••••••••••••••••••••
ေလာကမွာ ရွိရွိသမွ် အေဖာ္အားလံုးထဲမွာ သဒၶါ
အေဖာ္ဟာ “အႏွိဳင္းမဲ့ အေဖာ္”ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သဒၶါအေဖာ္ထက္ ပိုၿပီး
ေပါင္းသင္းထိုက္ပါတယ္၊အားကိုးထိုက္ပါတယ္လို႔
ႏိႈင္းယွဥ္စရာ၊ အစားထိုးစရာ၊ထပ္တူျပဳစရာ
တျခားအေဖာ္ မရွိေတာ့လို႔ပါပဲ။
သဒၶါအေဖာ္နဲ႔ လဲလွယ္သင့္၊ လဲလွယ္ထိုက္တဲ့
တျခားအေဖာ္ ေလာကမွာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ သဒၶါ
အေဖာ္ဟာ “အႏွိဳင္းမဲ့ အေဖာ္”ျဖစ္ပါတယ္။
“အေဖာ္”ဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ မခြဲမခြာ အၿမဲပါေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊
သို႔မဟုတ္ အရာဝတၳဳကို ေခၚတာပါ။ ကိုယ္ကလြဲရင္
ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခုေျမာက္ေပါ့။
သက္ရွိအေဖာ္နဲ႔ သက္မဲ့အေဖာ္လို႔ အေဖာ္
ႏွစ္မ်ိဳးရွိတဲ့အတြက္ သက္ရွိဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕
ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ ပုဂၢိဳလ္၊
သက္မဲ့ဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွစ္ခုေျမာက္ အရာဝတၳဳ ဟာ
ကိုယ့္ရဲ႕ အေဖာ္ပါပဲ။
သက္ရွိအေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ပဲ
ေကာင္းေကာင္း၊ ကိုယ့္အနားမွာ တစ္ဖဝါးမခြာ
အၿမဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ သူ႕အလုပ္နဲ႔သူ၊ သူ႕ဘဝနဲ႔သူမို႔
တစ္ခါတစ္ရံ တကယ္လိုအပ္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွသာ
ကိုယ့္ အနား လာေနႏိုင္တာပါ။
သက္ရွိဆိုတာ စိတ္နဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတာမို႔
သူ စိတ္ပါတဲ့အခါ ကိုယ့္အနား ေနမယ္၊
သူစိတ္မပါတဲ့အခါ ကိုယ့္အနား မေနဘူး၊
သူစိတ္ၾကည္တဲ့အခါ ကိုယ့္အပါး ကပ္မယ္၊
သူစိတ္မၾကည္တဲ့အခါ ကိုယ့္အပါး မကပ္ဘူး
ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။
သူ႔စိတ္နဲ႔သူ အဆင္ေျပသလို ေနထိုင္သြားမွာျဖစ္လို႔
ကိုယ့္အနားမွာ အခ်ိန္တိုင္းရွိေနဖို႔ဆိုတာ
လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
စိတ္ဆိုတာ အစိုးမရတဲ့အတြက္ အေၾကာင္း
တစ္ခုခုေၾကာင့္ ကိုယ့္အေပၚ မုန္းတီးသြားၿပီဆိုရင္လည္း
သူဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ အေဖာ္ လံုးဝ မျဖစ္
ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သက္ရွိအေဖာ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္
အေဖာ္ဟာ အစဥ္အၿမဲ ေပါင္းသင္းထိုက္တဲ့၊ ထာဝရ
အားကိုးထိုက္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ အေဖာ္ေကာင္း
အေဖာ္စစ္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။
သက္မဲ့အေဖာ္ကေတာ့ စိတ္မရွိတဲ့အတြက္
သူစိတ္လိုရင္ ကိုယ့္နားေန၊ သူစိတ္မလိုရင္
ကိုယ့္အနားမေန ဆိုတာမ်ိဳး လံုးဝ မရွိႏိုင္ပါဘူး။
ကိုယ္ကသာ သူ႕ကိုအၿမဲစိတ္လိုတယ္၊
ကိုယ္ကသာ သူ႕ကို အၿမဲေခၚထားတယ္ဆိုရင္
ကိုယ့္အနားမွာ သူအၿမဲ ေနေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ထာဝရေနခြင့္ေပးထားရင္ ထာဝရေနသြားမယ့္
အေဖာ္ဟာ သက္မဲ့အေဖာ္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သက္မဲ့အေဖာ္
သာလွ်င္ အစဥ္အၿမဲ ေပါင္းသင္းထိုက္တဲ့၊
ထာဝရအားကိုးထိုက္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္
အေဖာ္ေကာင္း၊အေဖာ္စစ္ ျဖစ္ပါတယ္။
သက္မဲ့အေဖာ္ကလည္း “အရာဝတၳဳအေဖာ္နဲ႔ ဓမၼ
သဘာဝအေဖာ္” ရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိျပန္ပါေသးတယ္။
အရာဝတၳဳအေဖာ္ဟာ ကိုယ္သံုးစြဲလိုက္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊
သူတစ္ပါးဖ်က္ဆီးလိုက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
အခ်ိန္ကာလ ၾကာေညာင္းၿပီး သက္တမ္းေစ့သြားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
ပ်က္စီးေပ်ာက္ဆံုးသြားႏိုင္တဲ့အတြက္ အစဥ္အၿမဲ ေပါင္းသင္းလို႔၊
ထာဝရ အားကိုးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ျပန္ပါဘူး။
ဓမၼသဘာဝအေဖာ္ကေတာ့ သံုးစြဲေလ တိုးပြားေလ
ျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ သူတစ္ပါး ဖ်က္ဆီးလို႔
မရႏိုင္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ သံသရာ မဆံုးမခ်င္း
သက္တမ္းမေစ့တာက တစ္ေၾကာင္း အစဥ္အၿမဲ
ေပါင္းသင္းႏိုင္၊ ထာဝရ အားကိုးႏိုင္ပါတယ္။
ဓမၼသဘာဝေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ့အထဲမွာလည္း
“သဒၶါ” ဆိုတဲ့ ဓမၼသဘာဝဟာ ကိုယ့္အေပၚ
သစၥာအရွိဆံုး၊ကိုယ့္အေပၚ ေကာင္းက်ိဳးအျပဳဆံုး
ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးအေဖာ္၊
“အႏွိဳင္းမဲ့ အေဖာ္”ျဖစ္ပါတယ္။
သဒၶါဆိုတာ ယံုၾကည္မႈပါ။ ေလာကေရးရာ
အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဓမၼေရးရာ အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ယံုၾကည္မႈ
ရွိမွ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္၊ ယံုၾကည္မႈ မရွိရင္ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။
ယံုၾကည္မႈရွိမွ ဦးတည္ခ်က္ရွိတယ္၊ ဦးတည္ခ်က္ရွိမွ
လုပ္ငန္းအထေျမာက္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းတစ္ခု ပီပီျပင္ျပင္
႐ုပ္လံုးေပၚဖို႔အတြက္ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္တဲ့အလုပ္
ဟာ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။
“ယံုၾကည္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို “ယံု”တစ္လံုး၊
“ၾကည္” တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးခြဲလိုက္ရင္
“ယံုသဒၶါ” နဲ႔ “ၾကည္သဒၶါ”လို႔ သဒၶါႏွစ္မ်ိဳး
ထြက္လာပါလိမ့္မယ္။
သဒၶါကႏွစ္မ်ိဳးကြဲသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
သဒၶါရဲ႕ သေဘာသဘာဝ၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ၊
အစြမ္းသတၲိက ႏွစ္မ်ိဳး ကြဲသြားတာပါ။
“ယံုသဒၶါ” ရဲ႕ အစြမ္းသတိၱက ဘုရား၊ တရား၊
သံဃာ ရတနာျမတ္သံုးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူး၊
ကံ-ကံရဲ႕ အက်ိဳးနဲ႔ ေရွးဘဝ၊ ေနာက္ဘဝ၊
တမလြန္ေလာကေတြကို ယံုပါတယ္။
“ၾကည္သဒၶါ” ရဲ႕ အစြမ္းသတိၱက စိတ္ကို
ကိေလသာအေနာက္အက်ဳေတြ
ကင္းၿပီး သန္႔ရွင္းၾကည္ လင္ေစပါတယ္။
ယံုသဒၶါက ၾကည္သဒၶါကို အေထာက္အကူျပဳသလို၊
ၾကည္သဒၶါကလည္း ယံုသဒၶါကို အကူအညီေပးပါတယ္။
ယံုမွ ၾကည္သလို ၊ၾကည္မွလည္း ပိုယံုတာပါ။
“ယံုသဒၶါ” ဟာ သူတစ္ဦးတည္း ရပ္တည္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။
“ပညာ” ဆိုတဲ့ အေဖာ္နဲ႔ တြဲၿပီး ရပ္တည္ေနတာပါ။
ပညာအေဖာ္က ...
“ယံုေလးေရ ...၊ ဘုရားဆိုတာ သိစရာအားလံုး
အကုန္သိတဲ့ လမ္းၫႊန္ပုဂၢိဳလ္ကြယ့္။
တရားဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕လမ္းၫႊန္၊
ကိုယ္ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းအမွန္ေပါ့၊
သံဃာဆိုတာကေတာ့ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ
ကိုယ္တိုင္လည္းေလွ်ာက္၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း
ဘုရားကိုယ္စား လက္တြဲေခၚတဲ့သူေတြေလ၊
ရတနာေၾကာင့္ ရတနာပိုင္ရွင္မွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ
ရသလို ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာေၾကာင့္လည္း
ဘုရား၊ တရား၊သံဃာ အဆံုးအမအတိုင္း လိုက္နာ
က်င့္ႀကံတဲ့သူေတြမွာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ရႏိုင္လို႔
ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို ရတနာသံုးပါးလို႔ ေခၚတာေပါ့။
ရတနာသံုးပါးကို ပူေဇာ္ရင္လည္း ရတနာပစၥည္း
ပိုင္ဆိုင္ရသလို အက်ိဳးမ်ားတာပါပဲ။”
“ယံုေလးေရ ...၊ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္၊
ဆိုးတဲ့အလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္၊ အဲဒီအလုပ္နဲ႔အတူ
ေစ့ေဆာ္တိုက္တြန္းမႈ၊ ေၾကာင့္ၾကစိုက္မႈဆိုတဲ့
ေစတနာဓာတ္ေလး ပါေနတယ္ကြယ့္။
အဲဒီ ေစတနာဓာတ္ေလးက အလုပ္လုပ္သူရဲ႕ အတြင္းသႏၲာန္မွာ
အက်ိဳးေပးေစႏိုင္တဲ့ သတိၱတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ကိန္းဝပ္ကပ္ပါသြားတာေပါ့။
အဲဒီသတိၱကို ကံလို႔ေခၚတယ္ေလ။
ေကာင္းကံက ေကာင္းက်ိဳးေပးၿပီး၊
ဆိုးကံက ဆိုးက်ိဳးေပးတယ္ ဆိုတာကို
ယံုေလး ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔။”
“ယံုေလးေရ ...၊ လူသားေတြ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး
အက်ိဳးေပး မတူတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အေၾကာင္းကံ
မတူၾကဘူးဆိုတာ အလြယ္တကူ သိႏိုင္တယ္ေနာ္။
အဲဒီ အေၾကာင္းကံကလည္း ဒီဘဝ ေမြးဖြားလာၿပီးမွ
ထလုပ္ ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။
ဒါဆို အဲဒီအေၾကာင္းကံေတြရဲ႕ ျဖစ္တည္ရာ အတိတ္ဘဝ
ရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီေပါ့။
မေန႔ကဆိုတာရွိရင္ မနက္ျဖန္ဆိုတာ ရွိသလို၊
အတိတ္ဘဝဆိုတာရွိရင္ အနာဂတ္ဘဝ၊
တမလြန္ဘဝ ဆိုတာလည္း ေသခ်ာေပါက္ရွိမွန္း
ယံုေလး သေဘာ ေပါက္ေလာက္ပါတယ္ကြယ္”
ပညာအေဖာ္က အဲဒီလို စကားမ်ိဳးေတြ အနားက
တဖြဖြေျပာေနေတာ့ ယံုသဒၶါကလည္း ယံုသင့္တာမွန္သမွ်ကို
သံသယ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းနဲ႔ ယံုေတာ့တာေပါ့။
ဒါ့ေၾကာင့္ ယံုသဒၶါကို ေပါင္းရင္ ပညာကိုလည္း
ေပါင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။
ယံုသင့္တာမွန္သမွ်ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုသြား
ၿပီဆိုရင္ စိတ္အစဥ္မွာ “ဟုတ္ေလသလား၊
မဟုတ္ေလသလား”ဆိုတဲ့ သံသယ
အေနာက္အက်ဳေတြ ကင္းစင္ၿပီး၊သန္႔ရွင္းၾကည္လင္သြားပါတယ္။
သံသယကင္းရင္ ေလာဘလည္း ကင္း၊ ေဒါသလည္း
ကင္းတဲ့အတြက္ ယံုသဒၶါျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ဟာ
ကိေလသာ အေနာက္အက်ဳေတြ ကင္းစင္ၿပီး၊
ၾကည္လင္ေနပါေတာ့တယ္။ ယံုသဒၶါေၾကာင့္
ၾကည္သဒၶါျဖစ္သြားတာေပါ့။
■ယံုလို႔ ၾကည္သြားတဲ့ ၾကည္သဒၶါကို စၾကာမင္းရဲ႕
ပတၱျမားရတနာနဲ႔ တူတယ္လို႔ က်မ္းဂန္မ်ားမွာ
ဥပမာေပးၾကပါတယ္။
■ရႊံ႕ၫြန္အနယ္အႏွစ္ေတြ၊ ေရေမွာ္ေရညႇိေတြနဲ႔
မည္းညစ္ေနာက္က်ဳေနတဲ့ ေရထဲကို စၾကာမင္းရဲ႕
ပတၱျမား ရတနာ ထည့္လိုက္ရင္ ရႊံ႕ညြန္အနယ္အႏွစ္ေတြ
ေအာက္ကို ထိုင္က်သြားပါတယ္။ ေရေမွာ္ေရညႇိေတြ
ကင္းေပ်ာက္ သြားပါတယ္။ ေနာက္က်ဳေနတဲ့ေရဟာ
ၾကည္လင္ခ်င္တိုင္း ၾကည္လင္သြားပါတယ္။
■ဘယ္ေလာက္ေနာက္က်ဳေနတဲ့ ေရကိုပဲျဖစ္ျဖစ္
စၾကာမင္းရဲ႕ ပတၱျမားရတနာက တစ္ခဏခ်င္း
ၾကည္လင္ေစႏိုင္သလို ၊ဘယ္ေလာက္ေနာက္က်ဳေနတဲ့
စိတ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သဒၶါတရားက တစ္ခဏခ်င္း
ၾကည္လင္ေစႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္အစဥ္မွာ သဒၶါတရား
ကိန္းဝပ္သြားၿပီဆိုရင္ စိတ္မည္း၊စိတ္ရုိင္းဆိုတဲ့
ကိေလသာရႊံ႕ညြန္အနယ္အႏွစ္ေတြ ေအာက္ကို
ထိုင္က်သြားပါတယ္။ ကုသိုလ္စိတ္ရဲ႕ အပိတ္အဆို႔
စိတ္ပူစိတ္ညစ္ဆိုတဲ့ နီဝရဏေရေမွာ္ေရညႇိေတြ
ကင္းေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ေနာက္က်ဳေနတဲ့စိတ္ဟာ
ၾကည္လင္ခ်င္တိုင္း ၾကည္လင္သြားပါတယ္။
ၾကည္သဒၶါကလည္း သူ႕ခ်ည္းသက္သက္
ရွင္သန္ေနတာမဟုတ္ဘဲ “သတိ၊ သမာဓိ၊ ဝီရိယ”
အေဖာ္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းရွင္သန္ေနတာမို႔ မိမိေၾကာင့္
ၾကည္လင္သြားတဲ့စိတ္ကို မိမိရဲ႕ အေဖာ္ေတြနဲ႔
တရင္းတႏွီး မိတ္ဆက္ ေပးလိုက္ျပန္ပါတယ္။
သဒၶါေၾကာင့္ စိတ္ၾကည္သြားၿပီ ဆိုရင္ သတိက
လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ေတြကို အမွတ္ရ၊
သမာဓိက အလုပ္ေတြကို
အရည္အေသြးေကာင္းေအာင္ဂ႐ုစိုက္၊
ဝီရိယက အလုပ္ၿပီးဆံုးေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အတြက္
စိတ္ဟာ အလုပ္ေကာင္း အလုပ္ျမတ္
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။
သဒၶါဟာ မိတ္ေဆြေကာင္း ေပါမ်ားတဲ့
မ်က္ႏွာႀကီးမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္
ယံုသဒၶါကို ေပါင္းရင္၊ပညာနဲ႔လည္း ေပါင္းၿပီးသားျဖစ္၊
ၾကည္သဒၶါကို ေပါင္းရင္ သတိ၊ သမာဓိ၊ဝီရိယနဲ႔လည္း
ေပါင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတာမို႔ သဒၶါကို အေဖာ္ျပဳေနတဲ့စိတ္မွာ
သဒၶါ၊ ဝီရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိ၊ပညာဆိုတဲ့
“ေခါင္းေဆာင္သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္”ေတြ
အားလံုးစံုညီသြားပါတယ္။
ေခါင္းေဆာင္သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ေတြ စံုစံု ညီညီ
သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနမွေတာ့ ေမတၲာ၊ က႐ုဏာ၊ ပီတိ၊
ပႆဒၶိ စတဲ့ ေနာက္လိုက္
သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ေတြလည္း တစ္ႏြယ္ငင္တစ္စင္ပါ
ျပည့္စံုယွဥ္တြဲလာေတာ့တာပါပဲ။
သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္အားလံုးနဲ႔ တရင္းတႏွီး ျဖစ္ေအာင္
မိတ္ဆက္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့အတြက္ သဒၶါတရား ဟာ
လူသားအားလံုး၊ သတၲဝါအားလံုးရဲ႕ အေကာင္းဆံုး အေဖာ္၊
အႏိႈင္းမဲ့အေဖာ္ ျဖစ္ရပါတယ္။
သဒၶါနဲ႔သာ ေဘာ္ဒါျဖစ္ရင္ က်န္တဲ့သူေတာ္
ေကာင္းတရားအားလံုး၊ ကုသိုလ္တရားအားလံုးနဲ႔
ေဘာ္ဒါ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
သဒၶါရွိမွ ဒါနလည္းျပဳျဖစ္၊ သီလလည္း ေစာင့္ျဖစ္၊
ဘာဝနာလည္း ပြားျဖစ္တာ မဟုတ္လား။
ကုသိုလ္တရားအားလံုးဟာ သဒၶါတရားေၾကာင့္သာ
ျဖစ္ပြားခဲ့ရတဲ့အတြက္ သဒၶါတရားဟာ သူေတာ္ေကာင္းတိုင္းရဲ႕
အေဖာ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးပါပဲ။
စၾကာမင္းရဲ႕ ပတၱျမားရတနာက ေရကိုသာ
ၾကည္လင္ေစတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း
ေတာက္ပေစပါတယ္။ ညေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းအခ်ိန္
တိုင္ျမင့္ျမင့္တစ္ခုေပၚ အဲဒီပတၱျမား တင္ထားလိုက္ရင္
ပတ္ဝန္းက်င္ ဆယ္မိုင္ပတ္လည္ေလာက္
ေနထြက္ေနသလို လင္းခ်င္းေတာက္ပသြားပါတယ္။
သဒၶါတရားဟာလည္း စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစ႐ံု
သာမက၊ႏွလံုးသားကိုလည္း ေတာက္ပေစပါတယ္။
သဒၶါတရားပိုင္ရွင္ရဲ႕ ႏွလံုးေသြးေတြဟာ ေရႊဝါေရာင္
ေတာက္ပေနတာမို႔ သဒၶါတရား ထင္ရွားေနတဲ့အခိုက္
အဲဒီလူရဲ႕မ်က္ႏွာ၊ ခႏၶာတစ္ခုလံုး ဝင္းလက္ေနပါတယ္။
■ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက “စိတၱသူႂကြယ္”ဆိုတဲ့
အနာဂါမ္ ဒကာႀကီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
တရားေဟာေကာင္းလြန္းလို႔ လူဝတ္ေၾကာင္
ဓမၼကထိကထဲမွာေတာ့ အထူးခြၽန္ဆံုး ဧတဒဂ္ဆုရွင္ပါပဲ။
တစ္ေန႔ သူေနထိုင္ရာ မစၧိကာသ႑ၿမိဳ႕ကေန
ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးရာ သာဝတၳိၿမိဳ႕ကို
ရဟန္းရွင္လူ ပရိသတ္ သံုးေထာင္နဲ႔အတူ ဘုရားဖူးခရီး
ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ယူဇနာသံုးဆယ္ခရီးကို
တစ္ေန႔ တစ္ယူဇနာႏႈန္းနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္
ထြက္လာလိုက္တာ တစ္လျပည့္မွ
ျမတ္စြာဘုရားထံေမွာက္ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။
တစ္ယူဇနာအေရာက္ ခရီးတစ္ေထာက္နားတဲ့
ေနရာတိုင္းမွာ နတ္ေတြက ယာယီတဲနန္းေတြ
ဖန္ဆင္းေပးၿပီး၊ပရိသတ္သံုးေထာင္လံုးကို နတ္စားဖြယ္၊
နတ္ေသာက္ဖြယ္ေတြနဲ႔ လိုေလေသးမရွိ
ျပဳစုဧည့္ခံၾကပါတယ္။
လွည္းအစီးငါးရာနဲ႔ စားေရရိကၡာ အျပည့္အစံု
တင္လာေပမယ့္၊လံုးဝအသံုးမျပဳလိုက္ရဘဲ၊
ေဇတဝန္ ေက်ာင္းေတာ္ကို စထြက္ခါစက
ပစၥည္းေတြအတိုင္း ဆိုက္ေရာက္သြားပါတယ္။
ေဇတဝန္ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းမွာ တစ္လလံုးလံုး
ေနထိုင္ၿပီး ဘုရားအမွဴးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို
ေန႔စဥ္အလွဴႀကီးေပးျပန္ေတာ့လည္း နတ္ေတြ၊
လူေတြ ေပးပို႔တဲ့လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြနဲ႔ပဲ
လွဴေနရတဲ့အတြက္ ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကို
တစ္ခုမွ် အသံုးမျပဳလိုက္ရျပန္ပါဘူး။
တစ္ႏွစ္လံုး ဆက္ေနလည္း မူလပစၥည္းေတြနဲ႔
လွဴခြင့္ရမွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ လွည္းေပၚ ပါလာသမွ်
ပစၥည္းဝတၳဳေတြကို ေဇတဝန္ေက်ာင္းမွာ ဒီအတိုင္းပဲ
အကုန္လံုး လွဴဒါန္းထားခဲ့ၿပီး ခရီးျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
“သင့္ကံဟာ လွည္းအခြံခ်ည္း ခရီးသြားရမယ့္ကံ
မဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး နတ္ေတြ၊ လူေတြက
လွည္းအလြတ္ငါးရာေပၚ ရတနာခုနစ္ပါး အျပည့္
တင္ေပးလိုက္လို႔ သယ္ခဲ့ရျပန္ပါေရာ။
အျပန္ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း အသြားတုန္း
ကလို နတ္ေတြ၊ လူေတြက လက္ေဆာင္ပဏၰာေတြ
ေပးၾက၊ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပဳစုဧည့္ခံၾကနဲ႔
မစၧိကာသ႑ၿမိဳ႕ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ
ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
စိတၲသူႂကြယ္ရဲ႕ ဘုရားဖူးခရီးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔
အရွင္အာနႏၵာက ...
“ျမတ္စြာဘုရား ...၊ စိတၲသူႂကြယ္ဟာ အရွင္ဘုရားဆီ
လာေရာက္လို႔ အခုလို အပူေဇာ္ခံရတာလား၊
ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသကိုပဲ သြားသြား
အပူေဇာ္ခံရတာလား ဘုရား”
လို႔ ေမးေလွ်ာက္တဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က-
“ခ်စ္သား အာနႏၵာ ...၊ စိတၲသူႂကြယ္ဟာ
ငါဘုရားဆီပဲ လာလာ၊ တျခား ဘယ္ဆီပဲ သြားသြား၊
အခုလို အပူေဇာ္ခံရတာပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက
သဒၶါတရား သိပ္ေကာင္းတယ္ေလ၊ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳးကို
ေလာကီသဒၶါ၊ ေလာကုတၲရာသဒၶါ၊ သဒၶါႏွစ္မ်ိဳးလံုးနဲ႔
မတုန္မလႈပ္ ယံုၾကည္သလို ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ
ရတနာသံုးပါးကိုလည္း ေလာကုတၱရာသဒၶါနဲ႔ အလြန္အကဲ
ၾကည္ညိဳတဲ့သူပါ၊ သူ႕လိုသဒၶါတရား အားေကာင္းတဲ့
ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသကိုပဲ သြားသြား၊
ေရာက္ေလရာ ေနရာေဒသတိုင္းမွာ
လက္ေဆာင္ပဏၰာေတြ၊ လာဘ္သပ္ပကာေတြနဲ႔
အၿမဲတမ္း အပူေဇာ္ခံရမွာ ဓမၼတာပါပဲ”
လို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူၿပီး တရားနာပရိသတ္ကို
ဂါထာတစ္ပုဒ္နဲ႔ ...
“သဒၶါတရားရွိသူ၊ ကိုယ္က်င့္သီလရွိသူ၊
အၿခံအရံ ပရိသတ္ရွိသူ၊စည္းစိမ္ဥစၥာရွိသူဟာ
ဘယ္ေနရာဘယ္ေဒသကိုပဲ သြားသြား၊ေရာက္ေလရာ
ေနရာေဒသတိုင္းမွာ ေကာင္းစြာ အပူေဇာ္ခံရပါတယ္၊
ေကာင္းစြာ အခ်ီးေျမႇာက္ခံရပါတယ္” လို႔
ေဟာၾကားေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
“သဒၶါ၊ သီလ၊ ယသ၊ ေဘာဂ ရွိရင္ ေရာက္ေလရာမွာ
အပူေဇာ္ခံရတယ္”လို႔ အပူေဇာ္ခံအရွိတရားကို ေလးပါး
ေဟာထားေပမယ့္ အဓိကရွိရမယ့္ အရွိတရားကေတာ့
သဒၶါပါပဲ။ သဒၶါရွိရင္ သီလလည္းရွိ၊ ယသလည္း ရွိ၊
ေဘာဂလည္းရွိပါတယ္။ သဒၶါရွိလို႔ ကိုယ္က်င့္တရား
ေစာင့္ထိန္း၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေစာင့္ထိန္းလို႔ သီလရွိ၊
သဒၶါရွိလို႔ ေမတၲာတရား အားေကာင္း၊ ေမတၲာတရား
အားေကာင္းလို႔ ယသရွိ၊ သဒၶါရွိလို႔ အလွဴဒါန ရက္ေရာ၊
အလွဴဒါန ရက္ေရာလို႔ ေဘာဂရွိ၊
အဲဒီလိုအားျဖင့္...သဒၶါရွိရင္ သီလ၊ ယသ၊ ေဘာဂလည္း
ရွိေတာ့တာပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ “သဒၶါတရားသာရွိရင္ ဘယ္ေနရာသြားသြား၊
အစစအရာရာ အဆင္ေျပတယ္” လို႔ ျမတ္စြာ
ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမကို လိုရင္းမွတ္သားႏိုင္ပါတယ္။
လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ အဆင္မေျပမႈ တစ္ခုခုေတာ့
အနည္းဆံုး ရွိတတ္ၾကပါတယ္။
တခ်ိဳ႕က စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဆင္မေျပသလို၊
တခ်ိဳ႕က က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဆင္မေျပပါဘူး။
တခ်ိဳ႕က စိတ္ဓာတ္ေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဆင္မေျပသလို၊
တခ်ိဳ႕ အသိဉာဏ္ ပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဆင္မေျပပါဘူး။
စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခ်င္ရင္
ဒါနေကာင္းမႈမွာ သဒၶါတရား အားေကာင္းရပါမယ္။
က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အစစအရာရာ
အဆင္ေျပခ်င္ရင္ သီလေကာင္းမႈမွာ
သဒၶါတရား အားေကာင္းရပါမယ္။
စိတ္ဓာတ္ေရးရာမွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခ်င္ရင္
သမထေကာင္းမႈမွာ သဒၶါတရား အားေကာင္းရပါမယ္။
အသိဉာဏ္ပညာမွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခ်င္ရင္
ဝိပႆနာေကာင္းမႈမွာ သဒၶါတရား အားေကာင္းရပါမယ္။
ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ဝိပႆနာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ
ေလးမ်ိဳးလံုးမွာ သဒၶါတရား အားေကာင္းရင္
ပစၥဳပၸန္၊ သံသရာ ဘဝခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘယ္
ဘက္ကမွ လိုေလေသးမရွိ အစစအရာရာ
အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္။
ေလာကီကုသိုလ္စိတ္ နဲ႔ ယွဥ္တြဲတဲ့ ေလာကီ သဒၶါ၊
ေလာကုတၱရာ မဂ္ဖိုလ္စိတ္နဲ႔ ယွဥ္တြဲတဲ့
ေလာကတၱရာသဒၶါလို႔ သဒၶါႏွစ္မ်ိဳး ရွိပါတယ္။
ေလာကီသဒၶါက ေလာကီခ်မ္းသာမွန္သမွ်ကို
အျပည့္အစံု အကုန္ရေစႏိုင္သလို၊ေလာကုတၱရာ သဒၶါက
နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို အျပည့္အဝ အၿပီးရေစႏိုင္ပါတယ္။
ေလာကီေရးရာမွာေရာ၊ ေလာကုတၱရာေရးရာမွာပါ
အစစအရာရာ အဆင္ေျပခ်င္ရင္ သဒၶါတရားကိုပဲ
အေဖာ္ျပဳ ေပါင္းသင္းၾကရမွာပါ။
အေပါင္းအသင္း အုပ္စုေတာင့္တဲ့ သဒၶါတရားကို
ေပါင္းလိုက္ရင္ အေဖာ္ေကာင္း အားလံုးကို
ေပါင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတာပဲ မဟုတ္လား။
■“တိဌာနသုတၱန္”မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ...
“သဒၶါတရားရွိတဲ့သူဟာ သီလရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္
ေတြကို ဖူးေျမာ္လိုစိတ္ရွိတယ္။
သူေတာ္ေကာင္းတရား အၿမဲနာၾကားခ်င္တယ္။
စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းလွဴဒါန္းေနရတာကို ေမြ႕ေလ်ာ္တယ္။”
လို႔ သဒၶါတရားရွိသူရဲ႕ အဂၤါလကၡဏာကို သံုးခ်က္ ျပထားပါတယ္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားဖို႔လည္းစိတ္မဝင္စားဖူး၊
တရားနာရမွာလည္း သိပ္ပ်င္းတယ္၊
ႏွေျမာလိုက္တာလည္း လြန္ေရာဆိုရင္
“ဪ ...ငါ့မွာ သဒၶါတရား ေခါင္းပါးလွခ်ည္လား”
လို႔သာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါေတာ့။
■“သုဘူတိသုတၱန္”မွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က-
“သဒၶါတရား ရွိတဲ့သူဟာ
(၁)။ကိုယ္က်င့္သီလ ေစာင့္ထိန္းတယ္၊
(၂)။တရားဗဟုသုတ လိုက္စားတယ္၊
(၃)။မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းနဲ႔ ေပါင္းသင္းတယ္၊
(၄)။ေျပာဆိုဆံုးမရ လြယ္ကူတယ္၊
(၅)။အတူေန၊ အတူက်င့္ပုဂၢိဳလ္ေတြအေပၚ ကူညီတတ္တယ္၊
(၆)။အဆင့္ျမင့္တရားေတြကို လိုလားတယ္၊
(၇)။ကုသိုလ္ကိစၥ ဝီရိယႀကီးမားတယ္၊
(၈)။ဈာန္ရေအာင္ က်င့္ႏိုင္တယ္၊
(၉)။ပုေဗၺနိဝါသအဘိညာဥ္နဲ႔ အတိတ္ကို ျမင္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္၊
(၁၀)။ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္နဲ႔ သတၱဝါေတြရဲ႕ စုတိ၊ပဋိသေႏၶကို
သိေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္တယ္၊
(၁၁)။အာသဝကၡယအဘိညာဥ္နဲ႔ ကိေလသာအာသေဝါေတြ
ကုန္ခန္းေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္တယ္”
လို႔ သဒၶါတရားရွိသူရဲ႕ အဂၤါလကၡဏာကို
“ဆယ့္တစ္ခ်က္” ျပထားပါတယ္။
ကိုယ့္မွာ ဘယ္အဂၤါျပည့္စံုေနၿပီလဲ၊
ဘယ္အဂၤါ လိုအပ္ေနေသးလဲ ဆိုတာ စစ္ေဆးၿပီး
ကိုယ့္ရဲ႕ သဒၶါတရားကို အျမင့္ဆံုးစံခ်ိန္အထိ
ေရာက္ေအာင္ ျမႇင့္တင္သြားဖို႔ပါပဲ။
သဒၶါတရား အကြက္ေစ့၊ေထာင့္ေစ့ဖို႔၊
သဒၶါတရား ဟာကြက္၊ လိုကြက္မရွိဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။
■“ေလာကမွာ သူေတာ္ေကာင္းပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားႀကီး
ရွိၾကတယ္။ အဲဒီ သူေတာ္ေကာင္းပုဂၢိဳလ္ေတြက
ေမတၲာပို႔စရာရွိရင္လည္း သဒၶါတရားရွိသူကိုပဲ
အရင္ဆံုးပို႔ၾကတယ္၊ႂကြေရာက္စရာရွိရင္လည္း
သဒၶါတရားရွိသူ ဆီကိုပဲ အရင္ဆံုး ႂကြေရာက္ၾကတယ္၊
အလွဴခံစရာရွိရင္လည္း သဒၶါတရားရွိသူဆီကပဲ
အရင္ဆံုး အလွဴခံၾကတယ္၊
တရားေဟာစရာရွိရင္လည္း သဒၶါတရားရွိသူကိုပဲ
အရင္ဆံုး ေဟာၾကတယ္၊
သဒၶါတရားရွိသူဟာ ေသလြန္ရင္လည္း လူ႔ျပည္နတ္ျပည္
ေကာင္းရာသုဂတိ ကိုပဲ ေရာက္ႏိုင္တယ္”
လို႔ “သဒၶသုတၱန္” မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သဒၶါတရားရွိသူရဲ႕
အက်ိဳးရလဒ္ကို ငါးမ်ိဳး ေဟာၾကားေတာ္မူထားပါတယ္။
ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ သဒၶါတရား
ရွိတဲ့သူေတြကိုပဲ အဓိကပဓာနထားၿပီး ခ်ီးေျမႇာက္ၾကတာပါ။
ေမတၱာ၊ က႐ုဏာအရ အားလံုးကို ခ်ီးေျမႇာက္ခ်င္ေပမယ့္
အခ်ီးေျမႇာက္ခံမယ့္ပုဂၢိဳလ္က သဒၶါတရား လံုးဝမရွိရင္၊
ဒါမွမဟုတ္ သဒၶါတရား အားနည္းေနရင္ ဘယ္လိုမွ်
ခ်ီးေျမႇာက္လို႔ မရဘူး။
လယ္သူမေလး မိေပါက္ မၾကာခင္မွာ ေႁမြကိုက္ခံရၿပီး
ေသေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလို႔ ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ေအာင္
ခ်ီးေျမႇာက္ခ်င္တဲ့ အရွင္မဟာကႆပ...မခ်ီးေျမႇာက္ခင္
“မိေပါက္မွာ သဒၶါတရား ရွိသလား၊မရွိဘူးလား”
ဆိုတာကို အရင္ဆံုး ဆင္ျခင္ၾကည့္ရပါတယ္။
သဒၶါတရား ဓာတ္ခံရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသိမွလယ္ေတာကို
ဆြမ္းခံႂကြၿပီး မိေပါက္လွဴတဲ့ ေပါက္ေပါက္မုန္႔ေတြကို
အလွဴခံ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူပါတယ္။
ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္အားလံုး
ဘယ္သူ႔ကိုပဲ ခ်ီးေျမႇာက္ခ်င္ ခ်ီးေျမႇာက္ခ်င္ သဒၶါတရား
ရွိ-မရွိ အရင္ဆံုး ၾကည့္ရတာခ်ည္းပါပဲ။
ပုထုဇဥ္ ရဟန္းေတာ္ေတြလည္း ဒကာ၊ဒကာမေတြကို
ခ်ီးေျမႇာက္ခ်င္တိုင္း ခ်ီးေျမႇာက္လို႔ မရပါဘူး။
သဒၶါတရား အႏု-အရင့္၊ အထူအပါးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ပဲ
ထိုက္တန္သလို ခ်ီးေျမႇာက္ၾကရတာပါ။
“တို႔ဆရာေတာ္ အဲဒီဒကာ၊ အဲဒီဒကာမနဲ႔ ေတြ႕တာ
မၾကာေသးပါဘူး၊ ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္
ဦးစားေပးေနရတာလဲ မသိဘူး”
“တို႔က ဆရာေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနတာ ၾကာလွၿပီ၊
သူတို႔က မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြ၊
ဆရာေတာ္က သူတို႔ကို တို႔ထက္ေတာင္
အေရးေပးေသးတယ္”
“ဆရာေတာ္က အသစ္ေတြ႕ရင္ အေဟာင္းေမ့
တတ္တယ္” စသည္အားျဖင့္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးပါးရဲ႕
ဒကာ၊ဒကာမတခ်ိဳ႕ ေျပာဆိုၾကတာဟာ
သဒၶါတရားရဲ႕ သေဘာသဘာဝကို နားမလည္ၾကလို႔ပါ။
ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ တရင္းတႏွီး
ဦးစားေပး ခ်ီးေျမႇာက္မႈကို ခံယူရဖို႔ဆိုတာ ေတြ႕ဆံုမႈ
အခ်ိန္တိုေတာင္းတာ၊ မတိုေတာင္းတာနဲ႔ ဘာမွ် မပတ္
သက္ပါဘူး၊ သဒၶါတရားအားေကာင္းတာ၊ အားမေကာင္း
တာနဲ႔ပဲ ပတ္သက္ပါတယ္။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕
အထူးခ်ီးေျမႇာက္မႈကို ခံယူခ်င္ရင္ ကိုယ့္ရင္ထဲက သဒၶါ
တရားကို အားေကာင္းသည္ထက္ေကာင္းေအာင္
ႀကိဳးစားျမႇင့္တင္ေန႐ံုပါပဲ။
သဒၶါနဲ႔ ပညာ ညီမွ်မွ စစ္မွန္တဲ့ သဒၶါတရား
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သဒၶါလြန္ကဲၿပီး ပညာအားနည္းေနရင္
မယံုသင့္တာေတြ ယံုၿပီး၊ မကိုးကြယ္သင့္တာေတြ ကိုး
ကြယ္မိတတ္ပါတယ္။ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာဝင္ အမည္ခံ
ၿပီး ေထရဝါဒနဲ႔ မပတ္သက္တာေတြ ကိုးကြယ္ေနတာ
ဟာ သဒၶါေနာက္ ပညာမလိုက္ႏိုင္လို႔ပါ။
●အေပၚယံ ယံုၾကည္တဲ့ ပသာဒသဒၶါ၊
●ဉာဏ္ယွဥ္ၿပီး သက္ဝင္ယံုၾကည္တဲ့ ဩကပၸနသဒၶါ၊
●အရိယာျဖစ္ၿပီးယံုၾကည္တဲ့ အဓိဂမသဒၶါ၊
●ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဘဝနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ယံုၾကည္တဲ့
အာဂမနိယသဒၶါလို႔ သဒၶါ “ေလးမ်ိဳး” ရွိပါတယ္။
သဒၶါတရား မရွိသူကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ သဒၶါ
တရားရွိသူကို ေပါင္းသင္းျခင္း၊ သဒၶါတရားျဖစ္ဖြယ္
တရားေတာ္ေတြကို ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ႕
သဒၶါတရားကို တိုးပြားလာေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။
တရားနာျခင္းေၾကာင့္ သဒၶါတက္လာႏိုင္သလို၊
တရားအားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ သဒၶါထက္လာႏိုင္ပါတယ္။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ အႏိႈင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္တဲ့
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သဒၶါတရားဟာ “အႏွိဳင္းမဲ့ အေဖာ္”
ျဖစ္တယ္လို႔ “သဒၶါ ဒုတိယာပုရိသႆ ေဟာတိ”၊
“သဒၶီဓ ဝိတၱံ ပုရိသႆ ေသ႒ံ”ဆိုတဲ့
စကားေတာ္ေတြနဲ႔ ေဟာၾကားၫႊန္ျပထားတာမို႔
လူသားတိုင္း၊လူသားတိုင္း သဒၶါတရားဆိုတဲ့
အႏိႈင္းမဲ့အေဖာ္နဲ႔ ထာဝရလက္တြဲ မခြဲမခြာေပါင္းသင္း
သြားႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါတယ္...။ ။
-【ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက(ေရႊပါရမီေတာရ)】
၏ “အႏႈိင္းမဲ့ရနံ႔”ႏွာ - ၆၆ - ၈၅မွ
ေကာက္ႏွဳတ္ကူးယူပူေဇာ္မွ်ေဝပါသည္။】
Posted by►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။။
【ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက၊
အပၸမာဒမဂၢဇင္း၊ဇူလုိင္၊၂၀၀၄】