ရွင္ရာဟုုလာႏွင့္ မွန္ကြဲစ ေဒသနာ
==================
ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ဟာ သားေတာ္ရာဟုုလာေလးကိုု အမၺလ႒ိက သရက္ဥယ်ာဥ္ေက်ာင္းမွာ ေျခးေဆးတဲ့ အုုန္းမႈတ္ခြက္ကေလးကိုု အသုုံးျပဳျပီးေတာ့ ဆုုံးမသြန္သင္ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ေနာက္အရာဝတၳဳတစ္ခုုကိုုျပျပီးေတာ့ ဆုုံးမျပန္ပါတယ္...
ဒီဆုုံးမခန္းေလးကိုု မသြားခင္ အတိတ္အေၾကာင္းေလးကုုိ နည္းနည္းေလာက္ ျပန္ေျပာင္း ၾကည့္လုုိက္ရေအာင္ပါ၊ တကယ္ေတာ့ ရွင္ရာဟုုလာေလး ဗုုဒၶျမတ္စြာနဲ႔ ေတြ႕ျပီး လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့ သားရတနာေလးျဖစ္လာရတာဟာ သူ႔မိခင္ ယေသာဓရာရဲ႕ စနစ္တက်စီမံမႈလုုိ႔ ဆုုိႏုုိင္ပါတယ္။

အားလုုံးသိၾကတဲ့အတုုိင္း ရာဟုုလာေလးကိုု မယ္ေတာ္ယေသာဓရာရဲ႕ ဖခမည္းေတာ္ဘုုရားထံ အေမြေတာင္းခံဖုုိ႔ ေစလႊတ္မႈကေနတဆင့္ ၇-ႏွစ္သား ရာဟုုလာေလးဟာ ကိုုရင္ကေလးျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားရမွာက ယေသာဓရာဟာ အေလာင္းေတာ္ ပစ္ခြါသြားေပမယ့္ သူက အေလာင္းေတာ္န႔ဲ အတူေနခဲ့တဲ့ ကပိလဝတ္နန္းေတာ္ကိုု သူ မပစ္ခြါႏုုိင္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ တစ္ခုုလပ္ျဖစ္ရတဲ့ ယေသာဓရာေလးကိုု အတုုိင္းတုုိင္း အျပည္ျပည္က ဘုုရင္ေတြ၊ မင္းညီမင္းသားေတြက ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ အခါမွာ လွည့္လုုိ႔ပင္ မၾကည့္ခဲ့၊ အားလုုံးကိုု ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္၊ ဒါဟာ ဘုုရားအေလာင္းေတာ္အေပၚမွာ ထားရွိခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ အလြန္နက္ရႈိင္းတဲ့ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ပါ၊
တနည္းအားျဖင့္ ဘုရားရွင္အတြက္ေတာ့ ယေသာဓရာဟာ ကပ္ျငိမႈ အလ်င္းမရွိေတာ့တဲ့ ေကာင္ကင္ၾကီးကို တဘက္သတ္ တြယ္ျငိမ္ေနတဲ့ ၾကိဳးမွ်င္ေလး တစ္ေခ်ာင္းလုိပါပဲ...သုိ႔ေပမယ့္ ထုိၾကိဳးက ခ်ည္ေႏွာင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတဲ့ ၾကိဳးမဟုတ္ပါဘူး... ေစတနာနဲ႔ က်စ္တဲ့ ၾကိဳး... ေပးဆပ္မႈသက္သက္ျဖင့္ ရစ္ပတ္တဲ့ ၾကိဳး... တြယ္ျငိေနကာမွ်ျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္တဲ့...ၾကိဳး...။
သူမဟာ ဘုုရင့္ သမီးေတာ္၊ ဘုုရင့္ေခၽြးမေတာ္ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေရႊလည္း မရွား၊ ေငြလည္း မရွားပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ဘုုရားရွင္ထံက အေမြေတာင္းခုုိင္းတယ္ဆုုိတာက ေမြးကတည္းက ဖခင္နဲ႔ စကားတီတာ မေျပာခဲ့ရရွာတဲ့၊ အတူတကြ တစ္ရက္ကေလးေတာင္ မေနခဲ့ရရွာတဲ့ သားေလးကိုု သူ႔ဖခင္နဲ႔ အနီးကပ္ေတြ႕ေစခ်င္၊
ရင္းရင္းႏွီးႏွီးးေလးျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵက ေရွ႕တန္းကပါဝင္ပါတယ္။
ဒီအခ်က္ကေလးကိုု ပိုုမုုိေပၚလြင္ေစဖုုိ႔ ဥပမာေလးတစ္ခုု ထုုတ္ရရင္ေတာ့ ... ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ဟာ ဘုုရားျဖစ္လုုိ႔ တစ္ဝါရေတာ့မွ ကပိလဝတ္ေရႊနန္းေတာ္ကိုု ျပန္လည္ၾကြဝင္ေတာ္မူပါတယ္၊ (ေရႊနန္းေတာ္က ထြက္ခြါခဲ့တာ ၇-ႏွစ္ႏွစ္တိတိၾကာခဲ့ျပီေပါ့...။)
ထုုိသိုု႔ၾကြဝင္ေတာ္မူလုိ႔ ခုုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာမွ ယေသာဓရာဟာ ျမတ္စြာဘုုရားကိုု ဖူးေျမွာ္ႏုုိင္ပါတယ္၊ တစ္တုုိင္းျပည္လုုံး အုုံးအုုံးကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ ၇-ႏွစ္တာလုုံး ကြဲကြာေနတဲ့ ဘုုရားရွင္ကိုု ဖူးေျမွာ္ၾက၊ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေျပာဆုုိၾက၊ ခ်ီးက်ဴးၾကနဲ႔ အားလုုံးေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကခ်ိန္မွာ သူလည္း အမ်ားနညး္တူ၊ ဘုုရားရွင္ကိုု အလြန္ပဲ ေတြ႕ခ်င္ ျမင္ခ်င္လွပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူသြားမေတြ႕ပါဘူး။
သူ႕စိတ္ထဲက ေတြးပါတယ္၊ * ေမာင္ေတာ္ဘုုရားအေပၚမွာ ႏွမေတာ္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဘိုုးထားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ျမတ္ႏုုိးတယ္၊ မည္သည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မထားပဲ ေပးဆပ္မႈေတြပဲ ရွိခဲ့တယ္ဆုုိတာ ေမာင္ေတာ္ဘုုရား အသိဆုုံးျဖစ္မွာပါ၊ ဒီေက်းဇူးေတြကိုု အသိမွတ္ျပဳတယ္ဆုုိရင္ ေမာင္ေတာ္ဘုုရားကိုုယ္တုုိင္ ႏွမေတာ္ထံကိုု အဖူးေျမွာ္ခံဖုုိ႔ ၾကြေရာက္လာပါလိမ့္မယ္...*
ဘုုရားရွင္ထံကိုု သြားေရာက္ဖူးေျမွာ္ၾကဖုုိ႔ တုုိက္တြန္းၾကသူေတြ အားလုုံးကိုုလည္း သူဒီလုုိပဲ ေျပာလုုိက္ပါတယ္၊ ဒါဟာ ယေသာဓရာရဲ႕ လက္က်န္မာနေလးလုုိ႔ ေျပာလုုိ႔ရေပမယ့္ ဘုုရားရွင္ကိုု မင္းပရိတ္သတ္ အလယ္မွာ ထြက္ျပီး မေတြ႕ရျခင္းရဲ႕ ေနာက္အေၾကာင္းတစ္ခ်က္လည္း ရွိပါေသးတယ္။
အဲဒါကေတာ့ သူဟာ သိဒၶတၳမင္းသားကိုု တစ္သံသရာလုုံးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဆုုိသလုုိေပးဆပ္ျပီး ခ်စ္လာခဲ့တာပါ၊ ယခုုတစ္ၾကိမ္ေတြ႕ဆုုံျခင္းဟာ သံေယာဇဥ္လက္က်န္နဲ့ ေနာက္ဆုုံး ေတြ႕ဆုုံရျခင္းဆုုိတာလည္း သူရိပ္မိေနပါတယ္။
ေျပာရရင္ေတာ့ သူသိပ္ကိုု လြမ္းေနရသလုုိ၊ အလြန္လည္း ဝမ္းနည္းေနပါတယ္၊ ဘုုရားရွင္ကိုု ေတြ႕ျမင္ရရင္ သူဟာ လူပုုံအလယ္မွာ မည္သုုိ႔ျမည္ပုုံ ျဖစ္မယ္ဆုုိတာ သူလည္း မခန္႔မွန္းႏုုိင္ပါဘူး၊ မင္းပရိတ္သတ္ရဲ႕ အလယ္မွာ သတိလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္ကၽြတ္ဆုုိသလုုိ သူျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘုုရားရွင္က နားလည္ႏုုိင္ေပမယ့္ မင္းပရိတ္သတ္တုုိ႔ရဲ႕ အလယ္မွာ သူ႕သိကၡာက်ဆင္းရမယ့္ အေရးကလည္း ရွိေနပါေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဘုုရားရွင္ကိုု အားရပါးရ ဖူးေျမွာ္ခ်င္လုုိ႔ မရမေန ေတြ႕ခ်င္ေနေပမယ့္ သူမ သည္းခံေစာင့္စည္းခဲ့တာပါ။
ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ကလည္း ယေသာဓရာရဲ႕ ထုုိစကားကိုု အပ်ဳိရံေတြထံက တစ္ဆင့္ၾကားတယ္ဆုုိရင္ပဲ သုုဒၶါဓနမင္းၾကီးကိုု အပါေခၚလုုိ႔ မင္းသမီးရဲ႕ နန္းေဆာင္တုုိက္ခန္းကိုု ၾကြျမန္းေတာ္မူပါတယ္...။
ယေသာဓရာမင္းသမီးဟာ ဘုုရားရွင္ၾကြလာမယ္ဆုုိကတည္းက ေနရာထုုိင္ခင္းေတြ ခင္းက်င္းထားေပမယ့္ ဘုုရားရွင္ကိုု ေရႊနန္းေဆာင္တုုိက္ခန္းဝမွာ ေတြ႕ရတယ္ဆုုိရင္ပဲ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊ ေရႊေျခဖမုုိးအစုုံမွာ မ်က္ႏွာကိုုအပ္လုုိ႔ ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငုုိေကၽြးပါေတာ့တယ္၊ ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္အစုုံကိုု သူ႕ဆံႏြယ္မ်ားနဲ႔ ပြတ္သပ္သုုတ္သင္လုုိ႔ ၊ ဖုုန္မႈန္႔မ်ားလိမ္းၾကံေနတဲ့ ဘုုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္အစုုံကိုု မ်က္ရည္မုုိးနဲ႔ ေဆးေၾကာလုုိ႔၊ ႏႈတ္ကလည္း ဝမ္းနည္းစကားမ်ား အဆက္မျပတ္ေျပာၾကားရင္ ဝမ္းပန္းတနည္းရႈိက္ၾကီးတငင္ကိုု ငုုိေကၽြးရွာပါ။
ျမတ္စြာဘုုရားက နားလည္ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္၊ ဒါဟာ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ၊ ကမၻာေပါင္းမ်ားစြာတကည္းက ရစ္ဖြဲ႕စီးဆင္းလာခဲ့တဲ့ ေမတၱာမုုိးေတြ မဟုုတ္ပါလား၊ တစ္ဘဝမဟုုတ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ဘဝမဟုုတ္ ၊ သံသရာတစ္ေလ ွ်ာက္လုုံးက ျဖည့္ဆည္းေပးလာခဲ့တဲ့ အေကာင္းဆုုံး ပါရမီျဖည့္ဖက္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းက ရြာသြန္းတဲ့ ေနာက္ဆုုံးမ်က္ရည္မုုိးေတြ မဟုုတ္ပါလား။
ယေသာဓရာမင္းသမီး ငိုုေကၽြးလုုိ႔အားရေတာ့မွ ျမတ္စြာဘုုရားက ခင္းထားတဲ့ ေနရာမွာ ထုုိင္ရင္း ယေသာဓရာမင္းသမီးကိုု ေရႊမ်က္လႊာေတာ္ အသာလွပ္လုုိ႔ ၾကည့္ရႈေတာ္မူပါတယ္၊ ယေသာဓရာမင္းသမီးရဲ႕ အသြင္က ယခင္နဲ႔မတူေတာျပီ၊ ဖီးလိမ္းသုုတ္သင္ ျပင္ဆင္ျခင္းမရွိေတာ့ျပီ၊ ခႏၶာကိုုယ္မွာလည္း အမ်ဳိးသမီးမ်ား တန္ဖုုိးတထား ဝတ္ဆင္ၾကတဲ့ လက္ဝတ္ရတနာတန္ဆာေတြလည္း သူမ မဝတ္ဆင္ေတာ့ျပီ၊ ဒီဇမၺဴမွာ မည္သူနဲ႔မွ် မတူေအာင္ လွပတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကလည္း အလိမ္းအျခယ္ကင္းလုုိ႔ ညွဳိးႏြမ္းေနခဲ့ျပီ...။
ဖခမည္းေတာ္ရဲ႕ စကား ဘုုရားရွင္ရဲ႕ နားထဲမွာ ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သာမာန္ပုုထုုဇဥ္မ်ားဆုုိရင္ေတာ့ စိတ္ဓါတ္တုုန္႔လႈပ္စရာေကာင္းလွပါတယ္...
* သားေတာ္ ဘုုရား၊ သားေတာ္ဟာ နန္းေတာ္ကထြက္ခြါလုုိ႔ ဆံပင္မႈတ္ဆိတ္ကိုု ပယ္ျပီလုုိ႔ ၾကားခတည္းက ဘုုရားတပည့္ေတာ္ရဲ႕ သမီးလိမၼာေလးကလည္း အမ်ဳိးသမီးတုုိ႔ တန္ဖုုိးထားအပ္တဲ့ ေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္စုုံတဲ့ သူ႕ဆံပင္ကိုု ဖီးလိမ္း သုုတ္သင္ အလွျပင္ဆင္မႈ မရွိေတာ့ဘူး...။
* သားေတာ္ဘုုရား၊ သားေတာ္ဘုုရားဟာ လူသာမာန္တုုိ႔ ဝတ္ဆင္အပ္တဲ့ ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကားၾကား အဝတ္အစားမ်ားကိုု စြန္႔ပယ္ျပီဆုုိကတည္းက ဘုုရားတပည့္ေတာ္ရဲ႕သမီးအလိမၼာေလးကလည္း ေကာလိယတုုိင္းျဖစ္ ပုုိးထည္အဝတ္တုုိ႔ကိုု စြန္႔ပယ္လုုိ႔ ေယာဂီအဝတ္ကေလးနဲ႔ပဲ တင္းတိမ္ခဲ့ရြာပါတယ္..။
* သားေတာ္ ဘုုရား၊ သားေတာ္ဘုုရားဟာ တစ္ေန႔ကိုု ထမင္းတစ္နပ္ပဲ စားေတာ့တယ္ ၾကားကတည္းက ဘုုရားတပည့္တာ္ရဲ႕ သမီးအလိမၼာေလးဟာလည္း ခ်စ္သားဘုုရားနဲ႔ အတုုလုုိက္လိုု႔ တစ္ေန႔ကိုု တစ္နပ္ပဲ စားခဲ့ပါတယ္...။
* သားေတာ္ဘုုရား၊ သားေတာ္ဘုုရားဟာ မြန္ျမတ္တဲ့ အိပ္ယာကုုတင္ကိုု စြန္႔ပယ္ျပီဆုုိကတညး္က ဘုုရားတပည့္ေတာ္ရဲ႕ သမီးအလိမၼာေလးဟာလည္း နုညက္ေခ်ာေမြ႔တဲ့ ေမြ႕ယာကုုတင္ကိုု စြန္႔ပယ္လုုိ႔ ၾကမ္းျပင္မွာ ဖ်ာၾကမ္းကေလးနဲ႔ အိပ္စက္ခဲ့ပါတယ္...။
* ေၾသာ္...စြန္႔ႏုုိင္ရက္သူက အေဝးဆုုံးကိုု ေျပးထြက္ခြါတိမ္း စိမ္းသြားရက္ခဲ့ေပမယ့္... မစြန္႔ခြါႏုုိင္သူကေတာ့ လူခ်င္းမနီးေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းမ်ားနီးေလမလား... ကိုယ္ခ်ငး္ မနီးႏုုိင္ေပမယ့္ အေတြးခ်င္းမ်ား နီးေလမလားဆုုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔... ရယူျခင္းမပါ ေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္နဲ႔ ခ်စ္ျပေနခဲ့တာပါလား...။
ယေသာဓရာဟာ သူအျမတ္ႏုုိးဆုုံး ၊ တစ္သံသရာလုုံးမွာ အခ်စ္ဆုုံးျဖစ္တဲ့ သူ႕ေမာင္ေတာ္ သိဒၶတၳကုုိ သူစြန္႔လႊတ္ခဲ့ျပီးပါျပီ၊ သူ႕ေမာင္ေတာ္ထံက အျခားဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားဘူးဆုုိတာ သိသာလွပါတယ္။
ဆုုိခဲ့ျပီးတဲ့ အတုုိင္း သားေတာ္ကေလးကိုု အေမြေတာင္းလႊတ္တာကေတာ့ ေမြးကတည္းက ဖခင္ကိုု မေတြ႕ခဲ့ရရွာတဲ့ ဖတဆုုိးသားေလးကိုု သူ႕ဖခင္နဲ႔ တရင္းတနီးေတြ႕ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ တနည္းေျပာရမယ္ဆုုိရင္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုုရားက သံေယာဇဥ္အမွ်င္ျပတ္ခဲ့ေပမယ့္ သူမျပတ္ႏုုိင္ေသးပါဘူး၊ မည္သုုိ႔မည္ပုုံ ဆံဆက္ပုုံမ်ဳိးနဲ႔မဆုုိ ဘုုရားရွင္နဲ႔ သူ ဆက္စပ္ေနခ်င္ပါေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕အသက္ေလာက္ခ်စ္ရတဲ့ သားေလးကိုု ဘုုရားရွင္ထံ ပုုိ႔လႊတ္ခဲ့တာပါ။
ရာဟုုလာေလး ေရႊနန္းေတာ္ကိုု ျပန္မလာေတာ့တဲ့ အခါမွာလည္း ဘုုရင္သုုဒၶါဓနမင္းၾကီးက ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ဘုုရားရွင္ကိုု သြားေရာက္ေတြ႕ဆုုံခဲ့ေပမယ့္ ယေသာဓရာကေတာ့ တည္ျငိမ္စြာပဲ ရင္ဆုုိင္ခဲ့ပါတယ္၊ သူ စိတ္ခ်တယ္ေလ၊ အျငိမ္းခ်မ္းဆုုံးျဖစ္တဲ့ သူ႕ဖခင္ထံမွာ သူ႕သားေလး ျငိမ္းေအးေနမယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမယ္ဆုုိတာ သူအသိဆုုံးမုုိ႔ပါ၊ ဒါဟာ သူ႔မွာ ရွိသမွ်အရာေတြထဲက အျမတ္ႏုုိးဆုုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုုံးေပးဆပ္မႈပဲ မဟုုတ္ပါလား...။
ေတာေက်ာင္းျပႆာဒ္ကေလးက ဘုုရားရွင္နဲ႔ ရဟုုလာေလးရဲ႕ ႏွစ္ပါးတည္း က်င္းပတဲ့ တရားပြဲေလးကိုု ျပန္သြားျပီး ၾကည္ညိဳလုုိက္ၾကရေအာင္...။
မိခင္ရင္ခြင္က စြန္႔ခြါလုုိ႔ ဖခင္ရင္ခြင္ကိုု ခုုိဝင္လာတဲ့ သားေတာ္ေလးကိုု ျမတ္စြာဘုုရားက အမႈမဲ့ထားေတာ္မမူပါဘူး၊ ကေလးေလးဆုုိေတာ့ အမွားေတြ မလုုပ္မိေအာင္၊ အမွားေတြ မေျပာမိေအာင္၊ အမွားေတြ မေတြးမိေအာင္ အျမဲပဲသြန္သင္ဆုုံးမေတာ္မူပါတယ္...။
ဘုုရားရွင္က သတၱဝါေတြကိုု ဆုုံးမတဲ့အခါမွာ လုုိအပ္ရင္ လုုိအပ္သလုုိ ၾကားခံ အရာဝတၳဳေလးေတြသုုံးျပီး ဆုုံးမူေလ့ရွိပါတယ္၊ ရွင္စူလပန္ ဝတၳဳမွာဆုုိရင္ ျမတ္စြာဘုုရားက လက္ကိုုင္ပဝါ အျဖဴေလးကိုု အသုုံးျပဳျပီးဆုုံးမေတာ္မူပါတယ္၊ ထုုိဇာတ္ေတာ္မွာလည္း သာမာန္လက္ကိုုင္ပဝါေလးတစ္ထည္ဟာ ဘုုရားရွင္ရဲ႕ လက္ထဲမွာေတာ့ အရဟတၱဖုုိလ္ကိုု ေက်းဇူးျပဳႏုုိင္တဲ့အထိ တန္ဖုုိးၾကီးတဲ့ လက္ကုုိင္ပဝါေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ရွင္သာရိပုုၾတာ ကမၼ႒ားန္း အေပးမွားလုုိ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ေရႊပန္းတိမ္သည္ရဲ႕ သား ဇာတ္ေတာ္မွာဆုုိရင္ ျမတ္စြာဘုုရားက ပန္းပြင့္ကေလးတစ္ပြင့္ကိုု အသုုံးျပဳျပီး ဆုုံးမေတာ္မူပါတယ္၊ လူသာမာန္တုုိ႔အတြက္ တပ္မက္စရာထုုိပန္းပြင့္ကေလးဟာလည္း ဘုုရားရွင္ရဲ႕ အသုုံးျပဳမႈေအာက္မွာေတာ့ ကိေလသာေတြကိုု ကုုန္ခမ္းေစတဲ့ ရဟတၱဖုုိလ္ေပါက္ ပန္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္၊ အျမတ္ဆုုံးပန္းကေလးေပါ့။
ရွင္ရာဟုုေလးေလးကိုု ဆုုံးမရာမွာလည္း ျမတ္စြာဘုုရားက ၾကားခံအရာဝတၳဳေလးေတြ သုုံးျပီး ၇-ႏွစ္သားကေလး နားလည္ႏုုိင္ေအာင္ ဆုုံးမေတာ္မူပါတယ္။ ပထမဆုုံး ျမတ္စြာဘုုရားက ရွင္ရာဟုုလာေလးကိုု အုုန္းမႈတ္ခြက္ကေလးကိုု ေမွာက္လုုိက္၊ လွန္လုုိက္နဲ႔ လိမ္ညာမေျပာဖုုိ႔ ဆုုံးမျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုုရားက မွန္ကေလးတစ္ခ်ပ္ကိုု ဖန္ဆင္းလုုိက္ပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ ရာဟုုလာေလးကိုု ျပပါတယ္၊
* ခ်စ္သားရာဟုုလာ၊ ဒီမွန္စကေလးကိုု ေတြ႕ရဲ႕ လား၊
* မွန္ပါ့၊ ေတြ႕ပါတယ္ ဘုုရား၊
*ေတြ႕တယ္ဆုုိရင္၊ မွန္ဆုုိတာ ဘာလုုပ္ဖုုိ႔အတြက္လဲ ခ်စ္သား
အျခားသူေတြ ဆုုိရင္ေတာ့ မွန္ဆုုိတာ ၾကည့္ဖုုိ႔လုုိ႔ ေျဖႏုုိင္ပါတယ္၊ သိုု႔ေပမယ့္ ၇-နွစ္သား ရွင္ရာဟုုလာေလးကေတာ့ ဒီလိုုမေျဖပါဘူး
* မွန္ဆုုိတာ ကိုုယ့္မ်က္ႏွာကိုု စစ္ေဆးဖုုိ႔ျဖစ္ပါတယ္ ၊ျမတ္စြာဘုုရား၊
* မွန္ေပတယ္ ခ်စ္သား၊ အဲဒီလုုိပဲ ခ်စ္သားဟာ မိမိကိုုယ္ကုုိယ္ကိုု အျမဲစစ္ေဆးေနရမယ္၊ သတိလက္လြတ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေနရဘူး၊ သတိလက္လြတ္မေတြးရဘူး၊ သတိလက္လြတ္မေျပာရဘူး၊ ဘာကုုိမွ သတိလက္လြတ္ မလုုပ္ရဘူး၊ ေတြးၾကံ၊ ေျပာဆုုိ ၊ လုုပ္ကုုိင္တုုိင္းမွာ သတိန႔ဲ အျမဲယဥ္တဲ့ စိတ္ရွိရမယ္...။
ရွင္ရာဟုုလာေလးဟာ ျမတ္စြာဘုုရားရဲ႕ အဆုုံးအမေတြေၾကာင့္ အသိတရားအေျခခံေလး ရေနပါျပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုုရားရဲ႕ ဒီေလာက္ အဆုုံးအမေလးကပဲ ရွင္ရာဟုုလာေလးကိုု ကိုုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမုူအရာ၊ စိတ္အမႈအရာ ႏူးည့ံသိမ္ေမႊ႕တဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ ကိုုရင္ငယ္ကေလးျဖစ္ေစခဲ့တာပါ။
သာဓက တစ္ခုုျပရရင္ တခါက ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ တံျမက္စည္းလွည္းၾကရင္ ကိုုရင္ကေလးရာဟုုလာလာတာ ျမင္ေတာ့ စမ္းသပ္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ အမႈိက္ေတြကိုု လမ္းေပၚမွာ ျဖန္႕က်ဲခ်လုုိက္ပါတယ္၊ တံျမက္စည္းကိုုလည္း လမ္းေပၚမွာပဲ ပစ္ခ်ထားလုုိက္ပါတယ္၊ ရွင္ရာဟုုလာေလး အနားေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့...ရဟန္းတစ္ပါးက
* ငါ့ရွင္ ဒီအမႈိက္ေတြ ၊ တံျမက္စည္းေတြကိုု စည္းကမ္းမဲ့ မည္သူထားတာပါလဲ
ေနာက္တစ္ပါးက ...
* ဒီနားမွာေတာ့ ရွင္ရာဟုုလာေလး သြားလာေနတာ ျမင္တာပဲ ၊ သူမ်ားျဖစ္မလား မသိဘူး
ရဟန္းေတာ္ေတြက ရွင္ရာဟုုလာေလးလာတာကိုု မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေျပာၾကတာပါ။ ဒါကုုိ ၾကားေတာ့ ကိုုရင္ကေလးက ဘာမွ မေျပာပါဘူး၊ အမႈိက္ေတြကိုု ေကာက္သိမ္း၊ တံျမက္စည္းကိုုလည္း ေနသားက်ေအာင္ထားလုုိ႔ သန္႔ရွင္းေရးအလုုပ္ေတြ ျပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုု လက္အုုပ္ကေလးခ်ီျပီး ေလ ွ်ာက္ရွာပါတယ္...။
* အရွင္ဘုုရားတုုိ႔၊ တပည့္တာ္ရဲ႕အျပစ္ကိုု သည္းခံေတာ္မူပါဘုုရား၊ ေနာက္လည္း အျမင္မေတာ္ရင္ ဆုုံးမေတာ္မူပါ ဘုုရားလုုိ႔ ... ေလွ်ာက္ခဲ့ပါေသးတယ္...။
ကုုိရင္ရာဟုုလာေလး ဘယ္ေလာက္ လိမၼာလုုိက္ပါသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ မာနကင္းလုုိက္ပါသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ၊ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလုုိက္ပါသလဲ၊ စာေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ စိတ္က မွန္းလုုိ႔ကန္ေတာ့မိပါတယ္...။
***ေၾသာ္...ဒါေတြဟာလည္း ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ နမူနာျပဳ ဆုုံးမေတာ္မူခဲ့တဲ့ မွန္ကြဲစကေလးတစ္ခုုရဲ႕ ေက်းဇူးက စခဲ့တာပဲ မဟုုတ္ပါလား....***
အားလုုံးပဲ မာနကင္းလုုိ႔ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ...
ေရႊဘုုန္း- ၁၃၇၅-ခုု၊ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း (၁၃)ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔၊ (17. 10.
2013)
မွတ္ခ်က္၊ ။ ဘုုရားရွင္လက္ထက္ကေတာ့ မွန္ဆုုိတာ ေၾကးျပားကိုု ေခ်ာမြတ္ေအာင္ တုုိက္ခၽြတ္ထားတဲ့ ေၾကးမႈံျပင္ကိုု သုုံးၾကပါတယ္။
c/o ( မူၾကိဳဆရာ )