ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ် ဆင္းရဲအားလံုးထဲမွာ
“ခႏၶာဆင္းရဲ၊ သို႔မဟုတ္ ခႏၶာဝန္ထမ္းရျခင္းဆင္းရဲ”ဟာ
အႏွိဳင္းမဲ့ဆင္းရဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
ခႏၶာဝန္ထမ္းရျခင္းဆင္းရဲထက္ပိုၿပီး သတၱဝါေတြကို
ႏွိပ္စက္တတ္ပါတယ္၊ တူးၿဖိဳဖ်က္ဆီးတတ္ပါတယ္လို႔
ႏွိဳင္းယွဥ္စရာ၊ အစားထိုးစရာ၊ ထပ္တူျပဳစရာ
တျခားဆင္းရဲ မရွိေတာ့လို႔ပါပဲ။
ခႏၶာဝန္ထမ္းရျခင္းဆင္းရဲနဲ႔ လဲလွယ္သင့္၊
လဲလွယ္ထိုက္တဲ့ တျခားဆင္းရဲ ေလာကမွာ
မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ခႏၶာဝန္ထမ္းရျခင္းဆင္းရဲဟာ
“အႏွိဳင္းမဲ့ဆင္းရဲ” ျဖစ္ရပါတယ္။
ကာယကံရွင္ရဲ႕ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကို
ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့သေဘာ၊
ကာယကံရွင္ရဲ႕ ဘဝကို တူးၿဖိဳဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့သေဘာကို
ဆင္းရဲ (ဒုကၡ) လို႔ ေခၚပါတယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ စက္ဆုပ္ရြံမုန္းစရာေကာင္းတဲ့သေဘာ၊
အားကိုးအားထားစရာ မေကာင္းတဲ့သေဘာကို ဆင္းရဲ
(ဒုကၡ) လို႔ ေခၚပါတယ္။ အလြယ္ဆံုး ေျပာရရင္ေတာ့
ဆင္းရဲ (ဒုကၡ) ဆိုတာ မေကာင္းတဲ့သေဘာပါပဲ။
သတၱဝါေတြရဲ႕ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးနဲ႔ ဘဝကို
ႏွိပ္စက္ဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့ စက္ဆုပ္ရြံမုန္းစရာ
ဆင္းရဲဒုကၡေတြ အားလံုးထဲမွာ ခႏၶာဝန္ထမ္းရျခင္း
ဆင္းရဲဟာ အဆိုးဝါးဆံုးဆင္းရဲ၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္
အေကာင္းဆံုးဆင္းရဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခႏၶာဝန္ထမ္းရျခင္း ဆင္းရဲဟာ
ခႏၶာရွိေနသမွ် အခ်ိန္တိုင္း ရွိေနလို႔၊ အခ်ိန္ျပည့္ ရွိေနလို႔ပါပဲ။
ေလာကမွာ ဆန္အိတ္စတဲ့ ေလးေလးပင္ပင္ဝန္ထုပ္ေတြကို
ထမ္းပိုးသယ္ေဆာင္ၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳရတဲ့
ဝန္ထုပ္ထမ္းသမားေတြ၊ ကူလီထမ္းသမားေတြ ရွိၾကပါတယ္။
သူတို႔ထမ္းရတဲ့ ဝန္ထုပ္ေတြဟာ ေလးလံလြန္းလို႔
အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာက်္ားႀကီးေတြပဲ
ထမ္းႏိုင္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ေလးလံတဲ့ ဝန္ထုပ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္
တစ္မိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္စသည္ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ
ထမ္းၾကရပါတယ္။ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီစသည္၊
တစ္ေန႔လံုး၊ ႏွစ္ေန႔လံုးစသည္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး
ထမ္းမထားၾကရပါဘူး၊ အၿမဲတမ္း ထမ္းမထားၾကရပါဘူး။
တကယ္လို႔ အၿမဲတမ္း ထမ္းထားရမယ္ဆိုရင္လည္း
ေသဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။
မိနစ္ပိုင္းေလာက္ ဝန္ထုပ္ႀကီးထမ္းထားရတာေတာင္
အင္မတန္ ပင္ပန္းဆင္းရဲပါတယ္။
ခ်ရမယ့္ေနရာေရာက္လို႔ ဝန္ထုပ္ႀကီး ပစ္ခ်လိုက္ရတဲ့အခါက်မွပဲ
ခႏၶာကိုယ္ေပါ့ပါးၿပီး ေနသာထိုင္သာရွိသြားပါတယ္။
စိတ္သက္သာရာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာရာ ရသြားပါတယ္။
ခႏၶာဝန္ထုပ္က်ေတာ့ ကူလီထမ္းသမားေတြ
ထမ္းရတဲ့ဝန္ထုပ္မ်ိဳးနဲ႔ မတူပါဘူး။
အခ်ိန္အကန္႔အသတ္နဲ႔ ထမ္းရတဲ့ ဝန္ထုပ္မဟုတ္ဘဲ ၊
အခ်ိန္ျပည့္ထမ္းရတဲ့ ဝန္ထုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ခႏၶာဝန္ထမ္းသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခႏၶာဝန္ထုပ္
ပစ္ခ်ထားရမယ့္အခ်ိန္၊ အနားယူရမယ့္အခ်ိန္ဆိုလို႔
ေခတၱခဏေလးေတာင္ မရွိပါဘူး။
အားခ်ိန္မရွိ၊ နားခ်ိန္မရွိ အခ်ိန္ရွိသမွ် စကၠန္႔တိုင္း
ခႏၶာဝန္ထုပ္ကို ထမ္းပိုးရြက္ေဆာင္ေနရပါတယ္။
ကိုယ္ရထားတဲ့ ခႏၶာေလး က်န္းမာေအာင္၊
ခ်မ္းသာေအာင္၊ ပ်က္စီးေသဆံုးမသြားဘဲ
တည္ၿမဲရွင္သန္ေနေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
ျပဳစုေမြးျမဴၿပီး ခႏၶာဝန္ထမ္းေနရပါတယ္။
အခ်ိဳ႕ဆို ကိုယ့္ခႏၶာဝန္တစ္ခုတည္း ထမ္းရတာနဲ႔
အားမရလို႔ သူမ်ားခႏၶာဝန္ေတြပါ အငွားယူၿပီး
အဆစ္ပိုထမ္းေနၾကပါေသးတယ္။
မိနစ္ပိုင္း၊ နာရီပိုင္းေလာက္လည္း မဟုတ္ဘူး၊
လပိုင္း၊ ႏွစ္ပိုင္းေလာက္လည္း မဟုတ္ဘူး၊
အသက္နဲ႔ခႏၶာ အိုးစားမကြဲဘဲ တည္ၿမဲေနသမွ်
ဘဝတစ္သက္တာလံုး မေသမခ်င္း ထမ္းေနၾကရပါတယ္။
ဒီဘဝက်မွ ထမ္းရတာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ ကမၻာေပါင္း အသေခၤ်အနႏၲ
အစမထင္ သံသရာက စၿပီးေတာ့ ထမ္းလာခဲ့ၾကရတာပါ။
ဒီဘဝေသရင္ ထမ္းျခင္းကိစၥ ၿပီးၿပီလား ဆိုေတာ့
မၿပီးေသးပါဘူး။ “ရဟႏၲာ” အျဖစ္နဲ႔ ခႏၶာပရိနိဗၺာန္
မစံမခ်င္း ထမ္းေနၾကရဦးမွာပါ။
ရဟႏၲာျဖစ္သြားတာေတာင္ ခႏၶာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့
ဆင္းရဲက မလြတ္ေျမာက္ေသးပါဘူး။
နိဗၺဴစံႂကြ ခႏၶာဝန္ခ်ေတာ့မွပဲ လြတ္ေျမာက္ပါတယ္။
ခႏၶာအသစ္ ထပ္မျဖစ္ေတာ့တဲ့ ေသျခင္းမ်ိဳးနဲ႔
မေသမခ်င္း အၿမဲတမ္း အခ်ိန္ျပည့္ ေတြ႕ၾကံဳခံစားရမယ့္
ဆင္းရဲျဖစ္လို႔ ခႏၶာဝန္ထမ္းရျခင္းဆင္းရဲဟာ
“အႏွိဳင္းမဲ့ဆင္းရဲ” ျဖစ္ရပါတယ္။
ကိုယ့္ခႏၶာ ပဋိသေႏၶေနေနစဥ္တုန္းကေတာ့
ကိုယ့္ရဲ႕ခႏၶာဝန္ကို ကိုယ့္မိဘက၊
အဓိကအားျဖင့္ ကိုယ့္မိခင္က ထမ္းေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
အသြားအလာ၊ အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္တာကအစ၊
အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္တာအလယ္၊
ခႏၶာေကာင္းေကာင္းေလး ျဖစ္လာဖို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ
ျပဳေပးတာအဆံုး၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာဝန္ကို ကိုယ့္ရဲ႕
ကိုယ္စား မိခင္ဖခင္ေက်းဇူးရွင္တို႔က ထမ္းေဆာင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
ေမြးဖြားၿပီးလို႔ ကိုယ့္ခႏၶာဝန္ကို ကိုယ္မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးတဲ့
အရြယ္မွာလည္း အမိအဖ၊ အစ္ကိုအစ္မ စတဲ့ လူႀကီးေတြက
ေမတၱာေစတနာအျပည့္နဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာဝန္ကို
စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ထမ္းေဆာင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးတာကအစ အညစ္အေၾကး
သုတ္သင္ေပးတာ အဆံုးေပါ့။
အခ်ိန္တန္အရြယ္ရလို႔ လူမွန္းသိတတ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့
ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာဝန္ကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ကေနစၿပီး
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ထမ္းေဆာင္ရပါေတာ့တယ္။
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ပါပဲ။
မနက္အိပ္ရာထတဲ့အခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္ေပးရ၊
သြားတိုက္ေပးရ၊ ေရခ်ိဳးေပးရ၊ စားစရာေသာက္စရာေတြ
ျပဳလုပ္ေပးရ၊ စားေသာက္ေပးရ၊ ဝတ္စရာ
ဆင္စရာေတြ စီမံေပးရ၊ ဝတ္ဆင္ေပးရ၊
ေနစရာထိုင္စရာေတြ ဖန္တီးေပးရ၊ ေနထိုင္ေပးရ၊
က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႔ထုတ္ေပးရ၊ သန္႔ရွင္းေပးရ၊
လက္သည္းေျခသည္း ရွည္လာျပန္ေတာ့ ညႇပ္ေပးရ၊
ဆံပင္ရွည္လာျပန္ေတာ့ ျဖတ္ေပးရ၊ ရိတ္ေပးရ၊
ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးရ။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ထမ္းေဆာင္လိုက္ရတဲ့ ခႏၶာဝန္၊
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ခံလိုက္ရတဲ့ ခႏၶာဆင္းရဲ၊
နည္းမွ မနည္းပါပဲလား။
ေတာ္ၾကာ ဟိုဟာ လုပ္ေပးပါဦးဆို ဟိုဟာ ထလုပ္ေပးရ၊
ေတာ္ၾကာ ဒီဟာ လုပ္ေပးပါဦးဆို ဒီဟာ ထလုပ္ေပးရ၊
နားမွ မနားရပါပဲလား။
ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့အလုပ္၊ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ မလုပ္မျဖစ္
အေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ေတြကို လုပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္းရွိေသး။
ခႏၶာက စားခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ စားေပးရျပန္ၿပီ။
ခႏၶာက ပူတယ္ဆိုေတာ့ ေအးေအာင္ လုပ္ေပးရျပန္ၿပီ။
ခႏၶာက ေအးတယ္ ဆိုေတာ့ ေႏြးေအာင္ လုပ္ေပးရျပန္ၿပီ။
ကိုယ့္အလုပ္ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္မလုပ္ရဘူး။
ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရွဳပ္တဲ့ ခႏၶာ၊ေတာ္ေတာ္ ျပႆနာရွာတဲ့ ခႏၶာ။
ထိုင္တာၾကာေတာ့ ေညာင္းလို႔ ရပ္ေပးရ၊
ရပ္တာၾကာေတာ့ ေညာင္းလို႔ သြားေပးရ၊
သြားတာၾကာေတာ့ ေညာင္းလို႔ ေလ်ာင္းေပးရ၊
ေလ်ာင္းတာၾကာေတာ့ ေညာင္းလို႔ ထိုင္ေပးရ၊
ဣရိယာပုတ္ေလးပါး တစ္ပါး ေညာင္းတိုင္း
တစ္ပါးေျပာင္းၿပီး ျပဳျပင္ေပးေနရတာကလည္း
ဆင္းရဲဒုကၡတစ္မ်ိဳး။
ဣရိယာပုတ္တစ္ပါးအတြင္းမွာကိုပဲ သက္သက္သာသာ
ရွိေအာင္ဆိုၿပီး ေကြးလိုက္၊ ဆန္႔လိုက္၊ ေစာင္းလိုက္၊
လွဳပ္လိုက္လုပ္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါေသးတယ္။
သြားတဲ့လာတဲ့အခါ ခလုတ္မထိ၊ ဆူးမၿငိေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရ၊
လုပ္တဲ့ကိုင္တဲ့အခါ မထိမခိုက္မိေအာင္ ေၾကာင့္ၾကရ။
ေဘးရန္အႏၲရာယ္ မေတြ႕ေအာင္၊
အနာေရာဂါ မျဖစ္ေအာင္ သတိထားရ။
ဒီေလာက္သတိထားေနတဲ့ၾကားထဲက
ေဘးရန္အႏၲရာယ္တစ္ခုခု ေတြ႕လာၿပီ၊
အနာေရာဂါတစ္ခုခု ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္
လြတ္ေျမာက္ေအာင္ႀကိဳးစားရ။
ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသရနဲ႔၊ ဘဝတစ္သက္တာမွာ
အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ ခႏၶာဝန္ေတြဟာ
ေျပာျပလို႔ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ကို မ်ားျပားလြန္းလွပါတယ္။
ထမ္းေဆာင္ေနရသမွ် ခႏၶာဝန္ေတြထဲမွာ
အပင္ပန္း အဆင္းရဲဆံုး၊ ဝန္အေလးဆံုးကေတာ့
“စားေသာက္ေရးဝန္လို႔ ေခၚတဲ့ ဝမ္းေရးဝန္”ပါပဲ။
အစာအာဟာရ ျဖည့္တင္းေပးေနရတဲ့ ဝမ္းေရးဝန္ထုပ္ဟာ
အႀကီးေလးဆံုး ခႏၶာဝန္ထုပ္ပါ။
သူ႔ထက္ ပိုႏွိပ္စက္တတ္တဲ့ ခႏၶာဝန္ထုပ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။
လူသားအပါအဝင္ သတၱဝါေတြအားလံုး
ေနထြက္က ေနဝင္၊ ေနဝင္က ေနထြက္၊
မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္၊ မိုးခ်ဳပ္က မိုးလင္း ႐ုန္းကန္လွဳပ္ရွား
ေျပးလႊားသြားလာ ရွာေဖြေနၾကတာဟာ
အဓိကအားျဖင့္ ခႏၶာရဲ႕ “ဝမ္းေရးဝန္ထုပ္”ကို ေျဖရွင္းဖို႔ အတြက္ပါပဲ။
တစ္ခါတုန္းက ပြဲေတာ္စာ (ထမင္း)ကို တခမ္းတနား
စားျပေလ့ရွိတဲ့ “ေဘာဇနသုဒၶိက” ဆိုတဲ့ ရွင္ဘုရင္ႀကီး
တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူဟာ ပြဲေတာ္စာထမင္းကို
နန္းေတာ္ထဲမွာ စားေလ့မရွိပါဘူး။
နန္းေတာ္တံခါးဝက တခမ္းတနား တန္ဆာဆင္ထားတဲ့
မ႑ပ္ႀကီးထဲမွာပဲ စားေလ့ရွိပါတယ္။
ရတနာမ႑ပ္ႀကီးထဲက ထီးျဖဴအုပ္မိုးထားတဲ့
ေရႊသားပကတိရာဇပလႅင္ေပၚမွာ မင္းေသြးမင္းႏြယ္ ၊
မင္းသမီးအေခ်ာအလွေတြ ျခံရံၿပီး တစ္သိန္းတန္ေရႊခြက္နဲ႔
တစ္သိန္းတန္ ရသာမြန္ အစားအစာေတြကို ၿမိန္ယွက္စြာ
စားျပပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ သူ အခုလို တခမ္းတနားနဲ႔
အမြန္အျမတ္စားေသာက္ေနရတဲ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို
လာေရာက္ၾကည့္႐ွဳလို႔ ျမင္ေတြ႕ၾကရတဲ့
တိုင္းသူျပည္သူေတြဟာ သူ႔ကို အားက်ၿပီး
“ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳေတြ” ျပဳလုပ္ၾကလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့
ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပဲ။ ႂကြားခ်င္၊ဝါခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
ျမင္ေတြ႕ရသူေတြ ကုသိုလ္ျပဳခ်င္စိတ္ ထက္သန္ေစခ်င္လို႔ပါ။
ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္
အခုလို စားႏိုင္ ေသာက္ႏိုင္တာ မဟုတ္လား။
တစ္ေန႔ ရွင္ဘုရင္ႀကီးပြဲေတာ္တည္ေနတဲ့အခ်ိန္၊
ပြဲေတာ္တည္တာကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ ပရိသတ္ထဲက
အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ဟာ ရွင္ဘုရင္ပြဲေတာ္တည္တာကို
ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ ရွင္ဘုရင့္ပြဲေတာ္စာကို စားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ
အငမ္းမရတဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာပါတယ္။
ပြဲေတာ္စာ စားခ်င္တဲ့စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ မ်ိဳသိပ္မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့
အဲဒီအမ်ိဳးသားဟာ အၾကံတစ္ခုရတာနဲ႔ ပုဆိုးကို ၿမဲေအာင္ဝတ္၊
လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚေျမႇာက္ၿပီး...
“အို...ပရိသတ္အေပါင္းတို႔၊ ကြၽႏ္ုပ္ဟာ တမန္ေတာ္ပါ၊
ကြၽႏ္ုပ္ဟာ တမန္ေတာ္ပါ”
လို႔ အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္ရင္း မင္းႀကီးရွိရာေနရာကို
တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။
လူအုပ္ႀကီးကလည္း “တမန္ေတာ္”လို႔ ဆိုတဲ့အတြက္ေၾကာင့္
သူ႔ကို မတားျမစ္ဘဲ လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။
မင္းႀကီးေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ပြဲေတာ္ခြက္ထဲကေန
ထမင္းတစ္လုတ္ ဆုပ္ယူၿပီး ပါးစပ္ထဲ အငမ္းမရ
ထည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
မင္းႀကီးရဲ႕အနားမွာ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့
ကိုယ္ရံေတာ္သန္လ်က္စြဲက သူ႔ကို ေခါင္းျဖတ္ဖို႔
သန္လ်က္ရြယ္လိုက္တာကို မင္းႀကီးက
ဟန္႔တားထားလိုက္ပါတယ္။
“မျဖတ္ပါနဲ႔...၊ စားပါေစ”
“အေမာင္လုလင္...၊ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္၊
စားသာစား၊ ဝေအာင္စား၊ ျပည့္စံုေအာင္စား”
မင္းႀကီးက ပြဲေတာ္ဆက္မတည္ေတာ့ဘဲ လက္ေဆးၿပီး ၊
သူ ထမင္းစားတာကိုပဲ ေဘးကေန အားေပးရင္း
ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီးသြားေတာ့လည္း
မိမိေသာက္ေနက် ေရႊခြက္နဲ႔ ေရတိုက္လိုက္ပါေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ...
“အေမာင္လုလင္၊ အေမာင္လုလင္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို
တမန္ေတာ္ လို႔ ေျပာတယ္၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ တမန္ေတာ္ပါလဲ၊
ဘယ္ရွင္ဘုရင္ ဘယ္မင္းျမတ္ရဲ႕ တမန္ေတာ္ပါလဲ။”
“မွန္လွပါ အရွင္မင္းႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးဟာ
တျခားဘယ္ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕တမန္ေတာ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။
ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕တမန္ေတာ္ပါ။ ဝမ္းဗိုက္တည္းဟူေသာ
ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ တမန္ေတာ္ပါ”
“အရွင္မင္းႀကီး၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးအေပၚ အမ်က္ေတာ္မရွလိုက္ပါနဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးေျပာမယ့္စကားကို အေသအခ်ာ
အေလးအနက္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၾကည့္ပါ”
“သတၱဝါေတြဟာ ဒီဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ အက်ိဳးအတြက္ပဲ
ေန႔စဥ္အမွ် ႐ုန္းကန္လွဳပ္ရွား ေျပးသြားေဖြရွာေနၾကရပါတယ္။
ဝမ္းဗိုက္အတြက္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေဝးတဲ့ေနရာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္
သြားၾကရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ရန္သူေပါတဲ့ေနရာ၊
ဘယ္ေလာက္ ေဘးရန္အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့
ေနရာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားၾကရပါတယ္။”
“ကိုယ့္ကို ဒုကၡေပးမယ့္ ရန္သူမွန္း သိေပမယ့္လည္း ၊
သူ႔ဆီက ရစရာရွိတာရမွ ဝမ္းဗိုက္ကိစၥ အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္
သူ႔ဆီက ေတာင္းစရာရွိတာကို ေၾကာက္မေနအားဘဲ
အရဲစြန္႔ေတာင္းၾကရပါတယ္။”
“အရွင္မင္းႀကီး၊ သတၱဝါေတြဟာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေန႔ေရာ ၊
ညပါ ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ အလိုကို လိုက္ေနၾကရပါတယ္။
ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးေနၾကရပါတယ္။
ဝမ္းဗိုက္ခိုင္းသမွ် လုပ္ေနၾကရပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ သတၱဝါေတြအားလံုးဟာ ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕
တမန္ေတာ္ေတြ၊ ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ ေက်းကြၽန္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။”
“သတၱဝါအားလံုးထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့
ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးဟာလည္း ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ တမန္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ ေက်းကြၽန္ျဖစ္ပါတယ္။
ဝမ္းဗိုက္တည္းဟူေသာ အရွင္သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္က
“သြားစားေခ်စမ္း” လို႔ ေစခိုင္းလိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္
အရွင္မင္းႀကီးရဲ႕ ပြဲေတာ္စာကို ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး လာၿပီး
ယူစားမိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးအေပၚ
အမ်က္ေတာ္မရွလိုက္ပါနဲ႔ အရွင္မင္းႀကီး။”
ခ်က္က်လက္က် ေလွ်ာက္ထားေနတဲ့ အမ်ိဳးသားရဲ႕စကားကို
“ေဘာဇနသုဒၶိကမင္းႀကီး”က ဘုရားေလာင္းပီပီ
အင္မတန္ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္သြားပါတယ္။
“ဟုတ္လိုက္ေလ၊ မွန္လိုက္ေလ” လို႔လည္း
တဖြဖြေထာက္ခံေနပါတယ္။
“သတၱဝါေတြဟာ ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ တမန္ေတာ္ေတြ၊
ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ ေက်းကၽြန္ေတြ” ဆိုတဲ့ အခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ကို
ခႏၶာရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡက ေပၚလြင္ေနတာမို႔ ခႏၶာအျပစ္ကို
ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေအာင္ ႏွဳတ္ေတြ႕၊ လက္ေတြ႕
(စာေတြ႕၊ လက္ေတြ႕) သင္ၾကားေပးတဲ့ အဲဒီအမ်ိဳးသားကို
ေဘာဇနသုဒၶိကမင္းႀကီးက ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ေတြ၊
စည္းစိမ္းခ်မ္းသာေတြ အမ်ားႀကီး ခ်ီးျမႇင့္လိုက္ပါတယ္။
တရားကို တန္ဖိုးထားလို႔ တရားကို ပူေဇာ္တာပါပဲ။
“႐ူပကၡႏၶာ၊ ေဝဒနာကၡႏၶာ၊ သညာကၡႏၶာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ၊
ဝိညာဏကၡႏၶာ” လို႔ ခႏၶာငါးပါးရွိတဲ့အထဲမွာ အခုေျပာခဲ့တဲ့
ခႏၶာဝန္ေတြကေတာ့ “႐ူပကၡႏၶာ” လို႔ေခၚတဲ့
႐ုပ္ကိုယ္ခႏၶာႀကီးရဲ႕ ခႏၶာဝန္ေတြပါပဲ။
●ကိုယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲကင္းေအာင္၊
ကိုယ္ခ်မ္းသာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳနဲ႔
ထာဝရျပည့္စံုေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနရတာေတြကေတာ့
“ေဝဒနာကၡႏၶာ”လို႔ေခၚတဲ့ ခံစားမွဳေဝဒနာ ၊
နာမ္ခႏၶာႀကီးရဲ႕ ခႏၶာဝန္ေတြပါပဲ။
●စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ၊ ရြံစရာ၊
မုန္းစရာ အာ႐ံုေတြ စိတ္ထဲမွာ စြဲက်န္မေနရစ္ေအာင္၊
စိတ္ခ်မ္းသာစရာ၊ စိတ္ေပ်ာ္စရာ၊ ခ်စ္စရာ၊
ႀကိဳက္စရာအာ႐ံုေတြ စိတ္ထဲမွာ စြဲၿမဲေနေအာင္၊
ကိုယ့္ကို ေကာင္းက်ိဳးျပဳမယ့္ အသိပညာ၊
အတတ္ပညာ၊ အေတြးအေခၚ၊ တရားဓမၼေတြ
ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားဘဲ အၿမဲမွတ္မိေနေအာင္
ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနရတာေတြကေတာ့
“သညာကၡႏၶာ” လို႔ေခၚတဲ့ “မွတ္သားမွဳသညာ
နာမ္ခႏၶာႀကီး” ရဲ႕ ခႏၶာဝန္ေတြပါပဲ။
●ကိုယ့္ရဲ႕ အလိုဆႏၵအတိုင္း ၿပီးစီးျပည့္စံုေအာင္
ၾကံစည္ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ေနရတာေတြ၊
ေလာဘ ေဒါသစတဲ့ စိတ္အပူဓာတ္ေတြ
အေလာင္ၿမိဳက္မခံရေအာင္၊ သဒၶါ၊ ပီတိစတဲ့
စိတ္အေအးဓာတ္ေတြ လႊမ္းၿခံဳေနေအာင္
ျပဳလုပ္အားထုတ္ေနရတာေတြကေတာ့
“သခၤါရကၡႏၶာ” လို႔ေခၚတဲ့ “ေစ့ေဆာ္ဖန္တီးမွဳ
သခၤါရ နာမ္ခႏၶာႀကီး” ရဲ႕ ခႏၶာဝန္ေတြပါပဲ။
●အဆင္းေကာင္းေကာင္း၊ အသံေကာင္းေကာင္း၊
အနံ႔ေကာင္းေကာင္း၊ အရသာေကာင္းေကာင္း ဆိုတဲ့
ဣ႒ာ႐ံု အာ႐ံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြခ်ည္းပဲ
ေတြ႕ၾကံဳသိရွိရေအာင္ ရြက္ေဆာင္ဖန္တီး
ေနရတာေတြကေတာ့
“ဝိညာဏကၡႏၶာ” လို႔ေခၚတဲ့
“သိမွဳဝိညာဥ္ နာမ္ခႏၶာႀကီး” ရဲ႕ ခႏၶာဝန္ေတြပါပဲ။
ခႏၶာငါးပါးကို သေဘာတူရာေပါင္းၿပီး အတိုခ်ဳပ္လိုက္ရင္
႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးပဲ ရပါတယ္။
“႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ခႏၶာငါးပါး” ဟာ ဆင္းရဲဒုကၡအားလံုးရဲ႕
တရားခံလက္သည္ ပင္မေရေသာက္ျမစ္ ျဖစ္ပါတယ္။
အိုျခင္းဆင္းရဲ၊ နာျခင္းဆင္းရဲ၊ ေသျခင္းဆင္းရဲ၊
ခ်စ္သူကြဲဆင္းရဲ၊ မုန္းသူတြဲဆင္းရဲ၊ စိုးရိမ္ပူေဆြးဆင္းရဲ၊
တမ္းတငိုေႂကြးဆင္းရဲ၊ အပါယ္ေလးပါးဆင္းရဲ စတဲ့
ဆင္းရဲေတြ၊ ရာဂေၾကာင့္ ပူေလာင္ရတဲ့ဆင္းရဲ၊
ေဒါသေၾကာင့္ ေပါက္ကြဲရတဲ့ဆင္းရဲ၊ မာနေၾကာင့္
လဲၿပိဳရတဲ့ဆင္းရဲ၊ မနာလိုဝန္တိုမွဳ ဣႆာမစၧရိေၾကာင့္
အေျခာက္တိုက္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ရတဲ့ ဆင္းရဲစတဲ့
ဆင္းရဲေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ အားလံုးဟာ
ေဟာဒီ “႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ” ကို အမွီျပဳၿပီးေတာ့၊
ေဟာဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ရတဲ့
ဆင္းရဲဒုကၡေတြခ်ည္းပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡအစစ္ဟာ ခႏၶာပါပဲ၊
႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ခႏၶာငါးပါးပါပဲ။
(ေလာကုတၱရာခႏၶာ မပါဝင္ပါ။)
ဆင္းရဲကလည္း....
သိသိသာသာဆင္းရဲ၊
မသိမသာဆင္းရဲနဲ႔
သိစရာဆင္းရဲ ဆိုၿပီးေတာ့ သံုးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။
(၁)။“သိသိသာသာဆင္းရဲ”
ဆိုတာကေတာ့ အိုျခင္း၊ နာျခင္းစတဲ့ လူတိုင္းသိတဲ့
ကိုယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲမ်ိဳးစံုပါပဲ။
ဆင္းရဲဆိုမွ တကယ့္ဆင္းရဲျဖစ္လို႔ “ဒုကၡဒုကၡ”
လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒုကၡမဟုတ္ပါဘူး လို႔
ဘယ္သူမွ၊ ဘယ္လိုမွ၊ ျငင္းပယ္လို႔မရတဲ့ ဆင္းရဲပါ။
(၂)။“မသိမသာဆင္းရဲ” ဆိုတာကေတာ့ အမ်ားက
ေကာင္းတယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့
ကိုယ္ခ်မ္းသာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာ သုခေဝဒနာပါပဲ။
သုခအျဖစ္နဲ႔ မတည္ျမဲဘဲ ဒုကၡအျဖစ္
ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲသြားတတ္တဲ့ ဆင္းရဲျဖစ္လို႔
“ဝိပရိဏာမဒုကၡ” လို႔ေခၚပါတယ္။
ခ်မ္းသာလို႔ တဒဂၤတစ္ခဏထင္ရတဲ့ ဆင္းရဲပါ။
(၃)။“သိစရာဆင္းရဲ” ဆိုတာကေတာ့ “ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ”ပါပဲ။
သခၤါရ လို႔ေခၚတဲ့ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရားေတြရဲ႕
ပင္ကိုသဘာဝ ဆင္းရဲျဖစ္လို႔ “သခၤါရဒုကၡ”
လို႔ ေခၚပါတယ္။
ေခတၱခဏေလးေတာင္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲမေနတဲ့
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပ်က္၊
ျဖစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပ်က္ေနတဲ့ ဆင္းရဲပါ။
သံသရာဝဋ္ ခႏၶာၫြတ္မွ ကြၽတ္လြတ္လိုသူတိုင္း
မသိမျဖစ္ သိေအာင္လုပ္ရမယ့္ ဆင္းရဲပါ။
■ဒုကၡဒုကၡနဲ႔ “ဝိပရိဏာမဒုကၡ” ကို သိ႐ံုနဲ႔
ခႏၶာဆင္းရဲက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။
“သခၤါရဒုကၡ” ကို သိမွ ခႏၶာဆင္းရဲက
လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါတယ္။
သခၤါရဒုကၡကို သိေအာင္လုပ္တဲ့နည္းကလည္း
သတိပ႒ာန္ဝိပႆနာတရားက လြဲလို႔ တျခားမရွိပါဘူး။
ဒြါရေျခာက္ပါးမွ ေပၚလာတဲ့ အာ႐ံုေျခာက္ပါးကို
ေပၚတိုင္းေပၚတိုင္း၊ ေပၚခိုက္ေပၚခိုက္မွာ
ပစၥဳပၸန္က်က် ႐ွဳမွတ္သြားမယ္ဆိုရင္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာရဲ႕
သခၤါရဒုကၡကို သိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။
ျမင္သမွ်၊ ၾကားသမွ်၊ နံသမွ်၊ စားသမွ်၊ ထိသမွ်၊
သိသမွ် အာ႐ံုေတြကို ျမင္တိုင္း၊ ၾကားတိုင္း၊
နံတိုင္း၊ စားတိုင္း။ ထိတိုင္း၊ သိတိုင္း၊
ျမင္ခိုက္၊ ၾကားခိုက္၊ နံခိုက္၊ စားခိုက္၊ ထိခိုက္၊
သိခိုက္မွာ ျမင္-ျမင္တယ္၊ ၾကား-ၾကားတယ္၊
နံ-နံတယ္၊ စား-စားတယ္၊ ထိ-ထိတယ္၊
သိ-သိတယ္လို႔ သတိပ႒ာန္နည္းလမ္းအတိုင္း
ဝိပႆနာရွဳပြားသြားမယ္ဆိုရင္႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး၊
ခႏၶာငါးပါးကို ရွဳပြားရာေရာက္ၿပီး သတိ၊ သမာဓိ၊
ဉာဏ္ အားေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ႐ုပ္နာမ္ကြဲ၊
ေၾကာင္းက်ိဳးသိ၊ ျဖစ္ပ်က္ျမင္၊ လကၡဏာထင္ၿပီး
ခႏၶာဆင္းရဲတို႔ရဲ႕ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို
မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ အႏွိဳင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္တဲ့
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ခႏၶာဆင္းရဲ၊ ခႏၶာဝန္ထမ္းရျခင္းဆင္းရဲဟာ
အႏွိဳင္းမဲ့ဆင္းရဲျဖစ္တယ္လို႔ “နတၳိ ခႏၶာသမာ ဒုကၡာ”
ဆိုတဲ့ စကားေတာ္နဲ႔ ေဟာၾကားၫႊန္ျပထားတာမို႔
လူသားတိုင္း၊ လူသားတိုင္း ခႏၶာဆင္းရဲဆိုတဲ့
“အႏွိဳင္းမဲ့ဆင္းရဲ” ကို အႂကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေအာင္
႐ုပ္သိမ္းႏိုင္ၾကပါေစလို႔
ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
Posted by
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
-【ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက(ေရႊပါရမီေတာရ)】
၏ “အႏႈိင္းမဲ့ခ်မ္းသာ” ႏွာ ၁၂၈ - ၁၄၅ မွ -
ကူးယူပူေဇာ္္မွ်ေဝပါသည္။】
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
(ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက)
အပၸမာဒမဂၢဇင္း ၊ ဩဂုတ္လ၊၂၀၀၀။