အေမး။အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္သိခ်င္တဲ့ေအာက္ပါျပႆနာမ်ားကို ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။
(၁)။ သီလရွင္ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ေပၚေပါက္လာပါသလဲဘုရား။
(၂)။ ဘိကၡဳနီမကို ကိုရင္က ရွိခိုးသင့္ပါသလားဘုရား။
(၃)။ သီလရွင္ကို လူေယာကၤ်ားက ရွိခိုးသင့္ပါသလားဘုရား။
(၄)။ ျခင္ေဆးထြန္းလို႔ ျခင္ေသရင္ ပါဏာတိပါတကံထိုက္ပါသလားဘုရား။
ေအးသီတာ၀င္း
MCC-ၿမိတ္

အေျဖ။ ။မေအးသီတာ၀င္းေမးတဲ့ေမးခြန္းေလးခုအနက္ ပထမ အေမးျပႆနာကို အရင္ေျပာမယ္
သီလရွင္အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လံုး၀မေလ့လာဘူးတဲ့အတြက္ အခက္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔သီလရွင္အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္လုိက္ရွာေတာ့ စာၾကည့္တုိက္တစ္တုိက္မွ ဆရာရေ၀ထြန္းေရးတဲ့ ဘိကၡဳနီသာသနာနဲ႔သီလရွင္သမိုင္း စာအုပ္ကုိ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က အေတာ္လဲစံုစံုလင္လင္ပါပဲ။ ေလ့လာရသမွ် တုိက်ဥ္းလိုရင္း ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။
သီလရွင္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ကစတင္ေပၚေပါက္လာသလဲဆိုရင္ ဘိကၡဳနီသာသနာကြယ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေပၚေပါက္လာတယ္လို႔ အၾကမ္း ဖ်ဥ္းအေနနဲ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဘိကၡဳနီသာသနာကြယ္တဲ့အခ်ိန္ကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ သာသနာႏွစ္ ကိုးရာေက်ာ္ AD သံုးရာစု၀န္း က်င္ေလာက္မွာ ဘိကၡဳနီသာသနာေနာက္ဆံုးတည္ရွိခဲ့တဲ့သီဟုိဠ္ကၽြန္းအေၾကာင္းကို ေရးသားတဲ့ တရုတ္ရဟန္းေတာ္ ဖာဟီယန္မွတ္တမ္းမွ ေတြ႕ရွိခ်က္အရ… သာသနာေတာ္ႏွစ္ ကိုးရာေက်ာ္၊ ADသံုးရာစု ၀န္းက်င္ေလာက္ကတည္းက ဘိကၡဳနီသာသနာမရွိေတာ့ဘူးဆိုတာကို သိရပါတယ္။
တစ္ခါ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၉၀၀ မွ ၁၄၀၀ႏွစ္အတြင္း (AD သံုးရာစုမွ ADကိုးရာစု) ပ်ဳေခတ္ႀကီးမွာ ပ်ဳအမ်ဳိးသမီးမ်ားဟာ သီလရွင္၀တ္ ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သီလရွင္ကိုေတာ့ ပရိဗိုဇ္မယ္ လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ဒီကေန သီလရွင္သာသနာဟာ ပုဂံေခတ္၊အင္း၀ေခတ္ အထိ အဆက္ဆက္ ထြန္းကားလာခဲ့တယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေရာက္ေတာ့ မယ္ေခမာလို႔ေခၚတဲ့ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔ေခတ္မွာ သီလရွင္သာသနာ ထင္ရွားလာခဲ့တာ ယခုအတုိင္ထိဆုိပါေတာ့။ ဒီအေၾကာင္းကို အၾကမ္းဖ်င္းသေဘာ နားလည္ေအာင္ အက်ဥ္းခ်ဳံးေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ အက်ယ္သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဆရာရေ၀ထြန္းေရးသားတဲ့ “ဘိကၡနီသာသနာနဲ႔သီလရွင္သမိုင္း” စာအုပ္မွာ ဖတ္ရႈႏိူင္ပါတယ္။
ဒုတိယျပႆနာ..
ဘိကၡဳနီမက ကိုရင္ကို ရွိခိုးသင့္-မသင့္ဆိုတာနဲ႔စပ္လို႔ ဘိကၡဳနီမ်ားအတြက္ ဂရုဓမ္ရွစ္ပါးမွာေဖၚျပထားတာကေတာ့ အဘယ္ဘိကၡဳနီမ မဆို ရဟန္းသိကၡာ၀ါ တစ္ရာ ရေနပါေစ၊ ယေန႔မွ ရဟန္းျဖစ္လာတဲ့ ဘိကၡဳရဟန္းေယာကၤ်ားအား ရွိခိုးမႈ၊ ေနရာမွထ ခရီးဦးႀကိဳဆိုမႈ၊ လက္အုပ္ခ်ီမႈ၊ အရိုအေသျပဳမႈစတာေတြကို ျပဳရပါမယ္၊ ဒါကို ဘိကၡဳနီမမ်ားက အသက္ထက္ဆံုးလိုက္နာက်င့္သံုးရမယ္၊ မက်ဳးလြန္ရ လို႔ ဘုရားရွင္ ပညတ္ေတာ္မူခ်က္အရ.. ဘိကၡဳနီမက ယေန႔ျဖစ္စရဟန္းေတာ္ကို ရွိခိုးရမယ္ဆိုတာသာပါတယ္။ ကိုရင္ကိုရွိခိုးရမယ္ဆိုတာမပါပါဘူး။
တစ္ခါ ရဟန္း၀ိနည္းမွာ ရဟန္းဟာ လူ၊သာမေဏမ်ားနဲ႔အတူ ႏွစ္ညဥ္႔၊သံုးညဥ္႔ထက္ပိုလြန္ၿပီးမအိပ္ရ၊ သံုးညဥ္႔ထက္ပိုလြန္ၿပီးအိပ္ရင္ ပါစိတ္အာပတ္သင့္ေစ လို႔ ပဌမသဟေသယ်သိကၡပုဒ္ကို ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက တစ္က႑၊ လူနဲ႔သာမေဏက တစ္က႑ ခြဲျခားထားတာေတြ႕ရတယ္။ လူနဲ႔သာမေဏကို အတူတူအိပ္ရင္ရႏိူင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဘိကၡဳနီမဆိုတာကလဲ အမ်ဳိးသမီးပင္ျဖစ္ေပမဲ့လို႔ ရဟန္းစာရင္း၀င္ျဖစ္တယ္။ ဘိကၡဳနီပါတိေမာက္လာတဲ့သိကၡာပုဒ္အေရအတြက္မွာ (၃၀၁)ပါးရွိတယ္၊ ဒါ့အျပင္ စူဠ၀ဂၢခႏၶကတို႔မွာလဲ သိကၡာပုဒ္ငယ္မ်ား မ်ားစြာရွိပါေသးတယ္။
သာမေဏနဲ႔ဘိကၡဳနီမတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ သာမေဏရဲ႕သိကၡပုဒ္မွာ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္သာရွိတယ္။ ဘိကၡဳနီမမ်ားျဖစ္ဖို႔အတြက္ သိမ္ထဲမွာဘိကၡဳသံဃာတုိ႔က ဥတၱိစတုကၠကမၼ၀ါစာကို ရြတ္ဖတ္ကံေဆာင္ၿပီးမွ ရဟန္းမ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ ဒါ့အျပင္ သိီလသိကၡာ ၀ါစဥ္အလိုက္လဲရွိပါတယ္။ သာမေဏမွာေတာ့ ၀ါစဥ္ဆိုတာမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘိကၡဳနီမမ်ားက ကိုရင္ေတြကို ရွိခိုးစရာ မလိုပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ကိုရင္က ဘိကၡဳနီကို ရွိခိုးရမွာလား ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘိကၡဳပါတိေမာက၊သုရာပါန၀ဂ္္မွာ သာသနာတြင္း သီတင္းသုံးေဖၚငါးဦးကို (၁)ရဟန္း၊(၂)ရဟန္းမိန္းမ၊(၃)သိကၡာမာန္၊(၄)သာမေဏ၊(၅)သာမေဏရီမ လို႔ အစဥ္အတုိင္းေဖၚျပထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ရဟန္းမိန္းမေနာက္က သိကၡာမာန္၊သိကၡာမာန္ေနာက္ကမွ သာမေဏကိုေဖၚျပထားတာပါ။ ဒီအစဥ္ကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ကိုရင္ကသာ ရဟန္းမိန္းမကို ရွိခိုးသင့္တယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ တကယ္လို႔ ရဟန္းမိန္းမက ကုိရင္ကိုရွိခိုးသင့္တယ္ဆိုရင္ ဘိကၡဳ ၿပီးရင္ သာမေဏပဲလာရမွာျဖစ္တယ္။ ဒုတိယျပႆနာရွင္း ေလာက္ပါၿပီ။
တတိယျပႆနာ…
သီလရွင္နဲ႔အမိအဘ၊ လူေယာကၤ်ားနဲ႔သီလရွင္တို႔က်ေတာ့ သီလသိကၡာပုဒ္အနည္းအမ်ားအေပၚမူတည္ၿပီး၊ သီလနည္းသူက သီလမ်ားသူကို ရွိခုိးႏိူင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔စပ္ၿပီး..
တစ္ခါက ေ၀သာလီမွာ အလိုရွိသေလာက္ေနေတာ္မူၿပီး သာ၀တၳိ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကို ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ ထိုအခါမွာ ဆဗၺဂၢီရဟန္းတို႔ရဲ႕ တပည့္မ်ားက ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကို ဦးစြာေရာက္လာၾကၿပီး ၊ ဒါက ငါတုိ႔ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာအတြက္၊ဒါက ကမၼ၀ါစာဆရာ အတြက္၊ဒါက ငါတုိ႔အတြက္ဆိုၿပီး ဦးစြာ အိပ္ရာေနရာမ်ားကို ယူထားလိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့မေထရ္မ်ားအတြက္ အိပ္ရာေနရာ မရျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕တပည့္မ်ားက ရွင္သာရိပုတၱရာအတြက္ အိပ္ရာေနရာ ရွာၾကေသာ္လဲ ေနရာမရျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရွင္သာရိပုတၱရာေရာက္လာေတာ့ အိပ္ရာေနရာမရရွိတဲ့အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားေက်ာင္းအနီး သစ္ပင္ရင္းမွာ ထုိင္ရင္း၊စႀကၤန္သြားရင္ ညဥ့္အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါတယ္။
မနက္မိုးေသာက္ေရာက္ေတာ့ ဘုရားရွင္က ထြက္ၿပီး ေခ်ာင္းဟန္႔ပါတယ္။ရွင္သာရိပုတၱရာကလဲ ေခ်ာင္းဟန္႔ပါတယ္။ ဘုရားရွင္က “ဘယ္သူလဲ” လို႔ေမးေတာ္မူတဲ့အခါ ရွင္သာရိပုတၱရာက “တပည့္ေတာ္ သာရိပုတၱရာပါဘုရား” လို႔ေလွ်ာက္တယ္။ ထုိအခါဘုရားရွင္က “ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ” လို႔ေမးေတာ္မူေတာ့ ရွင္သာရိပုတၱရာက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။ မေထရ္စကားကိုၾကား ရတဲ့အခါ “ငါဘုရားရွိစဥ္မွာေတာင္မွ ရဟန္းတစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ရိုေသတုံ႔၀ပ္ျခင္း မရွိၾကဘူးဆိုရင္၊ ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီးတဲ့အေနာက္ပိုင္း္ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ၾကမွာလဲ” လို႔ ဆင္ျခင္ကာ ဓမၼသံေ၀ဂျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မနက္လင္းတဲ့အခါ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို စည္းေ၀းေစၿပီး “ရဟန္းတို႔… ဘယ္ရဟန္းက ေနရာဦး၊ဆြမ္းဦး ထုိက္ပါသလဲ၊ ဘယ္ရဟန္းကို အရိုေသေပးသင့္ပါသလဲ” လို႔ ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူပါတယ္။ ထိုအခါရဟန္းေတာ္မ်ားက “အရွင္ဘုရား မင္းမ်ဳိးကလာတဲ့ရဟန္းကို အရုိေသေပးထိုက္ပါတယ္”၊ “ပုဏၰားမ်ဳိးကလာတဲ့ရဟန္းကို အရိုအေသေပးထိုက္တယ္” “သူေဌးကေန ရဟန္းျဖစ္လာတဲ့ရဟန္းကုိ အရိုအေသေပးထိုက္တယ္”၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ပဌမစ်ာန္ရတဲ့ရဟန္း၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ဒုတိယစ်ာန္၊တတိယစ်ာန္၊စတုတၳစ်ာန္ ရတဲ့ ရဟန္းကို အရိုအေသေပးထုိက္တယ္၊ အခ်ဳိ႕ကလဲ ေသာတာပန္၊သကဒါဂါမ္၊အနာဂါမ္၊ရဟႏၱာမ်ား၊ အဘိညဥ္ရတဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အရိုအေသေပးထုိက္တယ္ ဆိုၿပီး ဘုရားအား ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က “ ရဟန္းတို႔…အခုသင္တို႔ေျပာတဲ့မင္းမ်ဳိး၊သူေဌးမ်ဳိးစတဲ့ရဟန္းမ်ားဟာ အဓိကမဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေတာ့ ငါဘုရားသာသနာေတာ္တြင္းမွာ အစဥ္အတိုင္း ႀကီးသူကို ရွိခုိးျခင္း၊ ခရီးဦးႀကိဳဆိုျခင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း၊ အရိုအေသျပဳျခင္းစတာ ေတြကို ျပဳလုပ္ရမယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ရဟန္းမ်ားကို ဆံုးမလိုတဲ့အတြက္ “တိတၱိရဇာတ္ေတာ္”ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထိုတိတၱိရဇာတ္ေတာ္မွာ “အစဥ္အတုိင္းႀကီးသူကို” (ေယ၀ုၯမပစာယႏၱိ)ဆုိတဲ့စကားေတာ္မွာ ဂုဏ္အားျဖင့္ျပည့္စံုျခင္း(ဂုဏသမၸႏၷ) အရြယ္အားျဖင့္ႀကီးျခင္း(၀ေယာ၀ုၯ)ကို ယူရမယ္လို႔ အ႒ကထာဆရာကမိန္႔ေတာ္မူတဲ့အတြက္ အခုျပႆနာမွာ(ဂုဏသမၸႏၷ)သီလဂုဏ္ျပည့္စံုျခင္းကို ယူရပါ့မယ္။ဒါေၾကာင့္ သီလဂုဏ္ျပည့္စံုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို သီလသိကၡာပုဒ္နည္းတဲ့သူက ရွိခိုးရမယ္လို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံု သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကုလာ၀က၀ဂၢ၊ တိတၱိရဇာတက၀ဏၰနာ ၊ ဇာတကအ႒ကထာ မွာ ဖတ္ရႈနိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ငါးပါးသီလသာရွိၿပီး၊ သီလရွင္က ရွစ္ပါး၊ဆယ္ပါးသီလရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိဘက သီလရွင္ကို ရွိခုိးသင့္တယ္။ တကယ္လို႔ မိဘက ဆယ္ပါးသီလယူထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိဘကို သီလရွင္က ရွိခိုးသင့္ တယ္လို႔ ယူဆရပါမယ္။
လူပုဂၢိဳလ္နဲ႔သီလရွင္တုိ႔လဲ ထုိ႔အတူပဲ မွတ္ယူရပါမယ္။
စတုတၳျပႆနာ…
ျခင္ေဆးထြန္းလို႔ ျခင္ေသရင္ ပါဏာတိပါတထိုက္မထိုက္ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ပါဏာတိပါတကံထိုက္တဲ့ အဂၤါေလးပါးရွိပါ တယ္။ (၁)သတၱ၀ါရယ္လို႔အမွတ္သညာရွိျခင္း။ (၂) သတ္လိုတဲ့စိတ္၊ေသေစလိုတဲ့စိတ္ရွိျခင္း။ (၃) လံု႔လစိုက္ျခင္း။ (၄)ေသျခင္း တုိ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ျခင္ေဆးထြန္းတာနဲ႔စပ္လို႔ေျပာရရင္ (၁)ျခင္ဆိုတဲ့အမွတ္သညာရွိျခင္း။ (၂) ျခင္ကုိေသေစလိုတဲ့စိတ္ရွိျခင္း။(၃) ျခင္ေဆးထြန္းျခင္းဆိုတဲ့လံု႔လစုိက္ ျခင္း။ (၄) ျခင္ေသျခင္းတို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္ေလးခ်က္ထဲမွာ ဒုတိယအခ်က္ပဲေျပာစရာရွိတယ္။ ဒုတိယအဂၤါအရ ေသေစလိုတဲ့စိတ္ရွိ-မရွိဆိုတာနဲ႔စပ္ၿပီးေျပာရရင္ ျခင္ေသမယ္ဆိုတာသိရက္နဲ႔ ျခင္ေဆးထြန္းလို႔ရွိရင္ေတာ့ ေသေစခ်င္တဲ့စိတ္ပါၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထက္ပါအဂၤါ ေလးခ်က္နဲ႔ကိုက္ညီရင္ေတာ့ ပါဏာတိပါတကံထိုက္တယ္လို႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ။

စာေရးသူ- ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္)