အရွင္သိၾကားမင္း၊ လူ႔ျပည္မွ လူေတြဒီေလာက္ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကရင္ သူတို႔ကြယ္လြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္ၾကမွာမို႔ နတ္ျပည္မွာေနစရာမွ ရွိပါဦးမလားလို႔ ေလွ်ာက္ထားလုိက္တယ္။

သိၾကားမင္းက တရားေတာ္နဲ႔အညီ ဥပုသ္ေစာင့္တတ္မွ ကုသိုလ္ကရတာ။ ကုသုိလ္ရမွ နတ္ျပည္ေရာက္ႏုိင္တာ။ ဥပုသ္ေစာင့္တိုင္း နတ္ျပည္ေရာက္ႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူး။ သင္မယံုၾကည္ရင္ လူေတြ ဥပုသ္ေစာင့္တတ္ မေစာင့္တတ္နဲ႔ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့သူေတြထဲက နတ္ျပည္ေရာက္ႏုိင္တဲ့သူ ပါမပါကို ငါလက္ေတြ႕ျပမယ္လို႔ နတ္သမီးေလးကိုေျပာပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ သိၾကားမင္းဟာ မိမိကိုယ္ကို အသက္(၆၀)ေက်ာ္ အဘိုးႀကီးအသြင္ ဖန္ဆင္းလုိက္ၿပီး နတ္သမီးေလးကိုေတာ့ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ အပ်ဳိမေလးလို ဖန္ဆင္းကာ လူ႔ျပည္ကို ဆင္းသက္လုိက္တယ္။ လူ႔ျပည္ေရာက္တဲ့အခါ ဥပုသ္သည္ေတြ စုေ၀းေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဇရပ္ေတြဘက္ကို
စံုတြဲခုတ္ၿပီး သြားလာလည္ပတ္ၾကသတဲ့။

အဲဒီအခါ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ေပၚမွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္စုဟာ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆိုၿပီး စုေ၀း၀ိုင္းဖြဲ႕ကာ သူမ်ားအတင္းေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒီအနား လူေယာင္ဖန္ဆင္းတဲ့ သိၾကားမင္းတို႔စံုတြဲွံ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ဇရပ္ေပၚက အမ်ဳိးသမီးတစ္စုက (၁၆)ႏွစ္ရြယ္ သမီးပ်ဳိေလးကို ဟဲ့သူငယ္မ ညည္းနဲ႔အဘိုးႀကီး ဘာေတာ္သလဲ။ ညည္း
အေဖလား ေယာက္်ားလားလို႔ စပ္စပ္စုစု ေမးၾကသတဲ့။

မိန္းမပ်ဳိေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ နတ္သမီးက

အဘိုးႀကီးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပြန္းပါရွင့္လုိ႔ ေျဖတဲ့အခါ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြက ေမးေငါ့ၿပီး ၾကည့္စမ္းပါဦးေတာ္ ရုပ္ကေလး
သနားကမား ပ်ဳိပ်ဳိရြယ္ရြယ္ကေလးနဲ႔ ဒီေသခါနီး အဘိုးႀကီးကိုပဲ ယူရသလား။ တကယ္ဆိုရင္ ရြယ္တူတန္းတူ ယူေရာေပါ့ေအ။
ဟိုအဘိုးႀကီးကလည္း ေသခါနီးမွ ရိကၡာယူရတယ္လို႔။ ႏြားအိုျမက္ႏုႀကိဳက္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေပါ့လို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အတင္း
ေျပာၾကသတဲ့။

အဲဒီကေန ေနာက္တစ္ေနရာကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ အမ်ဳိးသားေတြစုၿပီးေနတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုအနားကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီနားကို သူတို႔စံုတြဲ ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ေယာက္်ားေတြက

ၾကည့္စမ္းေဟ့ မလုိက္တဲ့စံုတြဲကြာ။ အဘိုးႀကီးကလည္း မေခဘူးေနာ္။ ေကာင္မေလးကို မုန္႔ေပးၿပီးႀကိဳက္တာေနမွာ။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ကံဆိုးတာပဲ။ မၾကာခင္မွာ မုဆိုးမ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဟဲ့ေကာင္ မုဆုိးမျဖစ္သြားရင္ တို႔သြားၿပီး တန္းစီၾကရင္ မေကာင္းဘူလားလို႔ မၾကားတၾကား သေရာ္ၾကသတဲ့။

အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ဘက္က ထြက္ၿပီးေနာက္ ေရအုိးစင္ တစ္ခုနားကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီေရအုိးစင္နားမွာ အဘြားအိုတစ္ဦးဟာ
ဘယ္သူနဲ႔မွ် စကားမေျပာဘဲ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး စိပ္ပုတီးကိုပဲ အသာစိပ္ေနသတဲ့။ မိန္းမပ်ဳိေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ နတ္သမီးေလးက
အဖြားအိုနားကိုသြားၿပီး

အဖြား ဒီေရအိုးစင္မွာ ေရရွိသလား။ ကၽြန္မခင္ပြန္း ေရဆာေနလို႔ပါရွင္လို႔ ခြင့္ေတာင္းတဲ့အခါ အဘြားအိုက

ရွိပါတယ္ သူငယ္မရယ္။ သေဘာရွိေသာက္ပါ။ ကုသိုလ္လုိခ်င္လုိ႔ အဘြားကိုယ္တုိင္ ခပ္ထားတာပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အဘိုးႀကီးေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ သိၾကားမင္းကို တစ္ခ်က္ေလာက္
ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေၾသာ္ေမာင္ႀကီးရယ္ သူငယ္မရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္ကိုး။ ဒီလိုေပါ့ေအရယ္ ေရွးကေရစက္ဆိုတာ အမ်ဳိးမ်ဳိးဆံုစည္းရတာပဲ။ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားၿပီး ဖခင္နဲ႔တူေသာ ခင္ပြန္းရယ္လုိ႔
သေဘာထားရမွာပဲ။ ရိုရိုေသေသျပဳစုေပါ့ကြယ္လို႔ ဆံုးမစကားေျပာပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သိၾကားမင္းနဲ႔ နတ္သမီးေလးတို႔ဟာ နတ္ျပည္ကုိျပန္သြားသတ့ဲ။ နတ္ျပည္ေရာက္တဲ့အခါ သိၾကားမင္းက ကိုင္း ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ၊ လူ႔ျပည္မွာ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ သူေတြကေတာ့
မ်ားပါရဲ႕၊ အမ်ားစုက ေစတနာမသန္႔ၾကဘူး။ ရိုးရိုးသားသား ကုသိုလ္လိုလားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့သူက နည္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့သူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆံုးေတြ႕တဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ပဲ နတ္ျပည္ေရာက္လိမ့္မယ္။ က်န္လူေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေအာက္ျပည္သြားၾကရမွာပဲလို႔ နတ္သမီးေလးကို ေျပာျပပါတယ္။

ဒီပံုျပင္ကေလးက ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲ႕ အသြင္သ႑ာန္နဲ႔ အႏွစ္သာရ မတူကြဲျပားပံုကို ခြဲျခား ေဖာ္ျပလုိတာပါ။ အႏွစ္သာရမပါတဲ့ အသြင္သ႑ာန္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အကာသက္သက္ပါပဲ။

ဒီပံုျပင္ကေလးကိုဖတ္ၿပီး ဒါအမ်ားစုျဖစ္ေနက် ထံုးစံပါပဲလို႔ ေပါ့ေပါ့ေလးေတြးလို႔ ရႏုိင္ေပမယ့္ မိမိတို႔ရဲ႕တရားဓမၼ က်င့္စဥ္သိကၡာေတြကို အေလးဂရုမျပဳ။ ေပါ့တီးေပါ့ဆ မရိုမေသျပဳမႈျခင္းဟာ ဘာသာ သာသနာ ကြယ္ေပ်ာက္ေၾကာင္းျဖစ္လုိ႔ အထူးသတိျပဳၾကရမွာပါ။

ပိဋကတ္စာေပမွာေတာ့ အေပၚယံ အသြင္သ႑ာန္မွ်သာျဖစ္ၿပီး အႏွစ္သာရမပါတဲ့ ဥပုသ္မ်ဳိးကို ေဂါပါလဥပုသ္ (ႏြားေက်ာင္းသား ဥပုသ္) အသြင္သ႑ာန္ေရာ အႏွစ္သာရပါ ျပည့္၀ေသာ ဥပုသ္မ်ဳိးကို အရိယ
ဥပုသ္(ျမင့္ျမတ္ေသာ ဥပုသ္)လို႔ ေခၚဆိုသတ္မွတ္ပါတယ္။

အႏွစ္သာရျပည့္၀တဲ့ အရိယဥပုသ္တစ္ရက္ေစာင့္ရတဲ့ အက်ဳိးဟာ ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကၽြန္းလံုးကို အုပ္စိုးရတဲ့ မင္း မိဖုရားအျဖစ္မ်ဳိးထက္ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေၾကာင္း ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာမိန္႔ေတာ္မူထားပါတယ္။

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆိုတာ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ေတြရဲ႕ ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ဘ၀ကို အတုယူအားက်ၿပီး တဒဂၤခဏ၊ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ၀င္စားၾကည့္တာပါ။ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္သူေတြရဲ႕ အသက္ရွင္ေနထုိင္ပံုမ်ဳိးကို တစ္ရက္တာမွ် အတုခိုးက်င့္ႀကံတာမ်ဳိးပါ။ ဒီအခ်က္ေတြကို ေထာက္ဆၾကည့္ရင့္ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္လွတယ္ဆိုတာ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိသူတိုင္း သိၾကမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ေလာက ဓမၼႏွစ္ဖက္လွၿပီး အစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္တစ္ခု အလြယ္တကူ မတိမ္ေကာ မကြယ္ေပ်ာက္ရေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာ၀န္ဟာ လူမ်ဳိးဘာသာ သာသနာေတာ္ အဆင့္အတန္းျမင့္မားေရးကို
လိုလားၾကတဲ့ ဥပုသ္သည္တိုင္းရဲ႕သမိုင္းေပး တာ၀န္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးေျပာၾကားလုိပါတယ္။

ေတာ္၀င္ႏြယ္
အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္း၊
၂၀၀၂ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ