ကိုယ္က်င့္သီလကို ကုသိုလ္တရားအားလံုးရဲ႕
နိဒါန္းအစလို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က
မိန္႔ၾကားေတာ္မူထားပါတယ္။
ကုိယ္က်င့္သီလ ျဖဴစင္ရင္ အစေကာင္းတဲ့အတြက္
သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုတဲ့ အေႏွာင္းေသခ်ာသြားပါၿပီ။
ကိုယ္က်င့္သီလ မည္းညစ္ေနရင္ေတာ့
အစမေကာင္းတဲ့အတြက္ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုတဲ့
အေႏွာင္းနဲ႔ အေ၀းႀကီး ေ၀းသြားပါၿပီ။
အေႏွာင္းနဲ႔ နီးစပ္ခ်င္ရင္ အစေကာင္းဖို႔
ႀကိဳးစားရပါမယ္။

သီဟိုဠ္ေခတ္တုန္းက “အရွင္မဟာသီ၀”အမည္ရတဲ့
မေထရ္ႀကီးတစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေတာေတာင္ထဲက
လိုဏ္ဂူတစ္ခုမွာ “ဒီ၀ါတြင္းေတာ့ ရဟႏၲာျဖစ္ေစရမယ္ဟဲ့”
လို႔ ႀကံဳး၀ါးၿပီး အျပင္းအထန္ တရားအားထုတ္ ေပမယ့္
၀ါသာကြၽတ္သြားတယ္၊ ရဟႏၲာ မျဖစ္တဲ့အတြက္
သီတင္းကြၽတ္တုိင္း ၊ သီတင္းကြၽတ္တုိင္း
မ်က္ရည္သြင္သြင္ စီးက်ၿပီး ငိုပြဲႀကီးဆင္လုိက္ရတာ
ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္တုိင္တုိင္ပါပဲ။
အႀကိမ္သံုးဆယ္ေျမာက္ အျပင္းထန္ဆံုး
၀မ္းနည္းေၾကကြဲၿပီး ရွိဳက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးေနခ်ိန္မွာ
နတ္သမီး တစ္ေယာက္ကလည္း
လိုဏ္ဂူအိုနံေဘး ၿပိဳင္တူငိုေကြၽးလို႔
မ်က္ရည္ေဖာ္ညိႇလာျပန္ပါတယ္။

“ဒီနားမွာ လာငိုေနတာ ဘယ္သူလဲ”

“တပည့္ေတာ္မ နတ္သမီးပါဘုရား”

“ဘာလို႔ ဒီနားလာငိုေနတာလဲ”

“အရွင္ဘုရား ငိုေနတာျမင္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ ငိုရင္
မဂ္ဖိုလ္ရႏိုင္မယ္ထင္လုိ႔ ႏွစ္မဂ္၊
သံုးမဂ္ေလာက္မ်ား ရမလားဆိုၿပီး
လာငိုေနတာပါဘုရား”

မေထရ္ႀကီးလည္း နတ္သမီးရဲ႕ ေျပာင္ေလွာင္
ပညာေပးခံရတာကို ရွက္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြ
ကပ်ာကယာ သုတ္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈကို
“စိတ္ဆင္းရဲတယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲတယ္” ၊
“၀မ္းနည္းတယ္၊ ၀မ္းနည္းတယ္” လို႔
သတိပ႒ာန္နည္းက် စိတၱာႏုပႆနာ ရွဳပြား
ပယ္ေဖ်ာက္လုိက္ပါတယ္။

စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈ ေျပေပ်ာက္ၿပီး
စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္
ေကာင္းကင္ယံက လမင္းႀကီးကို
တစ္ခ်က္လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။

သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ည
ဆိုေတာ့ လမင္းႀကီးကလည္း
ျပည့္ျပည့္၀န္း၀န္းနဲ႔ အစြမ္းကုန္
ထြန္းလင္းေတာက္ပေနတာေပါ့။
“အင္း . . . ဒီလမင္းႀကီးနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ သီလ
ဘယ္အရာကမ်ား ပိုၿပီး သန္႔စင္ပါလိမ့္၊
ဘယ္အရာကမ်ား ပိုၿပီး ထြန္းလင္းေတာက္ပပါလိမ့္”

“အို . . . ငါ့ရဲ႕သီလက ပိုၿပီး သန္႔စင္ေနပါလား၊
ငါ့ရဲ႕ သီလက ပိုၿပီး ထြန္းလင္းေတာက္ပေနပါလား၊
လမင္းႀကီးက သန္႔စင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ သူ႔မွာ
ယုန္ေရးလကၡဏာ မိႈင္းျပာျပာ
အညစ္အေၾကးေလး ရွိေနေသးတယ္ေလ။
အညစ္အေၾကး လံုး၀မကင္းေတာ့
အျပည့္အ၀ ဘယ္ထြန္းလင္းေတာက္ပပါ့မလဲ”

“ငါ့ရဲ႕သီလကေတာ့ ရဟန္းျပဳတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး
ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အထိ အညစ္အေၾကး လံုး၀မရွိ ၊
ပကတိ သန္႔စင္ေနတယ္။
ညိႇဳးေျခာက္ေျပာက္က်ားျခင္းမရွိ၊
ပကတိ စင္းလံုးေခ်ာ ျဖဴစင္ေနတယ္၊
အညစ္အေၾကး လံုး၀မကင္းတဲ့ လမင္းႀကီးထက္
အဆေပါင္းမ်ားစြာ မႏိႈင္းယွဥ္သာေအာင္
ထြန္းလင္းေတာက္ပတာေပါ့”

မေထရ္ႀကီးဟာ ကိုယ့္သီလကိုယ္ ဆင္ျခင္းရင္း
တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိေသာမနႆေတြကို
႐ႈပြား ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး မိမိခႏၶာရဲ႕ ႐ုပ္တရား၊
နာမ္တရားေတြကို သတိပ႒ာန္နည္းက် ဆက္ၿပီး
၀ိပႆနာ ႐ႈပြားလိုက္တာ အဲဒီညမွာပဲ
ပဋိသမၻိဒါဉာဏ္ ေလးပါးနဲ႔တကြ ရဟႏၲာ
ျဖစ္ေတာ္မူသြားခဲ့ပါတယ္။

“အရွင္မဟာသီ၀မေထရ္ႀကီး” ရဟႏၲာျဖစ္သြားတာဟာ
သူ႔ရဲ႕ အႂကြင္းမဲ့ျဖဴစင္တဲ့ “ကိုယ္က်င့္သီလ” ကို
အာ႐ံုျပဳ ၀မ္းေျမာက္ၿပီး ပီတိေသာမနႆေတြ
ျဖစ္ပြားသြားလို႔ပါ။

●“ငါတို႔က ၀ိပႆနာသမား”
ဆိုၿပီး “ကိုယ္က်င့္သီလ”ကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္
သေဘာထားသူေတြ အေလးအနက္
သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

●“ကိုယ္က်င့္သီလ” ဆိုတာ ေျမႀကီးနဲ႔ တူပါတယ္။
ရွင္သန္ႀကီးထြား ျပန္႔ပြားစည္ပင္ေနတဲ့
သစ္ပင္ပန္းပင္မွန္သမွ် ေျမႀကီးကို
တည္မွီၿပီးေတာ့ပဲ ရွင္သန္ႀကီးထြား
ျပန္႔ပြားစည္ပင္လာရပါတယ္။
အားအင္နဲ႔ ျပဳလုပ္ရတဲ့ အလုပ္ကိစၥမွန္သမွ်
ေျမႀကီးေပၚမွာ ရပ္တည္ၿပီးေတာ့ပဲ ျပဳလုပ္ရသလို
သတိဦးေဆာင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္း
အလုပ္မွန္သမွ်ကိုလည္း သီလေပၚမွာ
ရပ္တည္ၿပီးေတာ့ပဲ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။

“သီလ” တည္းဟူေသာ ေျမႀကီးေပၚမွာ
ရပ္တည္ၿပီး ျပဳလုပ္အားထုတ္တဲ့
သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္ကသာ မိမိရည္မွန္းရာ
ေအာင္ျမင္မႈ အသီးအပြင့္ေတြကို ရည္မွန္းတဲ့အတုိင္း
သီးပြင့္ေ၀ဆာေစႏိုင္ပါတယ္။

သမထလုပ္ငန္း၊ ၀ိပႆနာလုပ္ငန္းဆိုတာ
အသာထားလုိက္ပါဦး။
အေျခခံအက်ဆံုး ဒါနလုပ္ငန္းမွာေတာင္မွ
သီလမပါရင္ လုိရာအက်ိဳး မၿပီးစီးေစႏိုင္ပါဘူး။
●ဒါနျပဳၿပီး ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ
လိုရာအက်ိဳးကို ဆုေတာင္းရင္ အဲဒီဒါနက
မိမိဆုေတာင္းကို ျပည့္၀ေစႏိုင္ပါတယ္ တဲ့။
ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းသူ ဒါနရွင္ဟာ
“သီလရွိသူ”ျဖစ္ရပါမယ္ တဲ့။
“သီလ မရွိရင္” ေတာ့ မိမိဆုေတာင္းတာ
“မျပည့္၀ႏိုင္ပါဘူး” တဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ရဲ႕
မိန္႔ၾကား ထားေတာ္မူခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္က်င့္သီလဟာ ဒါနရဲ႕
အက်ိဳးေပးကိုလည္း ခုိင္ၿမဲေစသလို
သမာဓိ၊ ပညာရဲ႕ စြမ္းရည္ကိုလည္း
ထက္ျမက္ေစပါတယ္။ ကိုယ္က်င့္သီလ မပါဘဲ ၊
အားထုတ္ေနတဲ့ ဒါနလုပ္ငန္း၊ သမထ၊
၀ိပႆနာ လုပ္ငန္းေတြဟာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ရဲ႕
အနီးအနားကို အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္မွ
မရစ္သီႏိုင္ပါဘူး။ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္
အသာထား ေကာင္းရာသုဂတိနဲ႔ေတာင္
အေ၀းႀကီးေ၀းေနဦးမွာပါပဲ။

အရွင္မဟာသီ၀မေထရ္ႀကီးရဲ႕
သီလဂုဏ္ရည္က ရဟႏၲာျဖစ္႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။
ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာလည္း အထူးေပၚလြင္
ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။ သြားျခင္း၊ ရပ္ျခင္း၊ ထိုင္ျခင္း၊
ဣရိယာပုတ္သံုးမ်ိဳးနဲ႔ အျပင္းအထန္
တရားအားထုတ္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္လံုးလံုး
ေျခမေဆးခဲ့တဲ့ ေျခေတာ္ေတြကို
ရဟႏၲာ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ေရေဆးလိုက္ဦးမယ္
ဆိုၿပီး၊ေျခေဆးအင္ပ်ဥ္ခံုေပၚမွာ ရပ္ေနတုန္း
နတ္တို႔သနင္း “သိၾကားမင္းႀကီး”ေရာက္လာပါတယ္။

“ဒကာေတာ္ သိၾကားမင္း၊ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္”

“အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေျခေတာ္ေတြကို
တပည့္ေတာ္မ်ားေဆးေပးခ်င္လို႔ပါဘုရား”

“အုိ … ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ ဒကာေတာ္
သိၾကားမင္းရယ္၊ တို႔ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက
မေဆးမေၾကာဘဲထားတာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေတာင္
ရွိေနၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ သင္တို႔ နတ္ေတြဆိုတာက
အလိုလိုကမွ လူနံ႔ကို ခံႏိုင္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊
လူနဲ႔ ယူဇနာတစ္ရာေလာက္ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ
ရပ္ေနတာေတာင္ လည္ပင္းမွာ ေခြးေသေကာင္ပုပ္
အဆြဲခံထားရသလို သင္တို႔နတ္ေတြ လူနံ႔ကို
နံေစာ္ၾကတယ္၊ ႐ြံရွာၾကတယ္ မဟုတ္လား၊
ေနပါ့ေစ၊ မေဆးပါနဲ႔၊ တို႔ဘာသာတို႔ပဲ ေဆးပါ့မယ္ကြယ္။”

“အရွင္ဘုရား . . . လူနံ႔ နံတယ္ဆိုတာ ဘာမွ
မေျပာပေလာက္ပါဘူး၊ အခုအရွင္ဘုရားရဲ႕
သီလရနံ႔ဟာ တပည့္ေတာ္တို႔ရဲ႕
နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကိုေတာင္
ေက်ာ္တက္ၿပီးေတာ့ အထက္ဘ၀ဂ္ထိေအာင္
သင္းပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္ေနပါတယ္ဘုရား၊ သီလရနံ႔ထက္
သာလြန္ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ရနံ႔ ေလာကမွာ မရွိပါဘုရား။
အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ သီလရနံ႔ေၾကာင့္ပဲ
တပည့္ေတာ္ ေျခေတာ္ေဆးကုသိုလ္ယူဖို႔
အေရာက္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား”

သိၾကားမင္းႀကီးဟာ ေျပာေျပာဆိုဆုိပဲ
ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ မေထရ္ႀကီးရဲ႕ ေျခဖမိုးကို ကိုင္ၿပီး ၊
ညာဘက္လက္နဲ႔ ေျခဖ၀ါးေတာ္ကို ေစာင္းငဲ့
ပြတ္တုိက္ေပးလိုက္ပါတယ္။
အရွင္မဟာသီ၀မေထရ္ႀကီးရဲ႕ ေျခေတာ္ေတြလည္း
ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ေျခေတာ္ေတြလို
ႏူးညံ့ေပ်ာ့အိသြားပါေတာ့တယ္။

အင္မတန္ ညစ္ပတ္နံေစာ္ၿပီး ႐ြံစရာေကာင္းလွတဲ့
လူနံ႔ကိုေတာင္ လႊမ္းမိုးႏိုင္တဲ့ သီလရနံ႔ကိုမွ
“အႏွိဳင္းမဲ့ ရနံ႔”လို႔ မေျပာရင္ ဘယ္ရနံ႔ကိုမ်ား
အႏွိဳင္းမဲ့ ရနံ႔ လို႔ ေျပာဦးမွာလဲ။

■သီလရနံ႔ဟာ ေမႊးပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္တဲ့ေနရာမွာ
အႏွိဳင္းမဲ့ ျဖစ္သလို သီလပ်က္အနံ႔ဟာလည္း
ညစ္ပတ္ပုပ္ေဟာင္တဲ့ေနရာမွာ “အႏွိဳင္းမဲ့ အပုပ္နံ႔”ပါပဲ။
ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ သီလပ်က္သတင္းဟာ
လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္သာမက ျဗဟၼာ့ျပည္တုိင္ေအာင္
ပုပ္ေဟာင္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတတ္လို႔ပါပဲ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက “အရွင္သုဒိႏၷ”
ဆိုတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္တဲ့သူဟာ မိဘႏွစ္ပါးကို
ခုနစ္ရက္တုိင္တုိင္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ
သဒၶါတရားအျပည့္အ၀နဲ႔ သာသနာ့ေဘာင္
၀င္ေရာက္လာခဲ့ရသူပါ။ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္ေတာ့လည္း
ဓုတင္အက်င့္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေဆာက္တည္ၿပီး၊
တရားဘာ၀နာ က်င့္ႀကံအားထုတ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ခ်မ္းသာႂကြယ္၀တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးဟာ ပစၥည္းဥစၥာနဲ႔
ျဖားေယာင္းၿပီးေတာ့လည္း လူထြက္ခုိင္းလို႔မရ၊
မယားေဟာင္းနဲ႔ ျဖားေယာင္းၿပီးေတာ့လည္း
လူထြက္ခုိင္းလို႔မရတဲ့ သားျဖစ္သူ သုဒိႏၷဆီက
ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရးအျဖစ္ အေမြဆက္ခံမယ့္
သားမ်ိဳးေစ့ ေတာင္းၾကပါေတာ့တယ္။

အရွင္သုဒိႏၷလည္း တရားေျဖာင့္ေျဖာင့္
အားထုတ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ နားၿငီးသက္သာ ၿပီးေရာဆိုၿပီး
ဥတုပန္း ပြင့္ေနတဲ့ မယားေဟာင္းရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ထဲကို
မဟာ၀ုန္ေတာႀကီးထဲမွာ သံုးႀကိမ္တုိင္တိုင္
သားမ်ိဳးေစ့ ေပးလုိက္ပါတယ္။
အရွင္သုဒိႏၷရဲ႕ အဲဒီသတင္းဟာ
မဟာ၀ုန္ေတာႀကီးထဲက ဘုမၼစိုးနတ္ေတြက စၿပီး၊
အဆင့္ဆင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားလိုက္တာ နတ္ျပည္၊
ျဗဟၼာ့ျပည္အႏွံ႔ အထက္ဘ၀ဂ္တုိင္ေအာင္
ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ နတ္ျဗဟၼာအားလံုးက
အႀကီးအက်ယ္ ကဲ့ရဲ႕ ရွဳတ္ခ် အျပစ္ေျပာၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အရွင္သုဒိႏၷဟာ သဒၶါတရား
ႀကီးမားစြာနဲ႔ ရဟန္းျပဳလာသူ၊
ဓုတင္ေတြေဆာင္ၿပီး တရားအားထုတ္ေနသူ၊
တကယ့္ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပါ။
ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္းဉာဏ္ ေခါင္းပါးတဲ့
“မိမိုက္ ၊ ဘမိုက္ (ပါပမိတၱ)” ရဲ႕ စကား
နားေထာင္မိလုိက္တဲ့အတြက္
ကိုယ္က်င့္သီလပ်က္ၿပီး ၊
သတင္းအပုပ္နံ႔ ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီဘ၀မွာ မဂ္ဖိုလ္ရထိုက္သူ ျဖစ္ပါလ်က္
သီလပ်က္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ ေနာင္တတရားေတြနဲ႔
စိတ္ႏွလံုးပူပန္ၿပီး အဖိုးတန္ရဟန္းဘ၀ကို
အခ်ည္းႏွီး အဆံုးသတ္ခဲ့ရပါတယ္။

ကုိယ္က်င့္သီလ ပ်က္စီးရျခင္းရဲ႕
အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ “ပါပမိတၱ” နဲ႔
ေပါင္းေဖာ္ျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားလည္း
တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။

■“ပါပမိတၱ” ဆိုတာ မိတ္ေဆြဆိုး၊ မိတ္ေဆြညံ့၊
မိတ္ေဆြယုတ္၊ မိတ္ေဆြမုိက္ကို ေျပာတာပါ။
သက္သက္ညႇာညႇာ ေျပာရရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့မိတ္ေဆြေပါ့။
မိတ္ေဆြတု၊ မိတ္ေဆြမွားေပါ့။ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ဖို႔
တုိက္တြန္းတဲ့သူ၊ နည္းမွားလမ္းမွား ၫႊန္ျပတဲ့သူ၊
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွားေတြ ခ်ေပးတဲ့သူဟာ ပါပမိတၱပါပဲ။
ပါပမိတၱနဲ႔ ေပါင္းရင္ သီလပ်က္တတ္ပါတယ္။

စာသင္တုိက္ႀကီးတစ္ခုက စာသင္သား
ရဟန္းပ်ိဳတစ္ပါးကို သူ႔ရဟန္းဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္က
“စာခ်ည္းပဲ ဖိလုပ္မေနနဲ႔၊ အဂၢမဟာပ႑ိတစတိုင္
ဖမ္းမေနနဲ႔၊ လူငယ္ဆိုတာ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းမထားရဘူး။
စိတ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတယ္။
လာ.. ဗီဒီယိုၾကည့္ရေအာင္”
ဆိုၿပီး၊တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔အိမ္ပင့္လို႔
ဗီဒီယိုအေခြ အတင္းၾကည့္ခုိင္းပါသတဲ့။

ကြယ္ရာက်ေတာ့ အဲဒီရဟန္းပ်ိဳေလးကို
“ဗီဒီယိုၾကည့္ပါတယ္၊၀ိနည္းလည္း
မေလးစားဘူး” ဆိုၿပီး အတင္းေျပာ အပုပ္ခ်ပါသတဲ့။
စာသင္သားဘ၀က လြန္ေျမာက္ၿပီး
“ဆရာေတာ္တစ္ပါး”ျဖစ္သြားတဲ့အခါ မွာေတာင္
အဲဒီကိစၥကို ငယ္က်ိဳး၊ငယ္နာတစ္ခုအေနနဲ႔
ပါးစပ္အရသာခံ အပုပ္ခ်ေနတုန္းဆိုပဲ။
ဪ . . . ပါပမိတၱမ်ား
တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား. ..။

တခ်ိဳ႕ ကုိယ့္ကို ခ်စ္သလိုလို၊
ကုိယ့္အက်ိဳးကို လိုလားသလိုလုိနဲ႔
ကိုယ့္ရဲ႕ သီလကို ဖ်က္ဆီးတတ္ပါတယ္။
ကိုယ့္ေရွ႕မွာေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာလို႔၊
အလိုတူေက်နပ္လို႔။ ကြယ္ရာက်ေတာ့မွ
“ေပါင္းၾကည့္မွ အေၾကာင္းသိတယ္”ဆုိၿပီး
အတင္းေျပာ၊ အပုပ္ခ်တတ္ပါတယ္။
ကိုယ့္သတင္းလည္း ပုပ္၊ သူ႔ပါးစပ္လည္း ပုပ္၊
ကုိယ္ပုပ္သူပုပ္ ႏွစ္ေယာက္လံုး ပုပ္ေတာ့
ဘယ္မွာလာ ေကာင္းပါေတာ့မလဲ။

သီလပ်က္အပုပ္နံ႔ဟာ “တစ္ခါတစ္ရံ”
ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ခ်မ္းသာမေပးပါဘူး။
“စ တာ၊ ေနာက္တာပါ” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း
ညႇာတာျခင္း မရွိပါဘူး။ “အခ်င္းခ်င္းမို႔”
ဆိုၿပီးေတာ့လည္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္း မရွိပါဘူး။

ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္သူ႔မွ
မယံုၾကည္တာ၊ ဘယ္သူ႔မွ အားမနာတာ၊
ဘယ္သူ႔မွ မလိုက္ေလ်ာတာ၊ ဘယ္သူ႔မွ
မစ မေနာက္တာ၊ဘယ္သူ႔မွ မခ်စ္ခင္တာ
အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ပါပမိတၱနဲ႔ ေတြ႕သြားရင္
လုိတာထက္ပိုၿပီး “အပုပ္နံ႔”ထြက္သြားပါလိမ့္မယ္။

သီလရနံ႔ဟာ အေမႊးပ်ံ႕ဆံုးရနံ႔လို႔ သီလကို ေခါင္းတပ္ၿပီး
ဆိုထားေပမယ့္ သီလတစ္ခုတည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
“သတိ၊ သမာဓိ၊ ပညာ” စတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြ
အားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ သီလဆိုတာ ကုိယ္ေပၚ၊
ႏႈတ္ေပၚမွာ ထင္ရွားလို႔ ထင္ထင္ရွားရွားတစ္ခုကို
ပဓာနျပဳ ေခါင္းတပ္ၿပီး “သီလရနံ႔” လို႔ ဆိုထားတာပါ။

တကယ္ေတာ့ “သီလ” မရွိဘဲနဲ႔ “သမာဓိ၊ ပညာ”
မျပည့္စံုႏိုင္သလို သမာဓိ၊ ပညာ မရွိဘဲနဲ႔လည္း
သီလမျပည့္စံု ႏိုင္ပါဘူး။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ
သိကၡာသံုးပါးဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အျပန္အလွန္
ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ အဆင့္အျမင့္ဆံုး သီလဟာ
ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သီလပါ။ သမာဓိ၊ ပညာ မက်င့္ဘဲနဲ႔
ရဟႏၲာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဆို သီလ အႂကြင္းမဲ့
ျဖဴစင္ခ်င္ရင္ သမာဓိ၊ ပညာအက်င့္ေတြကို မျဖစ္မေန
က်င့္ကိုက်င့္ရမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။

“ကုိယ္က်င့္သီလ အႂကြင္းမဲ့ ျပည့္စံုခ်င္ရင္
သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားရမယ္” လို႔ ျမတ္စြာဘုရား
ကုိယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာၾကားေတာ္မူထားပါတယ္။
ကုိယ္က်င့္သီလရဲ႕ သေဘာတရား၊
အက်ိဳးအျပစ္ကိုလည္း ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းမယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလ ခ်ိဳးေဖာက္လိုတဲ့ စိတ္ကိုလည္း
သတိပ႒ာန္နည္းက် ႐ႈပြားသြားမယ္ဆိုရင္
“ကုိယ္က်င့္သီလ ျဖဴစင္သူ”ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

သီလဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ ႏႈတ္ကို ေစာင့္ထိန္းတာလို႔
ဆိုေပမယ့္ စိတ္မႏိုင္လို႔သာ ကိုယ္ႏႈတ္
လြန္က်ဴးေနၾကတာမို႔ စိတ္ကို ႏိုင္နင္းေစႏိုင္ရာမွာ
အေကာင္းဆံုးနည္းျဖစ္တဲ့ သတိပ႒ာန္
၀ိပႆနာတရားကို သီလျဖဴစင္လုိသူတိုင္း
ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ပြားမ်ားအားထုတ္ၾကဖို႔
အထူး အေရးႀကီးလွပါတယ္။

တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ အႏွိဳင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္တဲ့
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ကိုယ္က်င့္သီလရနံ႔” ဟာ
“အႏွိဳင္းမဲ့ ရနံ႔” ျဖစ္ပါတယ္လို႔ “သီလဂေႏၶာအႏုတၱေရာ”
ဆိုတဲ့ စကားေတာ္နဲ႔ ေဟာၾကားၫႊန္ျပထားတာမို႔
လူသားတုိင္း လူသားတုိင္း “ကုိယ္က်င့္သီလရနံ႔” ဆိုတဲ့
“အႏွိဳင္းမဲ့ ရနံ႔”နဲ႔ အႂကြင္းမဲ့ျပည့္စံုေအာင္
ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔
ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလုိက္ပါတယ္。。。။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association 】
Posted by
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
-【ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)
၏ “အႏွိဳင္းမဲ့ ရနံ႔”ႏွာ ၅၄ - ၆၅ မွ ကူးယူပူေဇာ္ပါသည္။】