သတိတလံုး စြဲျမဲသံုး အဆံုးနိဗၺာန္ရ
==================
သတိတရားဆိုတာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႔ရဲ႔ စံအိမ္ႀကီးပါပဲ၊ သတိဆိုတဲ့ စံအိမ္ႀကီးမွာ ေနလို႔ရွိရင္ ေဘးဆိုး၊ ကပ္ဆိုး၊ အႏၲရာယ္ဆိုးေတြ ကင္းတယ္၊ သတိဟာ ကိေလသာရန္သူေတြရဲ႔ ေဘးက လြတ္တဲ့ လံုျခံဳမႈရွိတဲ့ စံအိမ္ႀကီးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေဘးကင္းခ်င္တယ္၊ ရန္ကင္းခ်င္တယ္ဆိုရင္ သတိနဲ႔ေနၾကရမယ္။
သတိရွိေနရင္ မဂၢင္(၈)ပါးလည္း ပြားမ်ားလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္၊ မဂၢင္(၈)ပါးမွာ သီလမဂၢင္က (၃)ပါး၊ သမာဓိမဂၢင္က (၃)ပါး၊ ပညာမဂၢင္က (၂)ပါး ပါဝင္ပါတယ္။
သီလမဂၢင္မွာ ဣျႏၵိယသံဝရသီလက ျပ႒ာန္းတယ္။ ဣျႏၵိယသံဝရသီလဟာ သီလမဂၢင္ရဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာပဲ။ ဣျႏၵိယသံဝရသီလ လံုျခံဳဖုိ႔ရာ ဒြါရ(၆)ပါးမွာ သတိဆိုတဲ့ အေစာင့္အေရွာက္ ရွိရမယ္။ သတိနဲ႔ ေနရမယ္။
သတိနဲ႔ ဣေျႏၵေစာင့္စည္းႏိုင္သူဟာ သူ႔အသက္သတ္မႈ၊ သူ႔ဥစၥာခိုးမႈ၊ သူ႔အိမ္ရာ ျပစ္မွားက်ဴးလြန္မႈေတြကို မျပဳလုပ္ဘူး။
မုသားစကား ေျပာတာ၊ ကုန္းတိုက္စကား ေျပာတာ၊ ၾကမ္းတမ္းစကား ေျပာတာ၊ သိမ္ဖ်င္းစကား ေျပာတာေတြကိုလည္း
ေရွာင္ၾကဥ္တယ္။
အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းရာမွာလည္း ကာယဒုစရိုက္ ဝစီဒုစရိုက္ေတြက ေရွာင္ၾကဥ္ျပီးေတာ့ စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္နဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳႏိုင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ သတိနဲ႔ေနသူမွာ သီလသိကၡာ ျပည့္စံုေနတယ္။
သတိရွိေနမွ ဣျႏၵိယသံဝရသီလက စျပီးေတာ့ သီလႀကီး(၄)ပါးက ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
သတိရွိေနရင္ ဝီရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိ ဆိုတဲ့ သမာဓိမဂၢင္(၃)ပါးကလည္း ညီညီညြတ္ညြတ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
သတိေမ့ေလ်ာ့ေနရင္ က်န္တဲ့တရားေတြက မညီမညြတ္ျဖစ္တတ္တယ္။
ပညာကလည္း သတိမရွိရင္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနတဲ့သူမွာ ပညာမယွဥ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒကာႀကီးတို႔တပည့္
ေတြကို သင္ျပေနတဲ့အခါမွာ ၾကည့္ပါလား၊ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနတဲ့ တပည့္ကို ေတာ္ရံု ပညာေပးလို႔ မရဘူး၊ ပညာကို လက္ခံႏိုင္စြမ္း မရဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သတိမရွိလို႔၊ သတိမရွိရင္ ပညာျဖစ္ရိုးထံုးစံ မရွိဘူး။
သတိဟာ အင္မတန္အရာက်ယ္တယ္ေနာ္။ သီလမဂၢင္(၃)ပါးျဖစ္ဖို႔လည္း သတိက အေရးပါတယ္၊
သမာဓိမဂၢင္ (၃)ပါးျဖစ္ဖို႔ကလည္း သတိက အခ်ဳပ္အျခာ ျဖစ္တယ္၊ ပညာမဂၢင္(၂)ပါးျဖစ္ဖို႔ရာကလည္း သတိလိုတယ္။
သတိတလံုး စဲြျမဲသံုး အဆံုးနိဗၺာန္ရ...တဲ့။
ဘုန္းႀကီးတို႔ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားၾက-ဆိုျပီးေတာ့ ညႊန္ျပဆံုးမပါတယ္။ ဆရာအစဥ္အဆက္ေပါ့ေလ။ သီးလံုးဆရာေတာ္ႀကီးက စျပီးေတာ့ ...ေနာက္...မင္းကြန္းေဇတဝန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၊ အဲဒီေနာက္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စသည္ျဖင့္ ဆရာေတာ့္ဆရာေတာ္ေတြ သတိပ႒ာန္းတရားေတာ္ေတြ
ေဟာၾကားျပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း က်င့္သံုး၊ သူမ်ားကိုလည္း က်င့္သံုးႏိုင္ေအာင္လို႔ ခုလိုကမၻာပါျဖန္႔ျပီးေတာ့ သင္ေပးေနၾကတယ္။ အဲဒီသင္တန္းေပးေနတာဟာ သတိပ႒ာန္တရားေတြပါပဲ။
အဲဒီသတိပ႒ာန္းတရားေတြဟာ အခ်ဳပ္အျခာက်ပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းနဲ႔လည္း သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္။ လိုက္နာက်င့္သံုးဖို႔ရာလည္း အခက္အခဲမရွိပါဘူး။ သတိေလး ထားလိုက္ရံုပါဘဲ။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္သမွ်ေတြ သတိနဲ႔ လုပ္ရတယ္၊ ေျပာသမွ်လည္း သတိထားရတယ္၊ စိတ္ကူးသမွ်လည္း သတိထားရတယ္၊ သတိေလးနဲ႔ ျပဳတယ္ ေျပာတယ္ ဆိုရင္ အမွားေတြ နည္းသြားတယ္။ မွန္တဲ့ သိမႈ သတိ သမာဓိ ဉာဏ္ေတြနဲ႔
ျပဳလုပ္မႈ၊ ေျပာဆိုမႈ၊ ၾကံစည္မႈေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ မေကာင္းတာေတြ ပယ္ျပီးသား၊ ေကာင္းတာေတြ ပြားလ်က္သား ျဖစ္ေနပါတယ္။
သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားတဲ့အလုပ္ဟာ အလြန္တရာ အရာက်ယ္တဲ့အလုပ္ပဲ။ အလြန္အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့ အလုပ္ပဲ၊ ဒါကို ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက---
သတိတလံုး စြဲျမဲသံုး အဆံုးနိဗၺာန္ရ...တဲ့။
ဓမၼစၾကာအေနနဲ႔ ေျပာရင္လည္း အစြန္းႏွစ္သြယ္ လမ္းမွားပယ္ အလယ္လမ္းမွန္သည္။
ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂစြန္းနဲ႔ ေလာဘစြန္း၊ အဲဒါေတြကို မသံုးေဆာင္ မခံစားရတဲ့၊ ကိုယ္ပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္းျဖစ္တဲ့ ေဒါသစြန္း၊ သတိေလးထားျပီးေတာ့ က်င့္သံုးေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီအစြန္းႏွစ္သြယ္ကို ပယ္ျပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီလို ပယ္တဲ့အတြက္ အစြန္းႏွစ္သြယ္ လမ္းမွားပယ္ အလယ္လမ္းမွန္သည္။
အလယ္လမ္းက ဘာလဲဆိုရင္ သတိပ႒ာန္လမ္း၊ မဂၢင္(၃)ပါးလံုး၊ မဂၢင္(၈)ပါးလံုး၊ အားလံုးထဲမွာပါဝင္ႏိုင္တဲ့ သတိတရား၊ သတိပ႒ာန္လမ္း၊ အဲဒါကိုရည္ရြယ္ျပီး အစြန္းႏွစ္သြယ္ လမ္းမွားပယ္ အလယ္လမ္းမွန္သည္၊ လမ္းမွန္ကိုေလွ်ာက္ ဉာဏ္ျမင္ေပါက္ ဆိုက္ေရာက္နိဗၺာန္ျပည္..တဲ့။
အဲဒီသတိမဂၢင္နဲ႔ သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားေနမယ္ဆိုရင္ လမ္းမွန္အတိုင္း ေလွ်ာက္ေနတဲ့အတြက္ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ပါပဲ။ ဝိပႆနာဉာဏ္ တဆင့္ရင့္က်က္ျပီးေတာ့ မဂ္ဉာဏ္ရသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဂ္ဉာဏ္နဲ႔ နိဗၺာန္ကို ထိုးထြင္းသိျမင္ရမွာျဖစ္လို႔ အလြန္အေရးပါတဲ့ က်င့္စဥ္တခုပဲဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
အစြန္းႏွစ္သြယ္ လမ္းမွားပယ္ အလယ္လမ္းမွန္သည္။
လမ္းမွန္ကိုေလွ်ာက္ ဉာဏ္ျမင္ေပါက္ ဆိုက္ေရာက္နိဗၺာန္ျပည္။
သတိတလံုး စြဲျမဲသံုး အဆံုးနိဗၺာန္ရ။
သတိ-အသိနဲ႔ အဆံုးသတ္ရမွာ။
အဲဒီေတာ့ သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားေနမယ္ဆိုရင္ သီလမဂၢင္လည္း ျဖစ္ေနမယ္။ သမာဓိမဂၢင္လည္း ျဖစ္ေနမယ္။ ပညာမဂၢင္ေတြလည္း ျဖစ္ေနမွာပါ။ အဲဒီအတြက္ အေကာင္းဆံုး အတိုဆံုး အလြယ္ဆံုးလို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့ေလ၊ က်င့္ၾကံတဲ့အခါ ခရီးေပါက္ေအာင္ အေတာ္အားထုတ္ရတာေပါ့ေလ။
ဒါေပမယ့္ မွတ္ရလြယ္တယ္၊ လုပ္ရင္ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အသက္ႀကီးလို႔ မက်န္းမာလို႔ ဆိုျပီးေတာ့ ေရွာင္တိမ္းေနရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘယ္လိုပဲေနေန၊ ေနတတ္သလိုေန၊ ခ်မ္းသာသလိုေန၊ ထင္ရွားရာကိုမွတ္၊ သတိပ႒ာန္တရားျမတ္-တဲ့။
အဲဒီသတိပ႒ာန္တရား ဘယ္ေလာက္အေရးပါလဲဆိုရင္ ပြင့္ေတာ္မူျပီးတဲ့ ဂဂၤါဝါဠဳ သဲစုမက တဲ့ ဘုရားတိုင္း ဘုရားတိုင္းဟာ ဒီသတပ႒ာန္လမ္းကပဲ နိဗၺာန္ကို ဝင္စံၾကပါတယ္။ အဲဒီဘုရားတပည့္သားအဆူဆူေတြကလည္း ဒီသတိပ႒ာန္တရား က်င့္သံုးျပီးေတာ့ နိဗၺာန္ဝင္စံၾကတာပဲ-တဲ့။
ရဟန္းေတာ္ေတြ ဘိကၡဳနီမ ရဟႏၲာမႀကီးေတြ လူဥပါသကာႀကီးေတြ ဥပါသိကာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြ နိဗၺာန္ဝင္စံၾကတယ္ဆိုတာ ဒီသတိပ႒ာန္လမ္းကပဲ။
လံုးစံုဘုရား၊ တပည့္သားတို႔၊ ၾကြသြားနိဗၺာန္၊ လမ္းေဟာင္းမွန္၊ သတိပ႒ာန္ အက်င့္ေပတည္း။
ဘုရားအလံုးစံုနဲ႔ တပည့္သားေတြ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ ၾကြျမန္းေတာ္မူၾကတာဟာ ဒီသတိပ႒ာန္လမ္းကပါပဲတဲ့။
ဒါေၾကာင့္မို႔ သတိတလံုး၊ စြဲျမဲသံုး၊ အဆံုးနိဗၺာန္ရ၊
အသိတလံုး၊ စြဲျမဲသံုး၊ အဆံုးနိဗၺာန္ရ။ အတူတူပါပဲ။
သတိ ပြားမ်ားလာရင္ တျဖည္းျဖည္း အသိ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ အသိ ေလာကီအသိ ကေနျပီးေတာ့
ေနာက္ ေလာကုတၱရာအသိ ျဖစ္လာတာ၊ သတိအားေကာင္းလာရင္ ဗလဝဝိပႆနာဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ ဗလဝဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ ေက်ာ္လြန္ျပီး မဂ္ဉာဏ္အသိ ျဖစ္လာတယ္။ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ ေတြျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ အသိ ေရာက္ေအာင္ ပြားမ်ားဖို႔ရာက ဒီ သတိပ႒ာန္ ပါပဲ။
သတိတလံုး၊ စြဲျမဲသံုး၊ အဆံုးနိဗၺာန္ရ။
အသိတလံုး၊ စြဲျမဲသံုး၊ အဆံုးနိဗၺာန္ရ။
အဲဒီအတိုင္း က်င့္ႏိုင္ၾကံႏိုင္ အားထုတ္ႏိုင္ၾက၍ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္
c/o ( မူၾကိဳဆရာ )