အေမး။ ။အရွင္ဘုရား…..တပည့္ေတာ္က လူတေယာက္မွာ အေၾကြးရဖို႔ရွိပါတယ္။ အေၾကြးယူတဲ့သူက ျပန္ေပးရမွာစုိးလို႔ မသိသလိုလုပ္ေန ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ စိတ္ထဲကသိကေအာက္ျဖစ္မိပါတယ္ဘုရား။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အေၾကြးယူတဲ့သူကို ခြင့္မလြတ္ခ်င္ဘူးဘုရား။ ဒါဆိုရင္ သံသရာမွာ အေၾကြးဆပ္ရမဲ့သူက ဘယ္လိုျဖစ္နုိင္ၿပီး၊ တပည့္ေတာ္က ခြင့္မလြတ္ႏူိင္တဲ့အတြက္ ဘယ္လိုျဖစ္မွာပါလဲဘုရား။
မ်ဳိးမင္းထြန္း
ၿမိတ္
အေျဖ။ ။ အေၾကြးမဆပ္ဘဲ ေသဆံုးသြားရင္ သံသရာမွာ အေၾကြးဆပ္ရတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္အပါယ္က်ေရာက္တတ္ပါတယ္။ အေၾကြးေပး သူက ခြင့္မလြတ္ဘဲ ေဒါသအာဃာတတရားထားေနမယ္ဆိုရင္လဲ အပါယ္က်တတ္ပါတယ္။ ေဒါသအာဃာတဆိုတာ မထားေကာင္းပါဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ေဒါသအာဃာတေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္သတ္ရင္း တစ္ဘ၀ၿပီးတစ္ဘ၀ ျဖစ္ခဲ့ေသခဲ့ရတယ္ဆို တဲ့အေၾကာင္းကို ဓမၼာပဒအ႒ကထာ ကာဠယကၡိနီ၀တၳဳျဖင့္ သိႏိူင္ပါတယ္။တကယ္လို႔ ခြင့္လြတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘ၀သံသရာမွာ က်င္လည္ရေပမဲ့လဲ ခုနင္ကလို ဒုကၡမျဖစ္ႏူိင္ပါ။
ဒီေတာ့ အေၾကြးေပးတဲ့ သူက ခြင့္လြတ္တာျဖစ္ေစ၊ ခြင့္မလြတ္တာျဖစ္ေစ အေၾကြးမဆပ္လိုက္ရဘဲ ေသသြားမယ္ဆိုရင္ အပါယ္ေလးပါး အနက္တစ္ပါးပါးက်ေရာက္တတ္ၿပီး သံသရာမွာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အေၾကြးျပန္ဆပ္ရတတ္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔စပ္လို႔ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ရဲ႕အေနာက္ေျမာက္ဘက္ ဆယ္မိုင္ေလာက္အကြာမွာ ေခ်ာင္းဆံုရြာဆိုတာရွိတယ္။ အိမ္ေျခေလးရာ ေလာက္ရွိတယ္။ ဒီရြာမွာ ငညိဳနဲ႔ကံႀကီးဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။သူတုိ႔ဟာ ကြမ္းထမ္းအလုပ္ကို လုပ္ကုိင္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔ ကြမ္းထမ္း ေရာင္းရာကျပန္အလာ စားစရာဆန္မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ကံႀကီးက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ငညိဳဆီမွာ ဆန္ တစ္စလယ္ေခ်းၿပီး ခ်က္စားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကံႀကီးဟာ အေၾကြးယူထားတဲ့ဆန္ကို အဆင္ေျပတဲ့တစ္ေန႔ျပန္ဆပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အေၾကြးျပန္မဆပ္ေသးမီမွာပဲ ပိုးထိလို႔ ေသဆံုးသြားရွာတယ္။ ဒီတုန္းကသူတုိ႔အသက္ဟာ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ပဲရွိပါဦးမယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ငညိဳအိမ္မွာ ၾကက္သြားျဖစ္တယ္။ ေသခါနီး အေၾကြးယူထားတဲ့ ဆန္တစ္စလယ္ကို စြဲသြားဟန္တူပါတယ္။ ၾကက္ေလးဟာ တုိက္ ၾကက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငညိဳက အျခားၾကက္ေတြနဲ႔တုိက္တယ္။ သံုးႀကိမ္တိတိအႏိူင္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ကံႀကီးတစ္ျဖစ္လဲ ၾကက္ေလးဟာ သူ႔သခင္ ငညိဳကို ၾကက္တုိက္ၿပီး အေၾကြးျပန္ဆပ္ေနရတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ ၾကက္တုိက္ရာမွာ ၿပိဳင္ဘက္ၾကက္က အသက္ကလဲႀကီး၊ အားကလဲ ၾကက္ေလးထက္အမ်ားႀကီးသာတာဆိုေတာ့ ရံႈးသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ငညိဳက ၾကက္တိုက္ရံႈးတဲ့အတြက္ သူ႔ၾကက္ရဲ႕ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကုိကုိင္ၿပီး ရိုက္သတ္လုိက္တယ္။ ၾကက္ေလး မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငညိဳရဲ႕ႏြားမတစ္ေကာင္က ၾကက္ေလးကုိ လာနမ္းပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ၾကက္ကေလးေသၿပီး ႏြားမ၀မ္းမွာ သြားျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ႏြားမေလးတစ္ေကာင္ေပါက္လာတယ္။ အရြယ္ႀကီးအေတာ္အတန္ႀကီးလာတဲ့အခါ ငညိဳသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေလးက်ပ္နဲ႔ေပး၀ယ္ၿပီး ႏြားမကေလးကို သတ္စားလိုက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လွီးျဖတ္ၿပီး အမဲဖ်က္ေနတဲ့အခ်ိန္မွ ေတာင္တြင္းႀကီးက စာေရးႀကီးနဲ႕စာေရးကေတာ္တို႔ေရာက္လာတယ္။ ေသခါစႏြားမကေလးရဲ႕အသား တဆတ္ဆတ္တုံေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ႏြားမကေလးအေပၚမွာ ကရုဏာသက္မိၾကတယ္။
စာေရးကေတာ္က “ငါ့ႏြားသာဆိုရင္ မသတ္ဘူး၊ သူ႔အလိုလိုပဲေသပါေစ၊ ေသရင္လဲ အခုလိုမ်ဳိးမေရာင္းစားဘူး၊ ေျမျမဳပ္ပင့္မယ္” လို႔ သနားကရုဏာစိတ္နဲ႔ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မၾကာမီမွာပဲ စာေရးကေတာ္ႀကီးမွာ ကိုယ္၀န္ရလာပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သားေယာကၤ်ားေလး ေမြးပါ တယ္။ သားကေလးဟာ ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္အထိ စကားလံုး၀မေျပာပါဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဖခင္က “ သား မင္းကစကားလဲမေျပာဘူး။ ဒီေန႔အေဖတို႔လခထုတ္ရမယ္ေလ၊ လခထုတ္ၿပီးရင္ အ၀တ္လွလွေလးေတြ သားအတြက္၀ယ္လာခဲ့မယ္” ဆိုၿပီး ညေနျပန္လာတဲ့အခါ “သားကေလး..ဒီမွာသားအတြက္အ၀တ္လွလွေလးေတြေလ ယူပါ။ ပီးေတာ့ စကားလဲေျပာပါလားသားကေလး” လို႔ အေဖျဖစ္သူက ေမးေတာ့ သားကေလးက “ ငညိဳ ဆန္တစ္စလယ္” လုိ႔ေျပာပါတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ အေဖက “သားရယ္ သားကသာ စကားေျပာပါ။ ဆန္တစ္စလယ္မက ဆန္တစ္အိပ္ အေၾကြးဆပ္ေပးပါ့မယ္” လို႔ သားအားေျပာသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ သားကေလးဟာ ငညိဳအိမ္ကို အခုပဲသြားၿပီး အေၾကြးဆပ္ခ်င္တယ္ဆုိလို႔ တဲ့အတြက္ အေဖက ဆန္တစ္အိတ္ကို လွည္းေပၚတင္ ၿပီး သားကေလးလမ္းညြန္တဲ့အတိုင္းလာလိုက္တာ ေခ်ာင္းဆံုရြာကို ေရာက္လာတယ္။ ရြာထဲေရာက္ေတာ့ ဒီက၀င္ ဟုိကထြက္ ဆိုၿပီး သားကေလး ညြန္တဲ့လမ္းအတုိင္း လာခဲ့ရာ ဦးညိဳအိမ္ကို ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အိမ္ထဲက လူႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ အေဖက “ဒါက ဦးညိဳဟုတ္ပါသလားခင္ဗ်” ဆိုေတာ့ ဦးညိဳက “ဟုတ္ပါတယ္ခ်င္ဗ်ာ၊ အိမ္ထဲကို ၾကြၾကပါ” လို႔ ေျပာေတာ့ ကေလးေလးက “ဟဲ့..ငညိဳ…မင္းငါ့ကို မွတ္မိေသးရဲ႕လား” လို႔ေျပာေတာ့ သူ႔အေဖေလာက္ရွိတဲ့ငါ့ကိုမ်ား ဒီလိုေျပာရေကာင္းလားဆိုၿပီး ဥိီးညိဳက စိတ္ဆိုးေနေတာ့ တယ္။
ဒိအခ်ိန္မွာ စာေရးႀကီးက “ ဦးညိဳေရ စိတ္မဆုိးပါနဲ႔ ဒီကေလးမွာ ထူးျခားတဲ့အေၾကာင္းရွိတယ္” လို႔ ဦးညိဳအားေျပာကာ ေတာင္းပန္ရွာပါ တယ္။ အိမ္ေပၚေရာက္တဲ့အခါ ကေလးက… “ ေဟ့ ..ငညိဳ မင္းကငါ့ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား၊ ဟုိတုန္းက ကြမ္းထမ္းၿပီးေရာင္းၾကတယ္ ငါက မင္းဆီမွာ ဆန္တစ္စလယ္ေခ်းဖူးတယ္ ။ အေၾကြးမဆပ္ခင္မွာပဲ ငါပိုးထိလို႔ေသခဲ့ရတယ္။ မင္းအိမ္မွာၾကက္ျဖစ္ရတယ္။ ၾကက္ျဖစ္တဲ့အခါ မင္းကို သံုးပြဲအထိႏိူင္ေအာင္ ငါခြပ္ေပးခဲ့ေပမဲ့ ေလးႀကိမ္ေျမာက္မွာ အားမတန္လို႔ ငါရံႈးခဲ့တယ္။ မင္းက ငါ့ကို ရံႈးရေကာင္းလားဆိုၿပီး ရိုက္သတ္တယ္။ ငါမေသမရွင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မင္းအိမ္က ႏြားမႀကီးက ငါ့ကိုလာနမ္းတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ႏြားမႀကီး၀မ္းမွာျဖစ္ရၿပီး ေမြးလာေတာ့ ႏြားမကေလးျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
အရြယ္ေရာက္ေတာ့ မင္းတို႔ကငါ့ကို သတ္စားၾကတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ စာေရးႀကီးနဲ႔စာေရးႀကီးကေတာ္တို႔ေရာက္လာၿပီး သနားစရာစကား ေျပာသြားပါတယ္။ ႏြားမဘ၀ကေသေတာ့ အခု ေဟာဒီအေမအေဖရဲ႕သားကေလးလာျဖစ္ရပါတယ္။ အခုုမင္းအေၾကြးဆန္တစ္စလယ္ျပန္ဆပ္ဖို႔ လာတာ” လို႔ ကံႀကီးတစ္ျဖစ္လဲ ကေလးက ေျပာပါတယ္။ ေျပာသမွ်အားလံုးက မွန္ေနတဲ့အတြက္ ဦးညိဳဟာ သူျပဳခဲ့သမွ်ေတြကို သတိရၿပီး ငိုေၾကြး ရွာပါတယ္။ (ဒီအေၾကာင္းကို ဦးညိဳကိုယ္တိုင္ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္က ဦးဘသြင္ကို ၁၃၁၃ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ေျပာၾကားလိုက္ေၾကာင္း သိရပါတယ္)။
(ဓမၼာစရိယဦးေဌးလိႈင္ရဲ႕ ရတနာသံုးပါးေက်းဇူး)
အေၾကြးမဆပ္ရင္ ဘ၀သံသရာမွာ အထက္ပါသာဓကလို ၾကက္ခြပ္ပီးေတာ့ပဲျဖစ္ေစ၊ အျခားတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ျဖစ္ေစ အေၾကြးျပန္ဆပ္ရတတ္ တယ္ဆိုတာပါပဲ၊ သံေ၀ဂအျမင္ ရွင္သန္ၿပီး တိုေတာင္းလွတဲ့လူ႔ဘ၀ေလးမွာ ေကာင္းေအာင္ေနတတ္၊ေျပာတတ္၊ေတြးတတ္ပါေစလို႔ေျပာရင္း…
စာေရးသူ- ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္)