“မေတ္တာဆိုတာ သန့်ရှင်းတဲ့နေရာမှာသာ မေတ္တာဆိုတဲ့စကားကို သုံးတယ်”
မေတ္တာဆိုတာဟာ တရားကိုယ်ကတော့ အဒေါသခေါ်တဲ့ သောဘဏ စေတသိက်ထဲမှာပါတဲ့ အဒေါသဆိုတဲ့ စေတသိက်တရားလေးပဲ။
အဒေါသကို မေတ္တာလို့ခေါ်ရတယ်။
မေတ္တာဆိုတာ အင်မတန်သန့်ရှင်းတယ်၊ မွန်မြတ်တယ်၊ စင်ကြယ်တယ်။
သို့သော် လောက က မေတ္တာဆိုတဲ့စကားကို နေရာတကာမှာ မေတ္တာနဲ့ သုံးနေကြတယ်။
အမှန်ကတော့ သန့်ရှင်းတဲ့ နေရာမှာသာ မေတ္တာဆိုတဲ့ စကားကို သုံးတယ်။
“တဏှာပေမ”
ကိလေသာမကင်းတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာမျိုးကိုတော့ “ပေမ” လို့ သုံးတယ်။
“တဏှာပေမ” ဆိုတာရှိတယ်။
ဒီ တဏှာပေမ ဆိုတာဟာ လောက က မေတ္တာလို့သုံးပေမယ့် ကိလေသာမကင်းတဲ့ ချစ်ခြင်းကတစ်မျိုး၊ ဇနီးမောင်နှံ လင်မယားပုဂ္ဂိုလ်များမှာ ထိုကဲ့သို့ မေတ္တာမျိုး ဖြစ်ကြရတယ်။
တဏှာပေမ တဏှာမကင်းတဲ့ ချစ်ခြင်းတွေ။
ညီအစ်ကို မောင်နှမတွေ မိဘသားသမီးတွေရဲ. ချစ်ခြင်းမျိုးတွေဟာလဲဒီလိုပဲ။
တဏှာဆိုတဲ့ အစေးကလေးမကင်းတဲ့ ချစ်ခြင်း၊
သို့သော် ဇနီးမောင်နှံ အချစ်မျိုးကတော့ အင်မတန်ပြင်းထန်တဲ့ အချစ်မျိုး ၊
မိဘတို့ သားသမီးတို့ ညီအစ်ကို မောင်နှမတို့ အချစ်ကတော့ ခပ်ပျော့ပျော့ အချစ်ကလေးပေါ့ ၊
ဒါအားလုံးဟာ မေတ္တာနဲ့မဆိုင်ဘူး၊ ဘာဝနာမှာလတဲ့ ---မေတ္တာနဲ့ မဆိုင်ဘူး။
အဒေါသဆိုတဲ့ မေတ္တာမှ
ဘာဝနာမှာလာတဲ့ မေတ္တာကတော့ အင်မတန် သန့်ရှင်းတယ်၊ “အဒေါသ” ခေါ်တဲ့ မေတ္တာမျိုး၊
ဒီလိုမေတ္တာမျိုးသည် သန့်ရှင်းတယ်၊ အေးချမ်းတယ်၊
တဏှာပေမ မကင်းတဲ့ ချစ်ခြင်းမျိုးတွေက ပူပန်မှုတွေရှိတယ် ၊ ပူလောင်မှုတွေရှိလို့
တကယ်အေးချမ်းတဲ့ မေတ္တာမျိုးမဟုတ်ဘူး။
မေတ္တာဘာဝနာအရာမှာလာတဲ့ မေတ္တာကတော့ ပွားများလိုက်တာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက်
စိတ်ထဲမှာ အေးချမ်းလာတဲ့ မေတ္တာမျိုး ၊ ဒီလိုမေတ္တာတရားမျိုးကိုသာ ဘာဝနာအရာမှာ လိုလားအပ်တယ်၊
ဒီလိုမေတ္တာမျိုးကိုသာ ပွားများကြရမယ်။
နွားမကြီးရဲ. မေတ္တာတန်ခိုး
ကျမ်းဂန်မှာလာတဲ့ ဝတ္တုတစ်ပုဒ်ရှိတယ်-------
ရှေးုတုန်းက သားသည် အမေနွေးမကြီး နွားကလေးနို့တိုက်နေတယ်---
အမဲလိုက်မုဆိုးက ချွန်ထက်တဲ့ လှံကိုင်ပြီးတော့ရောလာတယ်၊ အမဲတွေ့ပြီဆိုပြီး နွားမကြီးကို လှံနဲ့ အားကုန်ပစ်လိုက်တယ်--လှံဟာ နွားမကြီးကို မထိုးဖောက်နိုင်ပဲ--လိပ်ခွေသွားတယ်---
နွားမကြီးဟာ ထိုအခိုက်မှာ အခါများစွာ သားကဘေးအပေါ်မှာ တဏှာပေမ တဏှာအချစ်ကလေးနဲ့ ချစ်နေခဲ့တာဖြစ်ပေမယ့် အခုခိုက်မှာတော့ သူ့မှာ“ ဗြဟ္မာစိုရ် မေတ္တာ” ပွားများနေတယ်၊
ထိုမေတ္တာတန်ခိုးကြောင့် ဒီမေတ္တာကလဲ အင်မတန် အရှိန်ပြင်းတဲ့ အတွက်ကြောင့် မုဆိုးကြီးလှံက အသားကို မတိုးပဲ ခွေလိပ်သွားရခြင်းဖြစ်တယ်။ နွားမကြီးမှာ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။
“ အဝေးရန်သူ နဲ့ အနီးကပ်ရန်သူ ”
ဗြဟ္မဝိဟာရ မေတ္တာမျိုးဟာ လင်မယားအချင်းချင်းလဲ အခါများစွာဖြစ်နိုင်တာပဲ ၊
သားအမိ ညီအစ်ကို မောင်နှမ စသည်လည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ ။
ဒီလိုမေတ္တာတွေ ကျပ်ကျပ်ဖြစ်နေကြပြီဆိုရင် ထိုအသိုင်းအဝိုင်းမှာ မေတ္တာပွားလို့ အင်မတန်လွယ်တယ်၊
ဒေါသဆိုတာ မေတ္တာရဲ. ရန်သူပဲ ၊ ရာဂဆိုတာလဲ မေတ္တာရဲ. ရန်သူပဲ၊
ရာဂက အနီးကပ်ရန်သူတဲ့ ၊ ဒေါသက အဝေးရန်သူတဲ့ ၊
ဘယ်ရန်သူရှိရှိ မေတ္တာဘာဝနာကတော့ မဖြစ်ဘူး ၊ ဒီလိုရန်သူမရှိမှ ။
မာတာယထာ နိယံပုတ္တ ၊ မာယုသာ ဧကပတ္တ မနုရက္ခေ။
ဧဝမ္ပိ သဗ္ဗဘူတေသု ၊ မာနသံ ဘာဝယေ အပရိမာဏံ။
ထိုမေတ္တာမျိုးထိအောင် ပွားကြရမယ့်အကြောင်း ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်မြတ်က တိုက်တွန်းတော်မူတယ်။ အနက်က--
“လောကမှာ မိခင်ဆိုတာ တစ်ဦးတည်းသော သားကလေးကို အင်မတန်ချစ်တယ် ၊ သားသမီးများတဲ့ မိခင်တွေဟာ ချစ်တယ်ဆိုပေမယ့် ဒီလောက်မဟုတ်သေးဘူး၊ တစ်ဦးတည်းသောသားကလေးရှိတဲ့ မိခင်သာ ထိုသားကလေးအပေါ်မှာ အလွန်ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်နေသကဲ့သို့ ထို့အတူပဲ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတွေအပေါ်မှာ ဤကဲ့သို့သော မေတ္တာမျိုးကို ပွားရမယ့်အကြောင်း ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်မြတ်က ဟောတော်မူတယ်။”
ဒါတော သတ္တဝါတွေအပေါ်မှာ မေတ္တာပွားတဲ့အခါတော့ မိမိစိတ်ထဲမှာ အင်မတန်ရှင်းနေရတယ်၊ ရှင်းတယ်ဆိုတာ ဘာတုုံးဆိုရင် ရာဂမဝင်ရဘူး၊ ဒေါသမဝင်ရဘူး ၊ ဒေါသ ရာဂမဝင်ဘဲနဲ့ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနဲ့ ပွားတဲ့မေတ္တာဟာ မိမိလိုလားတဲ့ စျာန် အစရှိသော ချမ်းသာကို ရခြင်းအကြောင်း၊ ကောင်းမြတ်သော မေတ္တာဖြစ်ကြောင်း ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်မြတ်က ဟော်တော်မူလို့ ထိုကဲ့သို့ မေတ္တာမျိုးကို ကြိုးကြိုးစားစား ပွားများ အားထုတ်နိုင်ကြရမယ်---
(သပြေကန်ဆရာတော်၊ အရှင်ဝါသေဌာဘိဝံသ၊ “သပြေကန်တရားပေါင်းချုပ် --အမှတ်