ပါရမီဆိုတဲ့ ပါဠိရဲ႕အနက္က ျမင့္ျမတ္သူတို႕ရဲ႕အလုပ္လို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
ဒီပါရမီ(၁၀)ပါးလို႕ေခၚရတဲ့ ျမင့္ျမတ္သူတို႕ရဲ႕အလုပ္ကို ဘုရားအေလာင္းေတာ္ေတြဟာ ဘုရားမျဖစ္ခင္ ဘုရားျဖစ္ဖို႕ ျဖည့္က်င့္ၾကရပါတယ္။
ပါရမီတစ္ပါးခ်င္းဟာ တကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့အလုပ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကုိယ္ကဘုရားအေလာင္း မဟုတ္ေပမယ့္လည္း ဘုရားအေလာင္းလုပ္ခဲ့တဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္ေနရင္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနတာပါ။
လူတိုင္း လူတုိင္း ျမင့္ျမတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ မျမင့္ျမတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ဘယ္သူမွ မျဖစ္ခ်င္ ၾကပါဘူး။ မသိလို႕ရယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ရယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ရယ္ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေလးေၾကာင့္ရယ္သာ ျမင့္ျမတ္သူအျဖစ္နဲ႕ ေ၀းေ၀းေနၾကရတာပါ။
ပါရမီ(၁၀)ပါးဟာ ျမင့္ျမတ္သူတို႕ရဲ႕အလုပ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္က ပါရမီ(၁၀)ပါးကို က်င့္သံုးလိုက္ရင္ ျမင့္ျမတ္တဲ့သူ ျဖစ္သြားတာပါ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ စိတ္သေဘာထားျမင့္ျမတ္ဖို႕ သိပ္ၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။ စိတ္သေဘာထားျမင့္ျမတ္ရင္ ဘ၀ခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရသလို ကိုယ္နဲ႕ႏြယ္ေနတဲ့ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာၾကရပါတယ္။ စိတ္သေဘာထားမျမင့္ျမတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ္ေကာကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ေကာ စိတ္ဆင္းရဲၾကရေတာ့တာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္က ျမင့္ျမတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ျမင့္ျမတ္သူတို႕ရဲ႕အလုပ္ကို လုပ္လိုက္ရံုပါ။
ၿပီးေတာ့ ပါရမီ(၁၀)ပါးဆိုတာ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ တစ္ဦးတည္း သြားေနၿပီး က်င့္ရတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္မွာေနရင္း က်င့္လို႕ရတဲ့ အရာေတြပါ။
ဒါေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္သူတို႕ရဲ႕အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ပါရမီအေၾကာင္း စလိုက္ၾကရေအာင္ပါ။
(၁) ဒါနပါရမီ
ဒါနမျပဳဖူးတဲ့သူဆိုတာ ဘယ္သူမွမရိွပါဘူး။ နည္းတာ မ်ားတာပဲ ကြာမယ္၊ ကိုယ့္အတိုင္းအတာနဲ႕ ကိုယ္ေတာ့ ျပဳဖူးၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒါနကို ပါရမီေျမာက္ေအာင္ ဘယ္လိုျပဳမလဲ…?
ဒါနျပဳရာမွာ ဟီနဒါနရယ္၊ မဇၥ်ိမဒါနရယ္၊ ပဏီတဒါနရယ္ လို႕ သံုးမ်ဳိးရိွပါတယ္။
ျမန္မာလိုေျပာရင္ေတာ့ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလိုစိတ္နဲ႕ျပဳတဲ့ ဒါနရယ္၊ ေလာကီအက်ဳိးကို လိုလားတဲ့စိတ္နဲ႕ျပဳတဲ့ ဒါနရယ္၊ အရိယာတို႕ရဲ႕အေလ့ကိုမီွၿပီး နိဗၺာန္ကိုဦးတည္ၿပီးျပဳတဲ့ ဒါနရယ္ပါ။ ေနာက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကိုဦးတည္ၿပီး ျပဳတဲ့ဒါနမွ ပါရမီေျမာက္တဲ့ဒါနပါ။
ပါရမီေျမာက္ဖို႕အတြက္ အဂၤါ(၃)ခ်က္ကို အာရံုျပဳထားရပါမယ္။ အဲဒါေတြက -
(၁) နိဗၺာန္ကို ဦးတည္ရမယ္။
(၂) သူတစ္ပါးအက်ဳိးကို ငဲ့ရမယ္။
(၃) မိမိအက်ဳိးကို မငဲ့ရဘူး။ ဒီ (၃) ခ်က္ပါပဲ။
ဒါနျပဳတဲ့အခါ ပကာသနစိတ္နဲ႕ျပဳမလား၊ ေလာကီက်ဳိးသက္သက္ကို ေတာင့္တၿပီး အလယ္အလတ္ ကုသိုလ္ျဖစ္ပဲ ျပဳမလား၊ ပါရမီေျမာက္ေအာင္ပဲ ျပဳမလား….တကယ္ေတာ့ စိတ္ပါပဲ။ ဒါနျပဳခိုက္ တဒဂၤေလးမွာ ကိုယ့္စိတ္ကေလးကို ေရြ႕ေပးညြတ္ေပးလိုက္ရံုရယ္ပါ။
ဒါနျပဳလိုက္တဲ့အခ်ိန္ကေလးက ဘာမွၾကာလိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ဒါနျပဳခိုက္ကေလးမွာပဲ ကိုယ့္စိတ္ကေလးကို တစ္ခုခုဆီ ညြတ္ေပးလိုက္ရတာ ဆိုေတာ့ ထူးၿပီးလည္း မပင္ပန္းပါဘူး။
ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ပန္းတိုင္ဟာ နိဗၺာန္ပါ။ နိဗၺာန္ရဖို႕အတြက္ဆိုရင္ တရားအားထုတ္ရမွာပါ။ တကယ္လို႕ တရားအားမထုတ္ျဖစ္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာင္ “ရာထူး, ေငြ, ေက်ာ္ၾကားမႈေတြဟာ ဘ၀ရဲ႕ပန္းတိုင္ မဟုတ္ေသးဘူး၊ နိဗၺာန္သာ ပန္းတိုင္” ဆိုတဲ့ အသိေလာက္ေလး ရင္ထဲမွာ ရိွေနႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ မဆိုးလွပါဘူး။
(၂) သီလပါရမီ
ဒါနပိုင္းမွာ ပါရမီေျမာက္တဲ့ ဒါနကို ေျပာခဲ့သလို သီလပိုင္းမွာလည္း ပါရမီေျမာက္တဲ့ သီလကိုပါ ေျပာျပသြားရ ေအာင္ပါ။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒါနနဲ႕ဘာ၀နာကို မလုပ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ သီလကိုေတာ့ အထူးေစာင့္ထိန္းရမွာပါ။
သီလမွာလည္း ဟီနသီလ၊ မဇၥ်ိမသီလ၊ ပဏီတသီလ ဆိုၿပီး ရိွပါတယ္။
သူတစ္ပါးအထင္ႀကီးေအာင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားဖို႕အတြက္ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလက ဟီနသီလ = ခပ္ညံ့ညံ့ သီလပါ။
ေကာင္းမႈရဲ႕အက်ဳိးကို လိုလားေတာင့္တၿပီးေဆာက္တည္တဲ့သီလက မဇၥ်ိမသီလ = အလယ္အလတ္ သီလပါ။
ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားမႈကိုလည္း မလိုလား၊ ေနာင္အခါ ခံစားရမယ့္အက်ဳိးကိုလည္း မလိုလားဘဲ “ဒီသီလဟာ ျမတ္တဲ့တရားပဲ၊ ဒီျမတ္တဲ့တရားကို ငါက်င့္သံုးအပ္တယ္” လို႕ တရားရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈကိုသာ ႏွလံုးသြင္းၿပီ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ရဖို႕အတြက္ ေဆာက္တည္တဲ့ သီလကေတာ့ ပဏီတသီလ = ျမင့္ျမတ္တဲ့သီလပါ။
သီလကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္တဲ့အခါမွာ ပထမဆံုးရရိွလိုက္တဲ့ အက်ဳိးကေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ၾကည္ညိဳျဖစ္ သြားတဲ့ အက်ဳိးပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည္ညိဳေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘ၀က သိပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါတယ္။ ဘ၀မွာ သူတစ္ပါး ၾကည္ညိဳျဖစ္ဖို႕က ဒုတိယကိစၥပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည္ညိဳဖို႕က ပထမကိစၥပါ။
(၃) ေနကၡမၼ ပါရမီ - ေနကၡမၼ ရဲ႕ အနက္က ထြက္ေျမာက္ျခင္းပါ။
ဆြဲေဆာင္မႈမ်ားမွ ရုန္းထြက္ျခင္း။ ကာမကေန ထြက္ေျမာက္တာ၊ ကာမကေန ရုန္းထြက္တာ၊ ဒီကာမေတြကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္တာဟာ ေနကၡမၼပါရမီ ကို ျဖည့္က်င့္တာပါ။
ေနကၡမၼပါရမီလို႕ ေျပာလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာထြက္သြားတာလို႕ ေျပးေျပးျမင္လိုက္ၾကမွာပါ။ ေနကၡမၼပါရမီနဲ႕ပတ္သက္လို႕ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဥတၱမပုရိသဒီပနီမွာ ဒီလိုဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။
နိကၡမဆိုသည္ကား - တရားကိုယ္အားျဖင့္ အေလာဘျပ႒ာန္းေသာ ကုသိုလ္တည္း၊ ထို႕ေၾကာင့္ အိမ္၌ပင္ေနေသာ္လည္း တဏွာ ရာဂ ေလာဘျဖစ္တတ္ေသာ အာရံု၀တၳဳကိုသိ၍ အသုဘမနသိကာရ ပဋိကူလ မနသိကာရ မ်ားကို ႏွလံုးထား၍ ေလာဘကို ပယ္ရွား၍ ေနေသာအခါ နိကၡမကုသိုလ္ျဖစ္၏။
ထိုထက္စြမ္းႏိုင္ပါလွ်င္ အာရံုကင္းရွင္းရာသို႕ထြက္၍ ထို႕ထက္တတ္ႏိုင္ပါလွ်င္ ဖန္ရည္ဆိုးေသာအ၀တ္ ကို ၀တ္ေသာလူသူေတာ္ ရေသ့သူေတာ္ ပရိဗိုဇ္သူေတာ္အျဖစ္သို႕ ေရာက္ေအာင္ထြက္၍ ထို႕ထက္တတ္ႏိုင္ပါမူ သာမေဏအျဖစ္ ရဟန္းအျဖစ္တိုင္ေအာင္ထြက္၍ ထို႕ထက္တတ္ႏိုင္ပါမူ ပထမစ်ာန္ကိုရေသာ စ်ာနလာဘီ အျဖစ္သို႕ေရာက္ေအာင္ထြက္၍ ထို႕ထက္တတ္ႏိုင္ပါမူ အနာဂါမ္အရိယာအျဖစ္သို႕ ေရာက္ေအာင္ထြက္၍ ေလာဘတရားကိုပယ္ရွားမႈသည္ နိကၡမကုသိုလ္ ခ်ည္းေပတည္း။(လယ္တီဒီပနီေပါင္းခ်ဳပ္)
ေနကၡမၼပါရမီရဲ႕သေဘာက ေလာဘစတဲ့ အကုသိုလ္တရားေတြ ကိုယ့္သႏ ၱာန္မွာ မရိွေအာင္ လုပ္တာပါ။
ေနကၡမၼပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ဖို႕အတြက္ အဓိက,ကေတာ့ သတိပါပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕အမူအရာေလး ေတြမွာ လိုက္လိုက္ၿပီး သတိကပ္ကပ္ထားဖို႕ပါပဲ။ ျမန္မာလိုေျပာရင္ေတာ့ အလုပ္တိုင္း အလုပ္တိုင္းမွာ လိုက္လိုက္သိေနဖို႕ပါပဲ။
ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ့္ဆီကိုေရာက္လာတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကို ခြာထုတ္ပစ္တာ၊ အကုသိုလ္ေတြကေန ရုန္းထြက္ႏိုင္တာဟာလည္း ေနကၡမၼပါရမီကို ျဖည့္က်င့္လိုက္တာပါ။
ဥပမာ - တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို နစ္နစ္နာနာ ေျပာဆိုလိုက္မယ္။ သူ႕ရဲ႕ေျပာဆိုမႈကို အေျခခံၿပီး ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ေဒါသေတြေရာက္လာမယ္။ အဲဒီေရာက္လာတဲ့ ေဒါသကို ၀ိပႆနာရႈမွတ္ၿပီး ခြာထုတ္ပစ္လိုက္တာလည္း ေနကၡမၼပါရမီကို ျဖည့္က်င့္လိုက္တာပါ။
ဆိုလိုရင္းက ကိုယ့္ဆီကိုေရာက္လာတဲ့ ေဒါသဣႆာမစၦရိယစတဲ့ အကုသိုလ္တရားေတြကို ခြာထုတ္ပစ္တာ၊ အကုသိုလ္တရားေတြကေန ရုန္းထြက္တာပါ။
(၄) ပညာပါရမီ
ကိုယ္က်ဳိးပဲလုပ္လုပ္၊ အမ်ားအက်ဳိးပဲလုပ္လုပ္၊ ေလာကီက်ဳိးပဲလုပ္လုပ္၊ ေလာကုတၱရာက်ဳိးပဲလုပ္လုပ္၊ ဒါနပဲျပဳျပဳ၊ သီလပဲေဆာက္တည္ေဆာက္တည္၊ သမထ ၀ိပႆနာပဲပြားပြား ပညာပါပါမွ ထိေရာက္ျမန္ဆန္ က်ယ္ျပန္႕မႈရိွပါတယ္။ ပညာမပါရင္ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႕ၾကာေနတတ္ပါတယ္။
အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ရြက္တာခ်င္းတူဦးေတာ့ ပညာပါတဲ့သူရဲ႕ ေဆာင္ရြက္မႈကပိုၿပီး ထိေရာက္ပါတယ္။ ဒါကို ေထာက္ၿပီး ပညာတတ္ဖို႕လည္း လိုလာျပန္ပါတယ္။
ပညာဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေလာကီပညာနဲ႕ ေလာကုတၱရာပညာဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးထြက္ပါလိမ့္မယ္။
ပညာပါရမီကိုျဖည့္က်င့္တဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ပညာနဲ႕ အမ်ားအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါမွ ပညာပါရမီ ေျမာက္တာပါ။
ဘယ္အလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ ကိုယ့္စိတ္ကေလးကို အမ်ားေကာင္းက်ဳိးဆီမွာ ညႊတ္ထားရပါမယ္။
အမ်ားျပည္သူေတြ တရားအသိရဖို႕၊ ၀ိပႆနာ ဉာဏ္စဥ္ေတြျဖစ္ဖို႕၊ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ရဲ႕ အေထာက္အပံ့ေတြျဖစ္ဖို႕ တရားေဟာတာ၊ တရားပြဲ စီစဥ္တာ၊ တရားစာေတြ ေရးတာ၊ စာသင္တာ၊ တရားစခန္းေတြဖြင့္တာ၊ ကိုယ္တိုင္တရား မျပတတ္ေပမယ့္ ျပတတ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြပင့္ၿပီး တရားစခန္းပြဲျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္တာ စသည္ေတြဟာ ေလာကုတၱရာပညာကို ျဖန္႕ေ၀တဲ့အတြက္ ပညာပါရမီေတြပါပဲ။
(၅) ၀ီရိယပါရမီ
ကိုယ္က်ဳိးသက္သက္အတြက္ လံု႕လစိုက္ၿပီး လုပ္တာကေတာ့ ၀ီရိယပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပါရမီေတာ့ မေျမာက္ပါဘူး။ အမ်ားအက်ဳိး ပရဟိတေတြ ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါမွာ လံု႕လအားစိုက္လုပ္ပါမွ ပါရမီေျမာက္တဲ့၀ီရိယျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားအက်ဳိး ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါမွာလည္း စိတ္က နိဗၺာန္ကိုဦးတည္ထားရပါမယ္။ “အခုလို အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ကုသိုလ္သည္ နိဗၺာန္၏ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ပါေစ” လို႕ စိတ္ညြတ္ထားရမွာပါ။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္း အမ်ားအက်ဳိးေတြ ေဆာင္ရြက္ရင္း ပါရမီေတြျဖည့္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ပ်က္တာ၊ ၿငီးေငြ႕တာ မရိွခဲ့ပါဘူး။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ပဲ ျဖည့္ခဲ့တာပါ။
ၿပီးေတာ့ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ အမ်ားအက်ဳိးကိုပဲ ေရွ႕ရႈေနခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္လိုျပႆနာမ်ားပဲၾကံဳၾကံဳ စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္တဲ့အခါ ဘုရားအေလာင္းရဲ႕ ပါရမီစိတ္ဓာတ္ကို ျပန္အာရံုျပဳျပဳ ထားရပါတယ္။ “ပါရမီ”ဆိုတဲ့ စကားေလးကို အာရံုျပဳလိုက္တာနဲ႕စိတ္က အလိုလို ျပန္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာပါ။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ျမတ္ဟာ “ငါဒီေန႕ ဘယ္လုိ ကုသိုလ္ပါရမီကို ျပဳခဲ့သလဲ..?၊ ငါ ဘယ္သူ႕ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သလဲ..?” လို႕ ေန႕စဥ္ေန႕စဥ္ ဆင္ျခင္ပါတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ဘုရားအေလာင္းရဲ႕လမ္းစဥ္ကို လိုက္ေနတာဆိုေတာ့ အိပ္ခါနီးမွာ “ငါ ဒီေန႕ ဘာကုသိုလ္ျပဳျဖစ္ခဲ့လဲ၊ ဘယ္သူ႕ကို ကူညီခဲ့သလဲ” စသည္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ဆင္ျခင္ေပးရင္လည္း ပါရမီဓာတ္ေတြ ကိုယ့္ရင္ထဲကို ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။
ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူမွာအထံုဆိုတာ ရိွပါတယ္။ မေကာင္းတာျပဳခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ ျပဳလိုက္ရမွာပါ။
ဒီလိုပါပဲ။ ေကာင္းတာျပဳခ်ိန္ေရာက္လာရင္လည္း ျပဳလိုက္ရမွ ေက်နပ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းတာ ျပဳခ်င္တဲ့ အထံုဓာတ္ကို တျဖည္းျဖည္း တရားအသိေလးနဲ႕ ျဖတ္ျဖတ္ေပးၿပီး ေကာင္းတာျပဳခ်င္တဲ့ဓာတ္ကို အထံုျဖစ္ေနေအာင္ ေပေတလုပ္ေပးေနရပါတယ္။
၀ီရိယရဲ႕အေျခခံအေၾကာင္းရင္းက ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း = သံေ၀ဂတရားလို႕ စာမွာ ဆိုထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္မွာအလုပ္တစ္ခုလုပ္ဖို႕အတြက္ ၀ီရိယေတြေလ်ာ့ေနရင္ သံေ၀ဂေလးေတြ ဆင္ျခင္ဆင္ျခင္ေပးရ ပါတယ္။
(၆) ခႏီ ၱပါရမီ
ေလာကမွာ ေဒါသကို ပယ္သတ္လိုက္ရင္ တစ္ရံတစ္ခါမွ် မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူး။ ေက်းဇူးကန္းမႈကို မျပဳရင္ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။
ကိုယ့္ထက္သာတဲ့သူ၊ ကိုယ္နဲ႕တန္းတူသူ၊ ကိုယ့္ေအာက္နိမ့္တဲ့သူရဲ႕ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့စကားကို သည္းခံရမယ္။ အဲဒီလို သည္းခံျခင္းကိုအျမတ္ဆံုးလို႕ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ေျပာဆိုၾကတယ္။
ကိုယ့္ထက္ျမတ္တဲ့သူရဲ႕ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့စကားကို သည္းခံတာဟာ ေၾကာက္လို႕သည္းခံတာပဲ၊ ကိုယ္နဲ႕တန္းတူရဲ႕စကားကို သည္းခံတာက်ေတာ့တကယ္လို႕သည္းမခံလိုက္ရင္ ငါ့ထက္သာေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္ျပဳလုပ္သြားမယ့္ အျပစ္ကိုျမင္လို႕ သည္းခံတာ၊ ဒီသည္းခံျခင္းႏွစ္မ်ဳိးဟာ ျမတ္တဲ့ သည္းခံျခင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ကိုယ့္ေအာက္နိမ့္တဲ့သူရဲ႕စကားကို သည္းခံႏိုင္မွ အျမတ္ဆံုး သည္းခံျခင္းလို႕ သူေတာ္ေကာင္းေတြေျပာၾကတယ္။
အာရံုဆိုးတစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကဖန္တီးလာတဲ့အခါ ‘ ငါ ခႏီ ၱပါရမီ ျဖည့္ဖို႕အတြက္ ဖန္တီးေပးေနတာ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါ့ကို ပါရမီ ျဖည့္ေပးေနသူပဲလို႕ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းလိုက္ရင္လည္း သည္းခံဖို႕အတြက္ တရားအသိအားေတြ ၀င္လာေတာ့တာပါ ’ ။ တရားအားေတြရင္ထဲေရာက္လာရင္ အလိုလို သည္းခံၿပီးသားျဖစ္သြားပါတယ္။
တကယ္ဆို သူ႕ကိုေတာင္ ကိုယ္က ျပန္သနားရမွာပါ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သူကိုယ့္ကိုေျပာဆို ႏွိမ့္ခ်ကဲ့ရဲ႕ေနတာက အကုသိုလ္ပါ။ ကိုယ့္ ခႏီ ၱပါရမီ ျဖည့္ေနတာက ကုသိုလ္ပါ။
ပါရမီသေဘာနဲ႕ေျပာရင္ ဒါနပါရမီတို႕ သီလပါရမီတို႕ဟာ ျဖည့္ခ်င္ရင္ ခ်က္ခ်င္းထျဖည့္လို႕ရပါတယ္။ ခႏီ ၱပါရမီ တို႕က်ေတာ့ အာရံုတစ္ခုခုနဲ႕ေတြ႕လိုက္မွ ကုိယ္အတြက္ ပါရမီျဖစ္ရတာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကို အာရံုဆိုးတစ္ခု လာေပးတဲ့သူကို ကိုယ္ကိုပါရမီျဖည့္ေပးတဲ့အတြက္ တကယ္ဆိုေက်းဇူးေတာင္တင္ရပါဦးမယ္။
တစ္ခါတေလ ေဒါသအေလွ်ာက္ သည္းမခံႏိုင္ဘဲပက္ကနဲ ျပန္ေျပာလုိက္မိတဲ့အခါ ေျပာတုန္းကေတာ့ ေက်နပ္သလို ရိွေပမယ္ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ စိတ္မေကာင္းသိပ္ျဖစ္ရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႕ ကိုယ့္အတြက္ အကုသိုလ္ ျဖစ္သြားရတာ သိပ္ရံႈးရတာပါ။
အမွန္ေတာ့ တရားရဲ႕သေဘာက သိဖို႕နဲ႕က်င့္ဖို႕ရယ္ပါ။
အာရံုတစ္ခုနဲ႕ေတြ႕လို႕ တရားသေဘာနဲ႕ယွဥ္ၿပီးက်င့္သံုးလိုက္ရရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္အားရေက်နပ္ ရတာပါ။ အရသာေကာင္းတစ္ခုကို သိသြားရင္ ေနာင္က်င့္သံုးဖို႕ မခက္လွေတာ့ပါဘူး။
“ေၾသာ္… ငါဟာ ျမတ္စြာဘုရားစကားကို နားေထာင္လိုက္တဲ့သူပဲ” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္မႈနဲ႕အတူ ၾကည္ညိဳမႈပါ ျဖစ္ရေတာ့တာပါ။
သည္းခံရမယ္ဆိုေတာ့ ေနရာတကာ ေခါင္းငံုၿပီးသည္းခံေနရမွာလားဆိုေတာ့ အဲဒီလုိလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး သီလကၡန္ အ႒ာကထာ မွာ - မဟုတ္မွန္တာကို မဟုတ္မွန္တဲ့အတိုင္း ျပန္ေျဖရွင္းရမယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ သီလကို ေစာ္ကားလာရင္ေတာ့ ေဒါသမထြက္ဘဲ မဟုတ္မွန္တာကို မဟုတ္မွန္တဲ့ အတိုင္း ျပန္ေျဖရွင္းရမယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။
(၇) သစၥာပါရမီ
သစၥာမည္သည္ကား - မုသားကို အခ်င္းခပ္သိမ္း ပယ္ျခင္းတည္း။
လိမ္၍ေျပာျခင္း၊ ေျပာတဲ့အတိုင္းမလုပ္ျခင္းကား လူအမ်ားကို အထင္မွားေအာင္ လွည့္စားျခင္းမည္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ေစ၊ အမ်ားကိုျဖစ္ေစ၊ အထင္မမွားေအာင္ မုသားလည္းမေျပာ၊ ၾကြား၀ါ၍လည္းမေျပာဘဲ ျပဳႏုိင္သေလာက္ ေျပာသည့္အတိုင္းျပဳျခင္းသည္ သစၥာပါရမီ၏ သေဘာတည္း။
သစၥာပါရမီလို႕ စကားလံုးျမင့္ျမင့္ႀကီး ေျပာေနရေပမယ့္ မုသားကိုပယ္ၿပီး ေျပာထားတဲ့အတိုင္း အလုပ္ၿပီးဆံုးေအာင္ လုပ္ေပးဖို႕ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ သိပ္ၿပီးခက္လွတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ကိုယ့္စိတ္ကေလးက သစၥာပါရမီရဲ႕သေဘာေလးဆီကို ညြတ္ေပးထားလိုက္ရံုပါပဲ။
သစၥာပါရမီျဖည့္က်င့္တာဟာ တစ္ဖက္မွာ ကိုယ့္အတြက္ ပါရမီကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေနသလို တစ္ဖက္မွာလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအတြက္ အေထာက္အပံ့ေက်းဇူးေတြ ျပဳေနတာဆိုေတာ့ မျဖစ္မေန ျဖည့္က်င့္သင့္တဲ့ ပါရမီတစ္ပါးပါပဲ။
(၈) အဓိ႒ာန္ပါရမီ
(အဓိ = စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ၊ ၀ါ - ဇြဲသန္သန္ ၊ ႒ာန =တည္တံ့ျခင္း) ဒါနစေသာ ပါရမီကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ျပဳလုပ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားမႈ ၊ ဆံုးျဖတ္သည့္အတိုင္း ျပဳလုပ္မႈကို “အဓိ႒ာန္” ဟု ေခၚသည္။
အဓိ႒ာန္ဆိုတဲ့စကားဟာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြအေနနဲ႕ စိမ္းမေနပါဘူး။ ရင္းႏွီးေနတဲ့စကားတစ္ခုပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕ အဓိ႒ာန္အတိုင္း ကုသိုလ္မ်ဳိးစံု ပြားေနၾက ျပဳေနၾကတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။
လိုရင္းကေတာ့ ဒီအလုပ္ကိုလုပ္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ စိတ္ပဋိညာဥ္ကို မေရႊ႕မေျပာင္းေတာ့ဘဲ အလုပ္ ၿပီးဆံုးတဲ့အထိ လုပ္ေတာ့တာပါ။
ေလာကီအလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေလာကုတၱရာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ “အဓိ႒ာန္” ပါမွ လမ္းဆံုးအထိ လုပ္ႏိုင္မွာပါ။
ဒါနပဲျပဳျပဳ၊ သီလပဲေဆာက္တည္ေဆာက္တည္၊ သမထပဲပြားပြား၊ ၀ိပႆနာပဲပြားပြား၊ အမ်ားေကာင္းက်ဳိး ပရဟိတေတြပဲ ေဆာင္ရြက္ေဆာင္ရြက္ အဓိ႒ာန္ပါရမီမပါရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ကုသိုလ္ဟာ အာရံုဆိုးတစ္ခုခုေၾကာင့္ အဆံုးအထိ မေရာက္ဘဲ ပ်က္ျပားသြားတတ္ပါတယ္။
ပါရမီကုသိုလ္ေတြ ျဖည့္က်င့္ေနတဲ့အခါမွာ ပါရမီေျမာက္ေအာင္ ျပဳခ်င္တဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ အဓိ႒ာန္ပါရမီက သိပ္ကိုလိုအပ္ပါတယ္။
(၉) ေမတၱာပါရမီ
ေမတၱာဟူသည္ သူတစ္ပါးတို႕ကို ႀကီးပြားေစလို၊ ခ်မ္းသာေစလိုေသာသေဘာတည္း။ ထို႕ေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ရိွသူတို႕သည္ မိမိအေပၚ၌ သူတစ္ပါးက မေတာ္မတရား ျပဳထားေစကာမူ ထိုသူ၏အျပစ္အနာအဆာ ကို (လက္စားေခ်မည္ဟု) မရႈေတာ့ဘဲ အေၾကာင္းကိစၥေပၚလာလွ်င္ ကိုယ္ကသာ သူ႕အက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ၾကေလသည္။
ေမတၱာဆိုတဲ့ ပါဠိရဲ႕အနက္ကို ခ်စ္ျခင္းလို႕ အနက္ ျပန္ၾကပါတယ္။ အခ်စ္က သံုးမ်ဳိးရိွပါတယ္။
၁။ ခ်စ္သူအခ်စ္ရယ္၊
၂။ မိသားစုအခ်စ္ရယ္၊
၃။ ပါရမီအခ်စ္ရယ္ပါ။
ခ်စ္သူအခ်စ္ဆိုတာက မိန္းမေယာက်္ား အျပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကတဲ့အခ်စ္ပါ။
မိသားစုအခ်စ္ဆိုတာက မိဘနဲ႕သားသမီး၊ ညီနဲ႕အစ္ကို၊ ေမာင္နဲ႕ႏွမ စသည္တို႕ မိသားစုအိမ္သားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကတဲ့ အခ်စ္ပါ။
ပါရမီအခ်စ္ဆိုတာကေတာ့ သူတစ္ပါးတို႕ရဲ႕ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမႈကို လိုလားတဲ့အခ်စ္ပါ။
ပါဠိလိုေျပာရင္ေတာ့ တဏွာေပမရယ္ ၊ ေဂဟသိတေပမရယ္ ၊ ေမတၱာေပမရယ္ပါ။
ေမတၱာဆိုတာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို ထိုင္ၿပီး ပြားေနတာနဲ႕တင္ မလံုေလာက္ေသးပါဘူး။ ထိုင္ၿပီးပြားတာက ပြားေမတၱာပါ။ ကံအေနနဲ႕ေျပာရင္ မေနာကံေမတၱာပါ။ ပြားေမတၱာနဲ႕အတူ ထားေမတၱာကိုလည္း က်င့္သံုးႏိုင္ရပါမယ္။
သူတစ္ပါးအက်ဳိးရိွေစမယ့္ စကားေလးေတြ ေျပာျပေပးတာ၊ သူတစ္ပါးအက်ဳိးရိွေစမယ့္ အလုပ္ကေလးေတြ ျပဳလုပ္ေပးတာေတြပါ။ ကံအေနနဲ႕ေျပာရင္ေတာ့ ၀စီကံေမတၱာနဲ႕ကာယကံေမတၱာပါ။
ဘယ္လိုစကားမ်ဳးိပဲေျပာရေျပာရ ေမတၱာနဲ႕ပဲေျပာေပးတာ၊ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ဳိးပဲ လုပ္ေပးရလုပ္ေပးရ ေမတၱာနဲ႕ပဲ လုပ္ေပးတာ၊ ျမန္မာလိုေျပာရင္ သူတစ္ပါး အက်ဳိးငဲ့ငဲ့ၿပီး ေျပာေပးတာ၊ သူတစ္ပါးအက်ဳိးငဲ့ငဲ့ၿပီး လုပ္ေပးတာေတြပါ။ ဒါေတြဟာ ထားေမတၱာေတြပါပဲ။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ပါရမီအခ်စ္နဲ႕ခ်စ္ၿပီး နိဗၺာန္ရဲ႕အေထာက္အပံ့ေတြ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဖန္တီးဖန္တီး ေပးေနႏိုင္ရပါ့မယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေတြ႕ၾကဆံုၾကအခိုက္ေလးမွာ အျပန္အလွန္ကိုယ္စီ ပါရမီအခ်စ္ကေလးေတြနဲ႕ ခ်စ္ေနဖို႕ပါပဲ။
(၁၀) ဥေပကၡာပါရမီ
မုန္းလည္းမမုန္း ခ်စ္လည္းမခ်စ္ဘဲ အလယ္အလတ္၌ တည့္မတ္ေသာစိတ္ကို “ဥေပကၡာျပဳျခင္း = လ်စ္လ်ဴရႈျခင္း”ဟု ေခၚ၏ ။ ထိုသို႕ရႈရာ၌လည္း ပုဂၢိဳလ္ကိုရႈသည္မဟုတ္ ။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ား ျပဳေသာအမႈအေပၚ၌သာ (ေစာ္ကားလည္းမမုန္း ၊ ရိုေသေလးစားလည္း မခ်စ္ဘဲ) လ်စ္လ်ဴရႈျခင္းျဖစ္သည္။
ဥေပကၡာဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ခရီးအတြက္သိပ္လိုအပ္တာပါ။ ျပႆနာျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာ ဥေပကၡာ မထားႏိုင္ၾကလို႕ျဖစ္တာပါ။ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုဆီမွာ ဥေပကၡာေလးေတြသာ ကိုယ္စီရိွရင္ ျပႆနာဆို နည္းနည္းေနပါလိမ့္မယ္။ သူက ကိုယ့္ကိုႏွိမ္တယ္ ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ သူကကိုယ့္ကိုဦးစားမေပးဘူး၊ ဘာျဖစ္လဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တစ္ဖက္သားရဲ႕အျပဳအမူက မညီမွ်ေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္က ညီမွ်ေနရင္ ျပႆနာ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ဥေပကၡာပါရမီရဲ႕သေဘာက သူတစ္ပါးအက်ဳးိ ေလာကအက်ဳိးကို အျမဲငဲ့ေနတာပါ။ ကိုယ့္ကို မုန္းတဲ့သူက အကူအညီ ေတာင္းလာရင္လည္း ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူက အကူအညီေတာင္းလာ ရင္လည္း ေပးလိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္အေပၚမွာ စိတ္ႏွစ္မ်ဳိးမျဖစ္ဘဲ တစ္သားတည္းထားၿပီး ကူညီတာပါ။ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕အက်ဳိးကိုေတာ့ ငဲ့ထားပါတယ္။ သူတို႕ဆီက အပူဓာတ္ကို မယူပါဘူး။
ဥေပကၡာဆိုတာ အာရံုမျပဳဘဲ ပစ္ထားလိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းကင္းစြာနဲ႕ ကူညီတာပါ။ သူတစ္ပါးအက်ဳိး ေလာကအက်ဳိးကို အစဥ္သျဖင့္ငဲ့ေနပါတယ္။ မငဲ့ႏိုင္ရင္ ဥေပကၡာပါရမီ မဟုတ္ပါဘူး။
စာသေဘာနဲ႕ေျပာရရင္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းေတြ ၿငိမ္းေနတာဟာ ဥေပကၡာပါ။ ေလာကမွာ ခ်စ္ရတာလည္း မေကာင္းပါဘူး၊ မုန္းရတာလည္း မေကာင္းပါဘူး။ သံသရာမွာ ခ်စ္ခဲ့ရတာေတြလည္း မ်ားပါၿပီ။ မုန္းခဲ့ရတာေတြလည္း မ်ားပါၿပီ။ အဲဒီအခ်စ္ အမုန္းေတြေၾကာင့္ပဲ သံသရာရွည္ခဲ့ရတာပါ။ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းေတြ ကင္းတဲ့ ဘ၀ေလးတစ္ခုရေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့မယ့္အခ်ိန္ပါ။ ႀကိဳးစားခြင့္ မသာေသးရင္ေတာင္ ကိုယ့္အနာဂတ္အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းကင္းတဲ့ ဘ၀ေလးတစ္ခုကို စိတ္ကူးနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားႏိုင္ရပါမယ္။
နိဗၺာန္လိုခ်င္တဲ့သူဟာ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းေတြ ၿငိမ္းေနရပါမယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ နိဗၺာန္ရဖို႕ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ရမွာပါ။ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္တဲ့ေနရာမွာ “ဒါနအရာ ၀မ္းေျမာက္တာ မွန္စြာအဓိကျဖစ္ေပသည္။ ၀ိပႆနာအရာ ဥေပကၡာ မွန္စြာအဓိကျဖစ္ေပသည္” ဆိုတဲ့အတိုင္း ဒါနျပဳတဲ့ေနရာမွာ ၀မ္းေျမာက္ဖို႕ အဓိက ျဖစ္ေပမယ့္ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဥေပကၡာက အဓိကျဖစ္ေနလို႕ပါ။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္လိုခ်င္လို႕ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္တဲ့သူဟာ အရာအားလံုးကို ဥေပကၡာရႈၿပီး အားထုတ္ရမွာပါ။
ပိဋကတ္ေတာ္ထဲက ဇာတ္ေဆာင္ေတြ တရားထူးတရားျမတ္ရသြားၾကတာ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ေဟတုသမၸတၱိ = အေၾကာင္းရဲ႕ ျပည့္စံုျခင္းေၾကာင့္ပါတဲ့။
အေၾကာင္းရဲ႕ျပည့္စံုျခင္းဆိုတာ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ျဖည့္က်င့္ခဲ့တဲ့ ပါရမီေတြရဲ႕ ျပည့္စံုျခင္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ တရားထူး တရားျမတ္ရဖို႕အတြက္ ေဟတုသမၸတၱိ လိုပါတယ္။ ပါရမီလိုပါတယ္။တဲ့.. စာဖတ္သူတို႕လည္း က်ဳိးစားျဖည့္က်င့္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ၏ ျမင့္ျမတ္သူတို႕ရဲ႕အလုပ္ မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။