္း
“ဒီေန႔ ငါတုိ႔ဆုိင္ကို လာစားမယ့္ စားသုံးသူေတြ
ကိုယ္ဆင္းရဲကင္းပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲကင္းပါေစ၊”
စသည္ျဖင့္ ေမတၱာပုိ႔ေပးေနမယ္။
ေနာက္ေစ်းေရာင္းေနဆဲမွာလည္း ေမတၱာေတြ
ဆင့္ကာဆင့္ကာပုိ႔ေနမယ္ဆုိရင္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀အတြက္
သာမကဘဲ၊တစ္မလြန္အတြက္ပါ အက်ိဳးေပးေနပါလိမ့္မယ္။

■ ဒါတင္မကပါဘူး။ ေမတၱာပုိ႔ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕
သႏၲာန္မွာ “ေလာဘ၊ ေဒါသ၊မာန၊ဣႆာမစၦရိယ”
စတဲ့ အကုသုိလ္တရားေတြကိုလည္း ပယ္ျပီးသား
ျဖစ္ေနသလုိ ေမတၱာရဲ႕ အက်ဳိးေတြျဖစ္တဲ့
“ခ်မ္းသာအိပ္ႏုိး၊ အိပ္မက္ဆုိးကင္း၊
ခ်စ္ျခင္းလူနတ္၊နတ္ေစာင့္တတ္လ်က္၊
လက္နက္ဆိပ္မီး၊မေရာက္ၿပီးခဲ့၊
စိတ္လည္းတည္စြာ၊မ်က္ႏွာၾကည္လင္၊
ေသလွ်င္မေတြ၊ေသေသာအခါ ျဗဟၼာ့ရြာ၊
လားရာေမတၱာအက်ဳိးတည္း။” ဆုိတဲ့အတုိင္း
“ေမတၱာရဲ႕အက်ိဳး(၁၁)မ်ိဳး” ကိုလည္း ရရွိခံစားရဦးမွာပါ။

●ေဆးတကၠသုိလ္ တက္တက္၊
●စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ တက္တက္၊
●ႏုိင္ငံျခားဘာသာ တကၠသုိလ္ပဲ တက္တက္၊
●အယ္ဒီတာပဲ လုပ္လုပ္၊
●ဂ်ာနယ္လစ္ပဲ လုပ္လုပ္၊
●က်ဴရွင္ဆရာပဲ လုပ္လုပ္၊
●မုန္႔ဟင္းခါးပဲ ေရာင္းေရာင္း၊
●ဒရုိင္ဘာပဲ လုပ္လုပ္၊
●စပယ္ယာပဲ လုပ္လုပ္၊
●စည္ပင္မိလႅာသယ္တဲ့သူပဲ လုပ္လုပ္၊
“အေကာင္းဆုံးျဖစ္ဖုိ႔ နဲ႔ ေမတၱာပါဖုိ႔” ပဲအေရးၾကီးပါတယ္။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
-【အရွင္ရာဇိႏၵ(ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ) ၏
“မဂၤလာအေတြးမ်ား”ႏွာ ၅၆- ၆၁ မွ-
ကူးယူပူေဇာ္္မွ်ေဝပါသည္။】
Posted by
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
[မဂၤလာအေတြးမ်ား(၈)
သိပၸဥၥ ဧတံမဂၤလမုတၱမံ။
“လက္မွဳပညာ”တစ္ခုခုကို တက္ေျမာက္ျခင္းသည္
ျမတ္ေသာမဂၤလာမည္၏။
အုိးအိမ္တည္ေထာင္ ၀မ္းစာေရးနဲ႔၊
အသက္ေမြးဖုိ႔ အတက္သင္ေလ။]
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္(၂၇.၁၀.၂၀၀၃)